• non ibi tempestas nec uis furit horrida uenti

    nec gelido terram rore pruina tegit;

    nulla super campos tendit sua uellera nubes

    nec cadit ex alto turbidus umor aquae.

    est fons in medio, quem uiuum nomine dicunt,

    perspicuus, lenis, dulcibus uber aquis;

    qui semel erumpens per singula tempora mensum

    duodecies undis inrigat omne nemus.

    hic genus arboreum procero stipite surgens

    non lapsura solo mitia poma gerit.

    hoc nemus, hos lucos auis incolit unica Phoenix,

    unica si uiuit morte refecta sua.

    paret et obsequitur Phoebo ueneranda satelles:

    hoc Natura parens munus habere dedit.

    lutea cum primum surgens Aurora rubescit,

    cum primum rosea sidera luce fugat,

    ter quater illa pias inmergit corpus in undas,

    ter quater e uiuo gurgite libat aquam.

    tollitur ac summo considit in arboris altae

    uertice, quae totum despicit una nemus,

    et conuersa nouos Phoebi nascentis ad ortus

    exspectat radios et iubar exoriens.

    atque ubi Sol pepulit fulgentis limina portae

    et primi emicuit luminis aura leuis,

    incipit illa sacri modulamina fundere cantus

    et mira lucem uoce ciere nouam;

    quam nec aedoniae uoces nec tibia possit

    musica Cirrhaeis adsimulare modis,

    et neque olor moriens imitari posse putetur

    nec Cylleneae fila canora lyrae.

    postquam Phoebus equos in aperta effudit Olympi

    atque orbem totum protulit usque means,

    illa ter alarum repetito uerbere plaudit

    igniferumque caput ter uenerata silet.

    atque eadem celeris etiam discriminat horas

    innarrabilibus nocte dieque sonis,

    antistes luci nemorumque uerenda sacerdos

    et sola arcanis conscia, Phoebe, tuis.

    quae postquam uitae iam mille peregerit annos

    ac si reddiderint tempora longa grauem,

    ut reparet lapsum spatiis uergentibus aeuum,

    adsuetum nemoris dulce cubile fugit;

    cumque renascendi studio loca sancta reliquit,

    tunc petit hunc orbem, mors ubi regna tenet.

    derigit in Syriam celeris longaeua uolatus,

    Phoenicen nomen cui dedit ipsa uetus,

    secretosque petit deserta per auia lucos,

    sicubi per saltus silua remota latet.

    tum legit aerio sublimem uertice palmam,

    quae Graium Phoenix ex aue nomen habet,

    in quam nulla nocens animans prorepere possit,

    lubricus aut serpens aut auis ulla rapax.

    tum uentos claudit pendentibus Aeolus antris,

    ne uiolent flabris aera purpureum,

    neu concreta noto nubes per inania caeli

    submoueat radios solis et obsit aui.

    construit inde sibi seu nidum siue sepulcrum:

    nam perit ut uiuat, se tamen ipsa creat.

    colligit hinc sucos et odores diuite silua,

    quos legit Assyrius, quos opulentus Araps,

    quos aut Pygmaeae gentes aut India carpit

    aut molli generat terra Sabaea sinu.

    cinnamon hic auramque procul spirantis amomi

    congerit et mixto balsama cum polio.

    non casiae mitis nec olens suffimen acanthi

    nec turis lacrimae guttaque pinguis abest.

    his addit teneras nardi pubentis aristas

    et sociat myrrae uim, Nabathaea, tuae.

    protinus instructo corpus mutabile nido

    uitalique toro membra uieta locat.

    ore dehinc sucos membris circumque supraque

    inicit exsequiis inmoritura suis.

    tunc inter uarios animam commendat odores,

    depositi tanti nec timet illa fidem.

    interea corpus genitali morte peremptum

    aestuat, et flammam parturit ipse calor,

    aetherioque procul de lumine concipit ignem,

    flagrat et ambustum soluitur in cineres.

    quos uelut in massam generans in morte coactos

    conflat; et effectum seminis instar habet.

    complerit mensum si fetus tempora certa,

    sese oui teretis colligit in speciem;

    hinc animal primum sine membris fertur oriri,

    sed fertur uermi lacteus esse color:

    ac uelut agrestes, cum filo ad saxa tenentur,

    mutari tineae papilione solent:

    inde reformatur quali fuit ante figura

    et Phoenix ruptis pullulat exuuiis.

    non illi cibus est nostro concessus in orbe

    nec cuiquam inplumem pascere cura subest;

    ambrosios libat caelesti nectare rores,

    stellifero tenues qui cecidere polo.

    hos legit, his alitur mediis in odoribus ales,

    donec maturam proferat effigiem.

    ast ubi primaeua coepit florere iuuenta,

    euolat ad patrias iam reditura domus.

    ante tamen, proprio quicquid de corpore restat,

    ossaque uel cineres exuuiasque suas

    unguine balsameo myrraque et ture soluto