Upływały dni, tygodnie…

Lis Witalis żył wygodnie,

Łupił wszystkich, jak się dało,

I korzyści miał niemało.

Przed siedzibą jego zawsze

Dwa niedźwiedzie co najżwawsze

Stały sprawnie i wzorowo

Pełniąc wartę honorową.

Stały też jelenie cztery,

By go wozić na spacery.

A wiewiórki przez dzień cały

Przy ogonie się krzątały

I chuchały, i dmuchały,

I bez przerwy go czesały.

Nikt spokoju nie miał w lesie:

Ten usłuży, tamten poda,

Ten przyniesie, ten odniesie,

Nawet borsuk – wojewoda,

Choć to bardzo dumna sztuka,

Był u lisa za hajduka,

Więc złościło to borsuka.

Jadł Witalis za dwudziestu

I zwierzęta bez protestu

Napychały mu spiżarnię,

Chociaż same jadły marnie.

Nigdy nie chciał z nikim gadać

Ani nawet odpowiadać

Na pytania, na podania

I nie dawał posłuchania.

Siedział dumny niczym basza,

Jadł i mówił: – Sprawa wasza

Dobrze dbać o mój żołądek.

Taki musi być porządek!

Jam prezydent, czyli władza,

A jak komu nie dogadza,

Niech zabiera się i zmiata,

Jeśli nie chce wąchać bata!

Gdy już wreszcie lisi nierząd

Klęską spadł na życie zwierząt,

Wilk cichaczem, bez hałasu,

Zwołał wielki wiec do lasu

I gdy wszyscy się zebrali,

Rzekł: – Nie może być tak dalej!

Czeka wszystkich nas zagłada

I jest na to jedna rada:

Złapmy lisa lub zastrzelmy –

Dość już rządów tego szelmy,

Tego lisa Witalisa,

Który soki z nas wysysa!

Padły słowa: – Racja! Brawo!

– Lis Witalis gwałci prawo!

– Zniszczył wszystkich nas ze szczętem!

– Precz! Precz z takim prezydentem!

I uchwalił wiec zwierzęcy,

Że nie ścierpi tego więcej,

Że lis broił co niemiara,

Więc go musi spotkać kara.

Lis tymczasem do lusterka

Niespokojnym okiem zerka;

Nagle widzi – co to? Rysa!

Strach obleciał Witalisa.

A tu rysa rośnie, rośnie,

Załamuje się ukośnie

I lusterko całe łamie.

A Witalis siedząc w jamie

Zimny pot ociera z czoła.

– Sprawa jednak niewesoła!

machnął raz czy dwa ogonem,

Po czym smutnie rzekł: – Skończone!

Co użyłem, to użyłem,

Dobrze jadłem, dobrze piłem,

Za to teraz czas mi w drogę.

Trudno. Zostać tu nie mogę!

Zapakował parę waliz.

I chciał umknąć lis Witalis.

Zatrzymały go niedźwiedzie:

– Po co śpieszyć się, sąsiedzie?

Nie tak prędko, jeszcze chwilka,

Wstąpić musisz wpierw do wilka,

Wilk ma spraw do ciebie kilka.

– Wilk zaprasza? Rzecz ciekawa!

– Wilk cię wzywa w imię prawa!

– Ani myślę. Nie chce mi się!

– Mamy rozkaz Witalisie,

Lepiej się nie stawiaj hardo,

Bo dostaniesz halabardą.

Tu lisowi ścierpła skóra.

Widząc, że już nic nie wskóra,

Ciężko westchnął, spuścił ogon

I potulnie ruszył drogą.

Wilk nań czekał w cieniu buka:

Z prawej strony miał borsuka,

Z lewej dzika. Nieco dalej

Delegaci zwierząt stali.

Lis zatrzymał się w pół drogi,

Ale wilk, ogromnie srogi,

Ryknął: – Bliżej! Ruszaj mi się!

Kara cię nie minie, lisie!

Brać go!

Wzięły go dwa rysie,

Ten za nogi, ów za głowę;

Wilk zawołał więc: – Gotowe!

Wtedy wyszły dwie łasiczki;

Miała każda z nich nożyczki.

Pochwyciły ogon lisa,

Co jak ruda chmura zwisał,

I do pracy się zabrały:

Cięły, strzygły, przystrzygały,

Odrzucały rude pęki,

Podcinały puszek miękki

Szybko, zwinnie, lecz ostrożnie.

A lis wił się jak na rożnie,

Jęczał, szlochał, zrozpaczony:

– Taki ogon nad ogony

Ostrzyc… zniszczyć! O zbrodniarze!

Jakżeż teraz się pokażę?

Jak pokażę się z ogonem

Tak nikczemnie ostrzyżonym?!

Rzeczywiście. Ogon lisa

Zwisał jak pałeczka łysa,

A wiatr rudy puch rozwiewał

I unosił ponad drzewa.

Wypuściły lisa rysie,

A wilk ryknął: – Wynoś mi się,

Zmiataj, lisie Witalisie!

Lis uciekał, gdzie pieprz rośnie.

Raz zatrzymał się przy sośnie

I usłyszał zawstydzony,

Jak się z niego śmiały wrony,

Kuny, susły, nawet jeże –

Każdy ptak i każde zwierzę:

– Taki ogon zamiast tyczki

Mógłby być dla ogrodniczki!

– Toż to sęk, nie żaden ogon!

– Śmieszny widok, swoją drogą!

– To ci ogon nad ogony!…

Lis Witalis, ośmieszony,

Wyszydzony, uciekł z lasu

I już nikt od tego czasu

Nie oglądał Witalisa –

Nawet ja, com go opisał.