Sierpień – trzydzieści jeden odmian tego samego dnia. Wstaję, śniadanie, o dziewiątej do roboty, czyli w dyby komputera. Do czwartej, piątej pisanie scenariusza Miasteczka, potem spacer, odmóżdżenie, telewizja. Po dniu pisania nie mam siły czytać, nienawidzę literek. Nie narzekam: żyję. We wrześniu zatrzasnę komputer i będę wolna. Nie będę musiała skrobać nic do gazet, spieszyć się z książką.

Planujemy wrześniowe wakacje. Całe lato pracowaliśmy albo „chorowaliśmy”. Namawiam Piotra na Ocean Indyjski. Nie jesteśmy jednak w stanie lecieć pół dnia. Po więcej niż czterech godzinach w samolocie mam ochotę wyć, a Pietuszka przegryźć uszczelki okien.

Wymyślam przesiadki. Chciałabym zobaczyć Izrael, Piotr nie widział Katmandu, celem byłaby północna Australia. Nic z tego, mój rozważny Pietuszkin wylicza: ile wydamy. Poza tym on ma tylko dwa tygodnie urlopu. Wybieramy Grecję: blisko, ciepło i nie trzeba siedzieć na plaży, jest co zwiedzać.

Sięgnęłam ledwo przytomnie po coś do zjedzenia, gapiąc się w komputer. Ugryzłam trochę zielonego pomidora. Zanim zdążyłam go połknąć, poczułam mdłości. Taki pomidor może być mordercą. Przeszłam na suchy chleb i herbatę. Po dwóch dniach nadal to samo: głód, mdłości. Nic nie boli, ale skąd mogę wiedzieć, jak boli woreczek żółciowy albo trzustka. Pietuszka doprowadzony do rozpaczy:

– Wyrzuć te zioła, diety! Zacznij jeść, zagłodziłaś się i masz efekt.

Wyrzucam. Niewiele pomaga.

Chodzimy wieczorami na grzyby. Borowiki z bajki, do kolan. Łażąc za Pietuszka, nauczyłam się odróżniać prawdziwki: kapelusz niby dobrze wypieczona bułeczka. Są różne odmiany borowików: te jaśniejsze przy jeziorze i te z pokrzywionymi nóżkami pod górą. Lgną do ludzi, wyłażą na ścieżki, nie siedzą gdzieś w głębi lasu. Zbieram grzyby, staram się zapomnieć o mdłościach, gorączce. Do lekarza pójdę za tydzień w Polsce. Teraz nie mam czasu, muszę skończyć scenariusz Miasteczka. Produkcja pilnuje terminów, nie ma zmiłuj się.

Nocą wydzwaniam po znajomych, próbując dowiedzieć się, co ma takie mdlące objawy.

– Kochana, przepracowałaś się. To się nazywa wypalenie – uważa moja dentystka pracoholiczka. – Pewnego dnia budzisz się i nie możesz ruszyć ręką. Pół Szwecji na to choruje.

– Ale ja mogę harować od rana do nocy.

– Tak ci się tylko wydaje, im jesteś starsza… nadchodzi taki dzień… pstryk i koniec.

Beata natomiast twierdzi, że jestem w ciąży.

– Eeee, po pierwsze niemożliwe, po drugie mdli cały dzień, nie tylko rano, i ta jasnowidzka powiedziała… dopiero za dwa lata… pamiętasz, wszystko, co powiedziała, sprawdziło się.

– To co ci jest?

– Beata, nie wiem, w życiu się tak nie czułam. Połączenie żółtaczki ze świrem. Kładę się spać o dziewiątej, kładę… padam jak kłoda. Nie mam siły chodzić, gorączka, dziwna gorączka, na termometrze nie dociąga do trzydziestu siedmiu. O, wiesz, przedwczoraj byliśmy w Ikei, kupiliśmy doniczki i kanapę. Co spojrzę na tę doniczkę, to mi niedobrze. W ogóle nie mogę patrzeć na nieładne rzeczy, bo prawie puszczam pawia. A ta kanapa… truje mnie. Wydziela dziwny zapach, chemia. W sklepie nie śmierdziała.

– Piotr też czuje?

– Nie. Psychoza? Zwariowałam?

– No, kiedyś trzeba było.

– Nie śmiej się. Nasz kolorowy domek zrobił się obrzydliwy, jakby przysypał go popiół. Nic nie mówię Piotrowi, ale liczę dni do wyjazdu do Polski, bo ja tu zwariuję. Bolą mnie rzeczy.

– Chodź na spacery, nie siedź ciągle przy komputerze.

