Wrócił do holu tą samą drogą i znalazł Karlę Dixon czekającą przy fontannie. Wzięła prysznic i zmieniła dżinsy oraz kurtkę skórzaną na czarne spodnium. Włosy Karli były mokre i opadały na plecy. Spodnium zapięte, bez bluzki pod spodem. Prezentowała się wspaniale.

– Vegas zostało założone przez mormonów – odezwała się. – Wiedziałeś?

– Nie – odparł Reacher.

– Dziś miasto rozwija się tak szybko, że dwa razy do roku trzeba drukować książkę telefoniczną.

– O tym też nie wiedziałem.

– Co miesiąc powstaje siedemset nowych domów.

– Skończy im się woda.

– To pewne, tymczasem kują żelazo póki gorące. Same przychody z hazardu sięgają siedmiu miliardów dolarów rocznie.

– Czuję się tak, jakbym czytał przewodnik. Dixon skinęła głową.

– Mam jeden w swoim pokoju. Co roku miasto odwiedza trzydzieści milionów gości. Oznacza to, że każdy z nich w trakcie wizyty traci ponad dwieście dolców.

– Dwieście trzydzieści trzy dolary i trzydzieści trzy centy – dodał automatycznie Reacher. – Można to uznać za definicję irracjonalnego postępowania.

– Za definicję istoty ludzkiej – powiedziała Dixon. – Każdy sądzi, że będzie tym jednym, któremu się uda.

Po chwili zjawił się O’Donnell. Ten sam garnitur, inny krawat, być może świeża koszula. Jego buty lśniły w świetle reflektorów. Może znalazł w łazience ściereczkę do polerowania obuwia.

– Trzydzieści milionów gości rocznie – zaczął.

– Wiem, Dixon mi powiedziała – wyjaśnił Reacher. – Czytała tę samą książkę.

– Dziesięć procent wszystkich mieszkańców naszego kraju. Spójrzcie na to miejsce.

– Podoba ci się?

– Sprawia, że widzę Sancheza i Orozca w całkiem nowym świetle.

Reacher skinął głową.

– Mówiłem ci, wszyscy ruszyliście przed siebie i awansowaliście.

Z windy wysiadła Neagley, ubrana podobnie jak Dixon w elegancki czarny kostium. Włosy miała mokre i starannie zaczesane.

– Właśnie wymieniamy się faktami z przewodnika – powiedział Reacher.

– Nie przeczytałam swojego – odparła Neagley. – Zamiast tego zadzwoniłam do Diany Bond. Przyjechała do miasta, poczekała godzinę i wróciła.

– Jest na nas wkurzona?

– Martwi się. Nie chciałaby, aby nazwa Little Wing przedostała się do mediów. Powiedziałam, że złożę jej wizytę…

– Dlaczego?

– Zaintrygowała mnie. Po prostu lubię wiedzieć.

– Tak jak ja – odpowiedział Reacher. – W tej chwili chciałbym wiedzieć, czy ktoś w tym mieście zrobił przekręt na sześćdziesiąt pięć milionów dolców. I jak tego dokonał.

– Naprawdę wielki przekręt – dodała Dixon. – Trzy procent całkowitego przychodu w skali roku.

– Dwa przecinek siedemdziesiąt osiem – sprostował odruchowo Reacher.

– Weźmy się wreszcie roboty – zaproponował O’Donnell.

43

Zaczęli od biurka konsjerża i pytania o dyżurnego szefa ochrony. Konsjerż zapytał, czy są jakieś problemy, na co Reacher odparł:

– Chyba mamy wspólnych przyjaciół.

Szef ochrony zjawił się po dłuższej chwili – widać spotkania towarzyskie zajmowały dalekie miejsce na liście jego priorytetów. Facet okazał się mężczyzną średniego wzrostu we włoskich butach i garniturze wartym kilka tysięcy dolarów. Miał około pięćdziesiątki, lecz nadal był szczupły i wysportowany. Sprawiał wrażenie panującego nad sytuacją i zrelaksowanego, chociaż zmarszczki wokół oczu wskazywały, że w poprzedniej robocie odbębnił przynajmniej dwadzieścia lat. Dwadzieścia lat ciężkiej harówy. Dobrze maskował swoje zniecierpliwienie, przedstawił się i uścisnął wszystkim rękę. Powiedział, że nazywa się Wright i zasugerował, aby porozmawiali w jakimś spokojnym miejscu. W czysto odruchowy sposób, pomyślał Reacher. Wewnętrzny instynkt i wyszkolenie nakazywały mu przenieść potencjalne zagrożenie w ustronne miejsce. Nic nie mogło tamować przepływu gotówki.

