Чамусьцi толькi на гэтым роўным адрэзку шляху захавалiся прысады - у асноўным бярозы. Старыя, каржакаватыя, пакручаныя часам i вятрамi, з сухiмi, а то i зламанымi вяршынямi, яны зачароўвалi сваiмi фантастычнымi постацямi. Колькi iм было гадоў - адзiн Бог ведае. Канешне ж, больш за сто - бярозы жывуць доўга.
Дзiвосна iсцi мiж такiмi прысадамi - быццам цябе суправаджаюць Акропалi ды Калiзеi, настолькi веяла ад акамянелых дрэў даўнiной...
Мiнуўшы прысады, шлях зноў збягае ў даволi глыбокую лагчыну i адразу ж прымушае прыкладаць намаганнi, каб ускарабкацца на працяглы пад'ём, на новы пагорак. На гэтым пагорку аглядваешся на Мацкi i, крыху аддыхаўшыся, па адносна роўнай мясцовасцi, забiраеш управа, каб праз якiх пару вёрстаў прыйсцi ў Шапялi.
У Шапялях з палёгкай уздыхаеш, бо сюды часцяком дапiнаеш на вечарынкi значыцца, праз пяць вярсцiн дом!
Толькi мiнаеш Шапялi, як зноў "губляецца" неба, бо над галавой шчыльна змыкаецца змешаны лес, сцiскае з двух бакоў дарогу, паглынае святло. Гэта свой лес, свае сцежкi - не трэба хвалявацца за клункi, якiя ўжо пазразалi ўсе плечы.
Ды дзякуй Богу, што ўсяму жывому думка пра дом дадае сiлы! Чым блiжэй да свайго гнязда, тым шыбчэй i радасней iдзецца. Таму дзве вярсты ад Шапялей да Жукаўкi праскокваеш, як кажуць, на адной назе.
Дарога ў Жукаўцы рэзка збягае ўнiз, "паднырвае" пад невялiкую рачулачку i гэтак жа рэзка бяжыць уверх, дзе сярод хатак на самым пагорку - цэркаўка.
"Жывая" цэркаўка, якая дзейнiчае! Гэта ж трэба - да Жукаўкi ў тыя часы можна было дабрацца толькi на сваiх дваiх, а святара неяк усё ж прывозiлi, i на рэлiгiйныя святы тут збiралiся людзi з усёй акругi, адбывалася шэсце вакол царквы з плашчанiцай i царкоўнымi спевамi. Хiба такое можна забыць?!
Потым, пры лепшай дарозе, царква доўгiя гады не дзейнiчала, развальвалася, рушылася. Сёння яна, адноўленая i памаладзелая, зноў збiрае па святах вернiкаў.
З жукаўскага пагорка дарога круцiць унiз, улева, дзе, спаласнуўшыся ў другой рачулачцы, рэзка падкручвае ўправа i ўверх, абмiнаючы былы масток праз рачулку, ад якога застаўся разрэзаны вадой насып.
Адразу за Жукаўкай пачынаецца Здарэнне. Даўней гэта было вельмi бойкае месца - быў заезны двор, жылi багатыя жыды, поп. Наколькi яны былi багатыя, сведчыць той факт, што дачнiкi, якiя апанавалi гэтыя мясцiны, знайшлi ў канцы васьмiдзесятых гадоў (зусiм нядаўна!) тры злiткi золата ў зямлi.
Але лiха бяры тое золата, пададзiмся далей праз Здарэнне, у якiм у час нашага падарожжа няма i чалавечага духу, акрамя нас з вамi. Шлях у Здарэннi амаль самы бездарожны. Дарога, калi можна назваць яе дарогай, iдзе ўгару. Дажджавая i паводкавая вада павымывала метровай глыбiнi звiлiны-канавы, агалiла каменне - ногi можна паламаць.
Дарэчы, пачынаючы ад Лускава, шлях быў настолькi знявечаны часамi безгаспадарчасцi апошнiх дзесяцiгоддзяў, што хутчэй нагадваў паласу перашкод, чым штосьцi прыдатнае для язды...
Сёння пагоркi ў многiх месцах пазразаны, лагчыны засыпаны, павароты выпраўлены, лес ад дарогi "адагналi" бензапiлы. Коцяць з шалёнай хуткасцю па шырокай асфальтавай шашы розныя аўтамашыны, i нiкога не хвалюе пытанне: "Якi гэта шлях?.."