– Gdzie mam iść? W lesie śmierdzą grzyby, też się na mnie uwzięły. Sam obrazek grzyba doprowadza mnie do torsji.

– Oj.

– I jestem nieszczęśliwa, a Piotr myśli, że mi tu źle, że odechciało mi się…

– Przyjeżdżaj jak najszybciej do Polski, coś wykombinujemy.

– Nie mógł cię zatruć maleńki pomidor… na tyle dni? To stres, znam cię – wersja Pietuszki.

Akurat: w stresie walnę talerzem o ścianę, ale nie położę się, jęcząc, że nie mam siły żyć. „Stres”: takie kawałki to może opowiadać swoim pacjentom.

– Skończysz scenariusz, rozluźnisz się i przejdzie. Jesteś przed okresem, puchniesz i masz świrka, normalne. Pojedziemy do antropozofów, rozerwiesz się – wsadza mnie w samochód.

Jedziemy na skróty przez Ciemną Wyspę. Kawiarnia antropozofów zamknięta. Ich drewniana siedziba – stodoła pomalowana pastelowymi farbkami – zalatuje mi podejrzanie: gnijący niebieski, a pomarańczowy zbutwiał w zielony. Wracamy do domu. Mijamy stację, Pietuszka bierze benzynę. Przechodzi dzieciak z hot dogiem. Mam ochotę mu go wyrwać.

– Piotr, ile tu kosztuje kiełbasa na ciepło?

– Dychę… Dziecinna jesteś, co zobaczysz, do buzi. Przecież nie jesz mięsa, rozchorujesz się po ścierwie.

– Zjadłabym… Ale jest już po ósmej… nie mogę, zaszkodzi wątrobie pracującej do szóstej…

Dość, rano szukam testu ciążowego. Zaraz kontrolna wizyta u ginekologa. Na wszelki wypadek, gdyby pytał o ciążę… zawsze pod koniec miesiąca mogę być… Dzisiaj powinnam dostać okres, już zaczynam cierpieć. Trudno mi powiedzieć: mdłości czy skurcze. Pietuszka wchodzi do łazienki, kiedy obsikuję tester. Żaden tam karteluszek w plastiku. Designerski bolid, rolls – royce w klasie testów ciążowych. Pietuszka stuka się w głowę:

– Czysta marnacja i babska ciekawość – kładzie się znowu do łóżka.

Prawda, zużyłam już tyle testów… Znam swoje ciało na pamięć, każdy objaw, ale nie używając żadnych anty – ani spiralnych pułapek na dzieci… muszę mieć pewność. Zwłaszcza że biorę leki na serce, zabronione w czasie ciąży…

W pierwszym okienku pojawia się powoli niebieska kreska, aha, potwierdzenie, test działa. W drugim okienku… jak zawsze będzie pudło, czerwony minusik… czekam… kropelka wsiąka i zabarwia się na niebiesko. Bzdura. Czytam instrukcję. „Oceanie Blue: Pojawienie się pierwszej niebieskiej kreski oznacza ciążę. Druga niebieska kreska potwierdza prawidłowość testu. Wynik: 99,9% pewności”. Trzymam w dwóch palcach plastikowy bolid, na ręku wylądowało mi UFO.

– Piotr!!!

– No co? – Jestem w ciąży. Pietuszka wybiega z sypialni.

– Pomyliłaś się, pokaż…

Aha, pomyliłam się, ale wcześniej. Teraz jestem na niebiesko.

– Zgadza się dupcik, jesteśmy w ciąży – Piotr stuka w tester, kreska nie znika, robi się prawie granatowa.

– Jak to? Teraz? Euaaa – coś bredzę. Zaczynam się trząść, śmiać, płakać.

To wszystko zmieni, w cudowny sposób, ale… Dziecko? Kiedyś, później, w tak odległej przyszłości, że prawie w innym wymiarze, nierealnie. Całujemy się, przytulamy ze strachu. Dziecko. Sami jesteśmy przerażonymi dziećmi. Idziemy do łóżka i kochamy się, dotykając ostrożnie, jakbyśmy byli ze sobą pierwszy raz: „Mama, tata”. Budzi nas zegarek nastawiony na pierwszą. O drugiej musimy być w Sztokholmie, w przychodni. Pędzimy do wozu, ubierając się po drodze.

– Pani doktor, chyba jestem w ciąży, chyba czwarty tydzień – zęby mi klekoczą, nie mogę trafić nogą w imadło ginekologiczne.

– Na pewno – nie ma wątpliwości. – Zmiany w szyjce macicy, zobaczymy obrazek.

– Chce pan popatrzeć?

