Адно блага, думаў Трайнат, што цяжка да Мiндоўга падступiцца. Абкружыўся баярамi ды кметамi - не праломiшся да яго. Калi куды выпраўляецца - наперад нiкому не адкрывае. Чужога чалавека ў сваю службу пры двары не бярэ. Трэба сярод яго блiзкага атачэння нявернага цi пакрыўджанага чалавека пашукаць, цi вернага цяпер, але здольнага здрадзiць князю, калi нешта атрымае для палепшання сваёй долi. Заўсёды знойдзецца ахвотнiк паскудства ўчынiць... Сярод баяраў i ўраднiкаў наўрад цi хто пагодзiцца. Яны больш, чым маюць пры Мiндоўгу, ад новага князя не атрымаюць. Iм i зручна, каб Мiндоўг, як крумкач, доўга жыў i доўга валадарыў. Яны пры яго ўладзе заможныя, вышэй не ўздымуцца, дык нашто iм рызыка з гары на падлогу падаць... А вось кмет просты, якi марыць у сотнiкi трапiць... Цi чаляднiк, якому абрыдла ваду ў князеву лазню насiць. Паабяцаць яму, што будзе свечнiкам i двор атрымае. Яму i рабiць нiчога не трэба ўласнымi рукамi - шапнуць толькi трэба ў падстаўленае вуха, куды князь збiраецца ехаць ды з якой аховай. Павiнны быць паблiзу Мiндоўга такiя людзi. Захацеў бы Мiндоўг, дык i тут падобных мярзотнiкаў знайшоў, i пры Даўмонце таксама нехта такi ходзiць. Усюды яны ёсць - хто слабы, хто хцiвы, хто злапомны. Але дробнага занятку людзi баяцца сваё жыццё на кон ставiць. Можа, i рады былi б узляцець, ды крылы курыныя, успудзяць князя цiкаўнасцю ды жахам у вачах. Могуць i прызнацца са страху ў сваiх задумах i марах. Не, з драбязой чалавечай дамаўляцца - сябе прынiжаць. Ураднiка трэба знайсцi, хто мае давер з канюшых каго, мечнiк, крайчы, ваяводы... Ведаючы ўсiх мiндоўгавых ураднiкаў, кожнага ў думках узважваючы, Трайнат не бачыў нiводнага, хто пагадзiўся б увайсцi з iм у змову. Радвайла пабаiцца, ваявода Сiрвiд лепш памрэ за свайго князя, чым здрадзiць... Вось калi толькi гэты разанскi выгнаннiк, Мiндоўгаў радца, захоча? Блiжэй за ўсiх стаiць, сваякоў тут не мае, па родавай княжай звычцы на высокае месца мусiць зазiрацца. Трэба будзе з iм сустрэчу наладзiць, пазначыў сабе на будучыню Трайнат. Калi большага хоча - адгукнецца. А тыя, што першыя ў полымя не палезуць, потым прыбягуць падтрымаць, калi справа будзе зробленая. Занадта доўга Мiндоўг пры ўладзе - шмат каго крыўдзiў. А зараз не ўсiм спадабалася, як князя Даўмонта абразiў. Смешна яно смешна, бо не сам у пастку нагой патрапiў, ды ёсць што ўзважыць. Калi жонку сваю iмгненна сцер з памяцi, дык што пра баяраў казаць? Прыб`е кожнага, як камара. Вядома, крэўскага князя няма чаго шкадаваць - сам дазволiў сваёй бабе залезцi ў воўчае логава. Няхай i кусае сябе за локаць. Але пераканалася кметства на гэтым Мiндоўгавым жарце, што саслабеў iх вялiкi князь, шалее ад старасцi, значыць, захiстаўся яго княжы сталец. А моцнага наступнiка не мае: Руклю яшчэ дужэць гадоў сем, Войшалк у манастырскай каморы княжыць. Нiхто сваё жыццё за iх класцi не пабяжыць.