Пераадолеўшы здарэнскiя ўхабiны, трапляеш у сапраўдны, даволi дрымучы хваёвы лес - прыгожы, знаёмы, родны Карпiлаўскi лес, у якiм i паветра напоена непаўторным водарам. Дарога тут пясчаная, роўная - хоць кацiся. Вось дзе раптам заўважаеш, наколькi хутка ты шыбуеш.
Перад самай Карпiлаўкай зноў рачулка, якая пераразае насып "таго", сапраўднага шляху. З вады памiж камянёў тырчаць драўляныя палi колiшняга масточка, гэткага ж, якi быў i за Жукаўкай.
Летам рачулку лёгенька пераскокваеш па камянях, а вось вясной, у паводку, трэба поўнасцю распранацца i па грудзi ў равучай вадзе дабiрацца да другога берага.
Так са мной аднойчы i было. Пакуль пераначаваў у Менску ў сваякоў, пакуль выбраўся ў зваротны шлях, прыпякло веснавое сонца i снег шугануў у рачулку, якая з ласкавай ператварылася ў грозную. Не чакаць жа на беразе канца паводкi - мусiў лезцi ў ледзяную ваду, хоць да хаты якiх метраў трыста...
Але вось i Карпiлаўка! Непрыкметна за размовай, "гуляючы", адмахалi пятнаццаць кiламетраў. Тут, у былым садзе пана Кабылiнскага, я паварочваю направа, да роднага дома, - прашу ў госцi.
Калi каму прама - шчаслiвай дарогi!
НА РОЗНЫХ ПОЛЮСАХ ПЕРАЖЫВАННЯЎ
Не стала мамы...
Моцна засумавалi мы з татам. Усё жыццё я быў пры бацьках i яны пры мне. Не памятаю такога выпадку, каб я хоць раз паехаў з Менска ў Карпiлаўку без бацькоў, каб хоць раз сеў без iх есцi. Старыя, нямоглыя, у любым стане здароўя, пры любым надвор'i iмкнулiся яны разам са мной да самага роднага кутка на зямлi. I настолькi мы ўтраiх ператварылiся ў адно цэлае, што страта мамы аглушыла, асiрацiла нас з татам.
Цяжка нам было схаваць нясцерпны боль душы - мы сустракалiся поглядамi, уздыхалi, толькi i думалi пра маму.
Мама была гаваркая, рухавая, няўрымслiвая, а мы з татам, застаўшыся адны, апусцiлi галовы, ператварылiся ў маўчуноў. Агульны цяжар страты бязлiтасна сцiскаў нашы сэрцы.
У вольны час я садзiўся на лаўку перад ганкам i падоўгу глядзеў на дарогу, якая вядзе да Малабяседскiх могiлак, дзе знайшла свой апошнi прытулак мама. Глядзеў i думаў: "Эх, няхай бы зараз з-за павароту, вяртаючыся дамоў, паказалася мама..."
I настолькi мяне палонiла такая неверагоднасць, што я кожны дзень пры выпадку садзiўся на лаўку i з надзеяй глядзеў на дарогу.
Часцяком на той лаўцы сядзеў i тата, глядзеў у бок могiлак, уздыхаў. Я б нiколi i не падумаў, што тата, як i я, учапiўся за "маю" неверагоднасць i цешыць ёю збалелае сэрца.
Але неяк прыехала ў Карпiлаўку ў грыбы старэйшая сястра i заўважыла, што тата глядзiць i глядзiць у адзiн бок.
- Што ты ўсё глядзiш на дарогу? - запыталася яна.
- Чакаю, калi з-за павароту пакажацца мацi, - сумна i сур'ёзна адказаў тата.
- Нешта ты дурное гаворыш, бацька! - здзiвiлася сястра.
А я тату зразумеў адразу i быў яму ўдзячны за тое, што не хацелася i яму пагаджацца з тым, што мама пакiнула нас назаўсёды...
КУРЦЫ
Пасля вайны, у пяцiгадовым узросце, мы, малыя дурнi, гуляючы ў дарослых, выцягвалi з-пад бярвенняў сухi мох, закручвалi яго ў паперу i прыкурвалi. Едкi дым выядаў вочы, мы кашлялi, плявалiся, выцiралi слёзы.