Znaleźli cichy kąt. Oczywiście bez krzeseł. Żadne kasyno w Vegas nie oferowało gościom wygodnego miejsca do siedzenia z dala od głównego miejsca akcji. Z tego samego powodu światła w pokojach były przyćmione. Gość czytający w swoim apartamencie stałby się zupełnie bezużyteczny. Kiedy stanęli w zgrabnym kręgu, O’Donnell wyciągnął swoją licencję prywatnego detektywa wydaną przez dystrykt Kolumbii oraz coś w rodzaju listu akredytacyjnego wydanego przez policję metra. Dixon pokazała własną licencję i dokument wydany przez policję nowojorską. Neagley miała dokument wystawiony przez FBI. Reacher nie okazał niczego, a jedynie wygładził koszulkę, ukrywając pod niąpistolet tkwiący w kieszeni.

– Kiedyś pracowałem w FBI – powiedział Wright, zwracając się do Neagley.

– Znał pan Manuela Orozco i Jorge Sancheza?

– Znałem czy znam? – zapytał Wright.

– Czy znał ich pan? – powtórzył Reacher. – Orozco na pewno nie żyje, sądzimy, że Sanchez również.

– To wasi przyjaciele?

– Z armii.

– Bardzo mi przykro.

– Nam również.

– Kiedy zginęli?

– Trzy, cztery tygodnie temu.

– Jak?

– Nie wiemy. Dlatego tu jesteśmy.

– Znałem ich – powiedział Wright. – Całkiem dobrze. Znali ich wszyscy z branży.

– Korzystał pan z ich usług? Zawodowo?

– Nie. Nie zlecamy usług zewnętrznym jednostkom. Jesteśmy zbyt dużą firmą. Podobnie jest z innymi większymi kasynami.

– Wszystko załatwiacie sami? Wright skinął głową.

– To miejsce, do którego przyjeżdżają agenci FBI i oficerowie policji, aby umrzeć. Zatrudniamy najlepszych. Zarobki są tak wysokie, że gliniarze ustawiają się w kolejce. Nie ma dnia, abym nie przeprowadził rozmowy przynajmniej z dwoma, którzy przyjechali tu na ostatnie wakacje przed emeryturą.

– Jak w takim razie poznał pan Orozca i Sancheza?

– Zajmowali się prowadzeniem czegoś, co przypomina obóz szkoleniowy. Jeśli ktoś wpada na nowy pomysł, nie wypróbowujemy go tutaj. Byłoby to czyste szaleństwo. Udoskonalamy go gdzie indziej. Utrzymujemy dobre stosunki z takimi ludźmi jak Orozco i Sanchez, ponieważ potrzebujemy ich fachowej wiedzy. Spotykamy się co jakiś czas, rozmawiamy, urządzamy konferencje, obiady, koktajl party.

– Czy byli bardzo zajęci? Czy pan jest bardzo zajęty?

– Jak jednoręczny tapeciarz.

– Słyszał pan o Azharim Mahmoudzie?

– Nie. Kto to taki?

– Nie wiemy. Sądzimy, że posługuje się fałszywym nazwiskiem.

– Tutaj?

– Jest w Vegas. Mógłby pan sprawdzić rejestry hotelowe?

– Mogę sprawdzić nasz i zadzwonić do znajomych.

– Proszę sprawdzić również Andrew MacBride’a i Anthony’ego Matthewsa.

– Subtelne.

– Skąd wiecie, że jakiś karciarz oszukuje?

– Wygrywa – wyjaśnił Wright.

– Ludzie muszą czasem wygrać.

– Wygrywają tyle, na ile im pozwolimy. Jeśli wygrają więcej, znaczy, że oszukują. Wszystko sprowadza się do statystyki. Liczby nie kłamią. Nie chodzi o to jak, lecz czy.

– U Sancheza znaleźliśmy kartkę z liczbami – powiedział O’Donnell. – Sześćdziesiąt pięć milionów dolarów. Sto tysięcy razy sześćdziesiąt pięć zdarzeń w ciągu czterech kolejnych miesięcy.

– I?

– Czy te liczby z czymś się panu kojarzą?

– Na przykład z czym?

– Z jakimś przekrętem.

– Ile by to dało w ciągu roku? Prawie dwieście milionów?

– Sto dziewięćdziesiąt pięć – sprostował Reacher.

– To możliwe – rzekł Wright. – Staramy się, aby straty nie przekroczyły ośmiu procent. Taki cel wyznacza sobie nasza branża. Oznacza to, że tracimy ponad dwieście milionów dolców rocznie. Z drugiej strony jeden przekręt na dwieście milionów wydaje się nieprawdopodobny. Chyba że w grę wchodziłoby coś nowego, znacznie lepszego od starych numerów. W takiej sytuacji cel ograniczenia strat do ośmiu procent byłby nierealny. Zaczynacie mnie niepokoić.

– Sanchez i Orozco byli zaniepokojeni – odparł Reacher. – Sądzimy, że to ich zabiło.

– Byłaby to wielka sprawa – powiedział Wright. – Sześćdziesiąt pięć milionów w cztery miesiące? Musieliby wciągnąć w to krupierów, kierowników sal i ochroniarzy. Uszkodzić kamery i wymazać taśmy. Kupić milczenie kasjerów. Byłby to przekręt na skalę całej branży.