Piotr podchodzi do USG. Wychylam się z fotela, zamiast śniegu widzę na ekranie jakiś kształt. Zarys główki. Wstrząsane pospiesznym biciem serca wrzecionko, tkające nitki życia. Obraz rozmazuje się we łzach. Pietuszka łapie mnie za zsuwającą się skarpetkę i ściska stopę.

– Jeden centymetr, siódmy tydzień – doktor wyciąga z USG biało – czarne zdjęcie z wymierzonym komputerowo maleństwem. Nie mogę uwierzyć: jeszcze kilka godzin temu Go nie było. Teraz ma pierwszą w życiu fotografię.

– Siódmy tydzień? Niemożliwe – wstaję z fotela. Przeglądam swój kalendarz, cyferki dzielą się i mnożą. – Równo cztery tygodnie temu był okres, trochę wcześniej niż zawsze…

– To nie okres. Krwawienie wzięło się z wszczepienia embrionu w macicę. Dwa tygodnie po zapłodnieniu. Była pani zdenerwowana operacją i stąd wcześniejsze jajeczkowanie.

Jestem nagle zupełnie bezradna. Mam w sobie coś, kogoś, kto właśnie wylądował z kosmosu czy od Pana Boga albo zalągł się z genów. Mały człowiek, zawieszony na drgającej strunie życia. Nie czuję Go, a on i tak tam sobie jest, wykluwa się z mojego ciała.

Wybuchł wszechświat, rozrastający się na miliardy komórek.

Doktor wypisuje papierki, umawia na badania, wylicza datę porodu – połowa kwietnia. Poród? W tym momencie jest poród, dziecko pojawiło się przed chwilą.

7. tydzień:

Embrion rośnie milimetr dziennie. Pod koniec tygodnia będzie mierzył 11 – 13 milimetrów. W każdej minucie powstaje w nim 100 000 komórek nerwowych. Mózg zaczyna się dzielić na półkule. Oczy przemieszczają się na przód głowy. Zaczyna ruszać ramionami („Ciąża – 40 kolejnych tygodni”).

Jeśli czujesz mdłości, miej przy sobie suchary i pogryzaj, zwłaszcza przed porannym wstaniem.

W domu przesłuchanie:

– Masz już dzieci i nie zorientowałeś się, że jestem w ciąży?

– Każda ciąża jest inna… A ty, taka wyczulona na swoje ciało, nie zauważyłaś?

– Myślałam, że się zatrułam… I co teraz będzie?

– Nic, weźmiemy ślub – słyszę zgrzyt pięknego prezentu do tortur.

– Ale po co? Pietuszka…

– Żebyś się czuła pewniej, ludzie się pobierają, kiedy jest dziecko.

Idę do lasu swoją parokilometrową trasą. Gadam do siebie, do Niego. Opowiadam o fajnym świecie (tylko czemu płaczę?), że się Go nie spodziewaliśmy, ale czekamy. Głaszczę całkiem płaski brzuch. Przelatują mi przez głowę „myśli tragikomiczne”: nie jestem ślepą uliczką ewolucji. Urodzę dziecko, jak tyle kobiet i samic przede mną. Miliony lat ewolucji buzują w mojej macicy. Próbuję sobie wyobrazić poród. Nie boję się. Przy porodzie nie traci się z bólu świadomości. Tak to sobie wymyśliła natura, a przecież przy okresie (także skurcze, tyle że mniejsze) kilka razy zemdlałam. Więc będzie mniej bolało. Tylko czym przeć? Napinam się, nie czuję tam żadnych mięśni. Mam czas, prawie pół roku, może coś się wytrenuje, urośnie. Siadam pod drzewem, jestem za słaba, żeby iść dalej. Niedawno, trzy miesiące temu, biegałam tędy po kilka kilometrów bez przystanku, bez zmęczenia. Las śmierdzi grzybami. Dostaję mdłości. Dlaczego rośniecie musi być tak męczące? Miliony nowych komórek dziennie, mała trująca fabryka, dymiąca hormonami. Maleństwo, mam nadzieję, że ty się tak nie czujesz: jesteś całkiem nowiutki, „nieużywany”. Wyobrażam sobie po buddyjsku Twoje pierwsze chwile, kiedy biała kropla Piotra zlała się z moją czerwoną i powstało biało – czerwone bindu, to, co będzie na dnie Twojego serca i co rozpuści się na końcu, kiedy… przestanie ono bić. Na obrazie „Jezu, ufam Tobie” według wizji świętej Faustyny z serca Chrystusa wychodzą też dwa promienie: biały i czerwony. Twoje czarno – białe serduszko z USG szamotało się tak pospiesznie do życia.