La amikoj eltiris Timigulon sur la sablan bordon, elŝutis la pajlon kaj sternis ĝin sub la sunradioj, pendigis por sekigi la kostumon kaj ĉapelon. La kapo sekiĝis kun la brano ene de ĝi; eligi la grandvaloran cerbon la knabino ne aŭdacis.

Kiam la pajlo sekiĝis, ili ŝtopis Timigulon, la kapon instalis sur la lokon, kaj Elli prenis farbojn kaj penikon el akvorezista kesto, kiun ŝi akiris en Smeralda Urbo.

Komence Elli pentris la dekstran okulon al Timigulo, kaj ĉi dekstra okulo amike kaj tre karese okulsignis al ŝi. Poste aperis la dua okulo, kaj post ĝi la oreloj. Elli ankoraŭ ne finis pentri la buŝon, sed la gaja Timigulo jam kantis, malhelpante al la knabino pentri:

— Ej-gej-gej-go! Elli denove savis min! Ej-gej-gej-go! Mi denove-nove kun Elli!

Li dancante kantis kaj jam ne timis, ke lin vidas iu el la ŝtatanoj: ja tie estis tute dezerta lando.