12

З усiх ураднiкаў вялiкага князя Агна адчувала прыхiльнасць толькi да разанца Астапа. Яна бачыла, што ён шкадуе яе. Астатнiя глядзелi з той абыякавасцю, якое вартая бяспраўная сваячка гаспадара. Чужая двару i Мiндоўгу, яна не магла iм нашкодзiць цi быць карыснай. Сястра памерлай княгiнi, цётка княжычаў, перахожая жонка паводле запавету, няпрагная да ўлады - усё гэта абяцала мала карысцi ад прыяцельства. Мiндоўгава атачэнне трымалася з ёю ветлiва, вiталася пры сустрэчы, жадала здароўя пры развiтаннi ў тых выпадках, калi выпадала сустракацца на двары цi разам сядзець за сталом. Князева жонка што князева маёмасць: лепш да яе не прыглядацца i надта блiзка не падыходзiць. Жывая яна цi хварэе, пакутуе цi радасная - не нашая справа, не любiць лiтва тых, у каго вока на чужую маёмасць вострае, а язык доўгi.

Прыветлiвы, гаваркi разанец мог за чвэртку гадзiны больш запытаць i расказаць, чым санавiтыя ўраднiкi за тыдзень. Жаласлiвых словаў Астап не казаў, але позiрк у яго быў сяброўскi. Зойдзе ў паварню, пажартуе, пра нешта спытаецца, нешта раскажа - вось i спачуванне. Iншым разам ён апавядаў свае прыгоды з мiнулага жыцця. З асобных успамiнаў Астапа даведалася Агна, што ён з разанскiх князёў. Бацька ў мяне быў лiхi, казаў Астап, старэйшага брата i пяцёх дваюрадных на застоллi пасек, але ў полi бiтву не вытрымаў i давялося яму ўцякаць у стэп. З полаўцамi доўга мы сябравалi, разам з чарнiгаўскiм князям на Галiч бiць Данiлу хадзiлi. У чарнiгаўцаў Астапу не надта шанцавала з-за бацькi, якому не магло даравацца братазабойства, у Наваградку пашчасцiла - князь Мiндоўг за бацьку яго не дакараў, узяў да сябе. Дзякуй богу, уладкаваўся, а мог у татараў у палоне сядзець, як iншыя разанскiя сваякi, кабылiнае малако ў даёнку надойваць. А сям'я? А якая сям'я? Тая сям'я там згубiлася, згiнула ад татарскiх арканаў цi згарэла, калi горад палiлi. Не засталося следу. Прыгадваюцца ў снах, казаў Астап. Я i не бядую дужа. Як у нас кажуць: не страшыся, браце, на той свет прарвёмся, на небе сустрэнемся. Там з першай сям'ёю зноў i сыйдуся. Тут жыццё грахоўнае i нядоўгае, нядоўгае i жорсткае: каму дужа шанцуе, каму наадварот. Я ўдачлiвы, знарокам хвалiўся Астап. I жывы, i князь Мiндоўг двор мне падараваў, што пасля забiтага баярына застаўся, а пры дварэ - жонка з дачкой, зараз ужо ад мяне сына нарадзiла. I будавацца не давялося, усё гатовае - хата, двор, дзеўка, стайня, хлеў, каморы, само прыйшло ў рукi. Калi ад сваiх i ад полаўцаў уцякаў - адчайваўся, здавалася, сэрца парвецца ад горасцi i няўдачы, памру ў сядле i звалюся пад капыты. А цяпер думаю: як бы яшчэ пражыць гэтулькi, колькi пражыў, сына выгадаваць, вялiкi дом зрубiць. Колькi месца займаў на ўслоне, гэтулькi i буду займаць, але вось, паказацца трэба, што не лыкам шыты. Людзi любяць, калi спiну перад iмi згiнаюць. Iншы яшчэ i ацэньвае, наколькi чалавек перад iм нахiлiўся - глыбока цi схiтраваў, у пашану цi не ў пашану яму згiнае свой хрыбет. Сам калiсьцi так глядзеў, а цяпер шмат перад кiм нахiляюся. Магу табе сказаць, не надта гэта прыемная справа кланяцца.

