– Dlaczego?

– Doszłam do wniosku, że jak pomogę ci przy śniadaniu, to oboje będziemy mieli z głowy gotowanie na jakiś czas.

Przytaknął, doceniając jej logikę.

– Rozsądnie. Zrób kawę i grzanki.

– Tak jest. Zabrała się do pracy, a Gage rozbił tuzin jajek. Zauważył, że Quinn działa szybko i sprawnie. Gage'owi nigdy nie zależało na szybkości, ale za efektywność dał jej duży plus. Była zgrabna, inteligentna i – jak sam wczoraj widział – bardzo odważna.

– On jest z tobą szczęśliwy. Quinn zatrzymała się i popatrzyła na niego.

– Dobrze, bo ja z nim też.

– Jedna rzecz, jeśli sama jeszcze na to nie wpadłaś. On jest wrośnięty w to miasto. Cokolwiek się wydarzy, Hollow zawsze będzie dla Cala miejscem na ziemi.

– Wpadłam na to. – Złapała wyskakującego tosta, włożyła kolejne. – Mimo wszystko to ładne miasto.

– Mimo wszystko drugą patelnię. – zgodził się Gage i wlał jajka na zewnątrz, zgodnie z przewidywaniami Gage'a, Fox patrzył, jak Klusek obsikuje drzewa. Dużo ciekawszy był jednak widok psa, który brnął naprzód, tarzał się i od czasu do czasu skakał przez sięgający ludziom do pasa śnieg. To właśnie śnieg zatrzymał Foxa i Laylę na ganku. Fox zaczął przekopywać przejście szuflą, którą Cal wcisnął mu po drodze w dłoń.

Jednak i tak wspaniale było wyjść z domu, w mroźny poranek i odrzucać biały puch, który wciąż nie przestawał padać z nieba.

– Może powinnam zejść i otrząsnąć trochę krzewy Cala. Fox popatrzył na Laylę. Na głowie miała narciarską czapkę, na szyi szalik i powoli cała stawała się biała.

– Utopisz się, a my będziemy musieli rzucić ci linę, żeby cię uratować. Za jakiś czas odśnieżymy ścieżkę.

– Nie wygląda na przestraszonego. – Patrzyła uważnie na Kluska. – Myślałam, że po zeszłej nocy nie będzie chciał wyjść.

– Psia pamięć jest krótka. I dobrze.

– Ja nigdy tego nie zapomnę.

– Nie. – Nie powinien był jej prosić, żeby z nim wyszła. Zwłaszcza że nie miał pojęcia, jak zacząć rozmowę o pracy, a między innymi dlatego wyciągnął ją na dwór.

Zwykle lepiej radził sobie z ludźmi. Zwłaszcza z kobietami. Teraz odgarniał ścieżkę szerokości łopaty wiodącą przez ganek do schodków i nagle powiedział:

– Cal mówił, że szukasz pracy.

– Niezupełnie. To znaczy muszę znaleźć jakieś zajęcie, ale jeszcze niczego nie szukałam.

– Moja sekretarka… kierowniczka biura… asystentka. – Odrzucił śnieg i nabrał następną szuflę. – W sumie nigdy nie ustaliliśmy nazwy jej stanowiska. W każdym razie ona teraz się przeprowadza do Minneapolis i potrzebuję kogoś, kto przejmie jej obowiązki.

Niech cię diabli, Quinn, pomyślała Layla.

– Obowiązki? Fox pomyślał, że w sądzie uważano go za całkiem elokwentnego.

– Ewidencja dokumentów, odbieranie telefonów, pilnowanie kalendarza spotkań, rozmowy z klientami, pisanie dokumentów, korespondencja. Ona jest też notariuszem, ale na razie poradzę sobie bez tego.

– Jakiego programu używa?

– Nie wiem. Musiałbym jej zapytać. – A w ogóle używała jakiegoś programu? Skąd miałby to wiedzieć?

– Nie znam się w ogóle na pracy w sekretariacie ani na kierowaniu biurem. Nie mam zielonego pojęcia o prawie.

Fox miał wyczulone ucho i usłyszał w głosie Layli obronne nuty.

– Znasz alfabet?

– Oczywiście, że znam alfabet, ale chodzi o to…

– Wystarczy – przerwał jej. – Jeśli znasz alfabet, to pewnie będziesz umiała prowadzić kartoteki. Wiesz, jak używać telefonu, co oznacza, że umiesz go odebrać i zadzwonić. To główne kwalifikacje potrzebne na tym stanowisku. Umiesz pisać na komputerze?

– Tak, ale zależy, jakiego…

– Pokaże ci, co tam robi na tym cholernym komputerze.

– Chyba nie wiesz za dużo o jej pracy. Za to umiał rozpoznać naganę, gdy ją słyszał.