- А мне як быць, Астап? - спыталася Агна. - А што ты можаш? Бог цярпеў i нам вялеў. Лепш жонкай быць, чым цёткай на столаку пры печцы, - адказаў ён.

- Брыдка мне тут жонкай быць.

Астап уважлiва паглядзеў на яе:

- А як з князёў у слугi? А сястры, тваёй, думаеш, лёгка было?

Усiм не соладка, думала Агна, ды якая ж ад гэтага палёгка? Астап сюды сам прыскакаў i шчаслiвы, што двор займеў. Марту ўдавой прывялi. А ёй што тут рабiць? Штодзённа пiльнаваць, каб не аб'ядала князя ягоная чэлядзь, шчасцiць Мiндоўга думкай, што не народзiць сястра памерлай жонкi братоў Руклю i Рэпiку? Падумаўшы так, яна вырашыла, што даўмелася падставы гвалту над сабой: баяўся, пэўна, Мiндоўг баяўся, што ў Руклi з'явяцца сястрынiчы i некалi, праз гады, ўзнiкне небяспека сутычак мiж iмi. Можа, неаднойчы яны з Мартай пра гэта меркавалi i тая гэтаксама баялася? Але iх жа трэба нарадзiць было, гэтых братоў, думала Агна. I чаму браты? А раптам дачок яна нарадзiла б князю Даўмонту? Якая ж ад дзевак пагроза Руклю? I наогул ад сваякоў па кудзелi? Яны ж Даўмонтавiчы былi б, дзедзiчы Нальшчы. А пакуль наогул дзяцей няма. Няўжо для Мiндоўга i куст уначы - мядзведзь?

Ад тужлiвага наваградскага жыцця найшла на Агну бяссонiца, усю ноч магла яна праляжаць, не забываючыся нi на хвiлiну. Аб адным i тым думалася, адно i тое ж прыгадвалася. Ад паўтарэння i думы надакучылi, i ўспамiны сталiся цьмяныя. Прыгадвалiся мацi i бацька, прыгадвалася, што iх забiлi мазуры, i яна думала - так было iм наканавана. А ёй наканавана цiха памiраць у пакоi сястры. Але ўсiм прызначана багамi адказваць за кожную благую справу. Мазуры забiвалi яцвягаў - мазураў шмат пазабiвалi. Немцы вёскi i людзей палiлi - iх за гэта ў вогнiшча кiдалi. Так i Мiндоўгу прыйдзе час пацярпець за яе пакуты.

Неяк удзень яна прыснула i прыснiўся ёй сон. У сне нальшанцы захапiлi наваградскi замак. Яна бачыла, як Скурка прыбiў дзiдай да варотаў брамы ваяводу Сiрвiда, i той вiсеў, перабiраючы нагамi. А на версе каменнай вежы Даўмонт i Вiцень разгойдвалi старога Мiндоўга за рукi i ногi, а разгайдаўшы, падкiнулi ў паветра, i князь паляцеў унiз з крыкам жаху, i глухi ўдар паведамiў ёй, што яе вызвалiлi. Яна зiрнула з вежы ўнiз - там, у замкавым рове, у бруднай лужыне, ляжаў Мiндоўг, наскрозь працяты астрогамi. А потым Даўмонт i яна скакалi знаёмай дарогай у Крэва, у свой родны дом. А ззаду скакала ахова, Вiцень, Скурка, вясёлыя кметы. Добры сон, думала яна, калi абудзiлася. Толькi нiкому нельга яго пераказаць: раз'юшыцца Мiндоўг ад такiх прадбачанняў, выправiць людзей забiць Даўмонта. I застаўся сон ейнай таямнiцаю. Можа, ён прарочы, думала Агна, можа збудзецца...