– Okej. – Wyprostował się, oparł na szufli i popatrzył Layli prosto w oczy. – Ona była ze mną od początku. Będzie mi jej brakowało, czuję się, jakbym stracił rękę, ale ludzie idą swoją drogą i musimy się z tym pogodzić. Potrzebuję kogoś, kto będzie układał papiery na miejsce i umiał je znaleźć, jak będą mi potrzebne. Kto będzie wysyłał rachunki, żebym ja mógł opłacać swoje, kto przypomni mi o wizytach w sądzie, odbierze telefon – który, mam nadzieję, będzie dzwonił, żebym miał komu wystawiać rachunki – i ogólnie rzecz biorąc, zadba o porządek w biurze, żebym ja mógł zająć się prawem. Ty potrzebujesz pracy i pensji. Myślę, że możemy sobie nawzajem pomóc.

– Cal poprosił cię, żebyś zaproponował mi pracę, bo Quinn go o to poprosiła?

– Masz rację. Ale to nie zmienia sytuacji. Chyba nie zmienia, pomyślała, jednak i tak poczuła się dotknięta.

– To nie byłoby na stałe. Szukam czegoś tylko do czasu, aż…

– Ruszysz dalej. – Fox skinął głową. – To mi odpowiada. W ten sposób żadne z nas nie będzie się czuło związane. Po prostu przez chwilę będziemy sobie pomagać. – Przerzucił jeszcze dwie łopaty śniegu, po czym znowu popatrzył Layli w oczy. – Poza tym wiedziałaś, że zaproponuję ci pracę, bo czujesz takie rzeczy.

– Quinn przy mnie prosiła Cala, żeby z tobą pomówił.

– Czujesz takie rzeczy – powtórzył. – To twoja rola w tym wszystkim. Wyczuwasz ludzi, sytuacje.

– Nie mam zdolności parapsychologicznych, jeśli o to ci chodzi. – Znów powróciły obronne tony.

– Przyjechałaś do Hollow, chociaż nigdy wcześniej tu nie byłaś. Wiedziałaś dokładnie, jak jechać.

– Nie wiem, co to było. – Skrzyżowała ramiona w geście nie tylko obrony, ale i uporu.

– Oczywiście, że wiesz, tylko to cię przeraża. Tamtej pierwszej nocy pojechałaś z Quinn, z kobietą, której nigdy wcześniej nie widziałaś na oczy.

– Wolałam ją od wielkiego, ohydnego ślimaka – powiedziała Layla sucho.

– Nie uciekłaś, nie zamknęłaś się na klucz w pokoju, tylko wsiadłaś z nią do samochodu i przyjechałaś tutaj – choć tu też nigdy nie byłaś – i weszłaś do domu, w którym czekało dwóch obcych mężczyzn.

– Raczej dziwnych. Byłam przerażona, oszołomiona i jechałam na adrenalinie. – Odwróciła wzrok i popatrzyła na Kluska, który tarzał się w śniegu, jakby to była łąka pełna stokrotek. – Zaufałam instynktowi.

– Możesz nazywać to instynktem, ale założę się, że jak pracowałaś w sklepie, bardzo dobrze wiedziałaś, czego szukają twoje klientki, co kupią. Dam sobie rękę uciąć, że jesteś w tym cholernie dobra.

Nic nie powiedziała, więc Fox wrócił do odśnieżania.

– Założę się, że zawsze byłaś w tym dobra. Quinn widuje obrazy z przeszłości, tak jak Cal, Cybil to, co może się wydarzyć w przyszłości. Obawiam się, że tobie i mnie, Layla, został czas teraźniejszy.

– Nie potrafię czytać w myślach i nie chcę, żeby ktokolwiek czytał w moich.

– To nie jest dokładnie tak. – Będzie musiał z nią popracować. Pomóc jej zrozumieć, jaki dar posiada i jak go używać. I dać jej trochę czasu, żeby przyzwyczaiła się do tej myśli.

– Tak czy siak pewnie utkniemy tu na cały weekend. W przyszłym tygodniu mam kilka spotkań, ale jak wrócę do miasta, będziesz mogła wpaść, żeby pani H pokazała ci, o co chodzi. Wtedy zobaczymy, jak się z tym czujesz.

– Słuchaj, jestem wdzięczna za propozycję…

– Nie, nie jesteś. – Uśmiechnął się i zrzucił z tarasu kolejną porcję śniegu. – Nie bardzo. Ja też mam instynkt.

W jego głosie brzmiał nie tylko humor, lecz także zrozumienie. Layla rozluźniła się nieco i kopnęła hałdę śniegu.

– Jestem wdzięczna, ale ukrywam to pod irytacją. Fox przechylił głowę i wyciągnął do Layli szuflę.

– Chcesz odreagować złość? Roześmiała się.

– Spróbujmy. Jeśli przyjdę do twojego biura i podejmę tę pracę, to tylko pod warunkiem, że jeżeli którekolwiek z nas uzna, że to nie był dobry pomysł, natychmiast powie o tym drugiemu. Bez żadnych pretensji.

– Umowa stoi. – Wyciągnął dłoń i uścisnął rękę Layli. Trzymał ją przez chwilę, a wokół nich wirował śnieg.

Musiała to poczuć, pomyślał, tę niespodziewaną, wręcz namacalną więź. Rozpoznanie.

Cybil uchyliła drzwi na kilka centymetrów.