W śmieciach migocą najprzeróżniejsze przedmioty. Nagle Karaś i Giera rozbijają kijami ścianę. Z otworu dobiega ponury łoskot. „To turbiny” – domyśla się Barenboim. Zagląda w otwór i widzi ogromną pieczarę, pośrodku której wznoszą się niebieskawe turbiny. Huczą ponuro, bucha z nich dym. Gryzie w oczy.

– Spadamy stąd, póki nas nie zgniotły! – radzi Witek.

Biegną krętym przejściem, grzęznąc w lepkich, chlupoczących śmieciach. Barenboim natyka się na kawałek komputerowego ciasta. Srebrzystoliliowy, pachnący benzyną i bzami. Wyciąga ciasto z kupy śmieci.

– Zlep je po brzegach, bo się rozlutuje! – mówi Karaś.

Nagle z komputerowego ciasta wyskakuje szczur.

– Jebany, zeżarł program! – wrzeszczy Witek.

Witek, Giera i Karaś zaczynają tłuc szczura kijami. Szare ciało podryguje, szczur piszczy żałośnie. Barenboim patrzy na niego. Czuje jego bijące serce. To najdelikatniejsza bryłka, z której rozchodzą się na cały świat fale najczulszych wibracji, piękne fale miłości. I co najbardziej ekscytujące – nie mają nic wspólnego z agonią i przerażeniem ginącego szczura, istnieją same z siebie. Przenikają ciało Barenboima. Serce ściska mu przypływ silnego wzruszenia, radości i szczęścia. Rozpycha chłopaków, podnosi okrwawionego szczura. Płacze, pochyla się nad nim. Wilgotne oczka szczura zamykają się. Jego serce kołacze, posyłając ostatnie pożegnalne fale miłości. Barenboim chwyta je swoim sercem. Rozumie język serc. Jest nieprzekładalny. Jest piękny. Barenboim płacze ze szczęścia i smutku. Szczurze serce drgnęło ostatni raz. I zatrzymało się: NA ZAWSZE! Barenboima przeszywa ból po stracie tego maleńkiego serca. Przytula zakrwawione ciałko do piersi. Płacze na głos, jak w dzieciństwie. Płacze długo i bezradnie.

Barenboim się przebudził.

Jego nagie ciało podrygiwało w wodzie. Łzy obficie płynęły po policzkach. Z trudem podniósł głowę. Skrzywił się: pierś i szyja bolały jeszcze mocniej. Usiadł w wystygłej wodzie. Otarł łzy. Spojrzał na zegarek: spał 1 godzinę 21 minut.

– O-la-la… – Z trudem wyszedł z wanny. Zdjął ręcznik z suszarki. Wytarł się. Odwiesił ręcznik na miejsce. Odwrócił się do lustra. Podszedł. Zajrzał w swoje niebieskie oczy. Czarne źrenice przypomniały mu wilgotne szczurze oczka.

– Jadł komputerowe ciasto… – wymamrotał. Zaszlochał: – Jadł… jadł i jadł… bydlaki…

Skurcz wykrzywił mu twarz. Z oczu trysnęły łzy.

00.44.

Klub „Punkt”.

Koncert grupy „Leningrad” zbliżał się do finału. Wokalista Sznur zaśpiewał:

W czarnym, czarnym mieście czarnymi nocami

Czarne sanitarki z czarnymi siostrami

Jadą, wciąż się śmieją, piosenki śpiewają.

Ludzie w czarnym mieście jak muchy padają!

A mnie to po chuju…

Sznur skierował mikrofon na salę. Stało tam i tańczyło ze trzystu młodych ludzi. Sala krzyczała:

– …Bo ja jestem z mięsa!!!

Wszyscy zaczęli skakać i śpiewać.

Łapin skakał i śpiewał ze wszystkimi. Obok skakała i śpiewała Ilona: 17 lat, wysoka, szczupła, żywa, roześmiana twarz, skórzane spodnie, buty na platformie, biała bluzka.

– Żegnaj, „Punkcie”! – krzyknął Sznur. Sala zaczęła gwizdać.

– Ale zajefajnie, co? – Ilona trąciła Łapina pięścią w bok.

– Chodź, weźmiemy jakiś gazik, póki reszta się jeszcze nie rzuciła! – krzyknął jej do ucha.

– Dobra.

Podeszli do baru.

– Butelkę szampana. – Łapin położył pieniądze na ladzie.

Barman otworzył butelkę, podał razem z kieliszkami.

– Ruszmy tyłki, tam do kąta! – Ilona pociągnęła Łapina.

W kącie było wolne miejsce na rogu grubego drewnianego stołu. Usiedli, Łapin zaczął nalewać szampana do kieliszków. Obok siedziało dwóch chłopaków i dziewczyna.

– No co, mistrzu? – Ilona podniosła kieliszek.

– Za co pijemy?

– Yyy… za spotkanie. – Stuknęli się kieliszkami.

– Może za Sznura?

– To za Sznura.

Wypili.

– Pierwszy raz ich słyszałeś? – Ilona zapaliła papierosa.

– W realu – tak.

– W nagraniu jest niehalo. Tak nie kręci. Wow! – Zawyła. – Ale wypas, normalnie, megawypas! Fu… Teraz można by zabakać.

– Chcesz? – Łapin osuszył kieliszek.

– Aha. Zawsze, kiedy brykam, mam ciśnienie na zioło.

– A tu… da radę dostać? – Łapin rozejrzał się.

– Dopiero drugi raz tu jestem. Nie znam nikogo.

– A ja pierwszy.

– Seryjnie? Specjalnie na „Leningrad”, tak?

– Aha. Przypadkiem usłyszałem, że się tu zadekują. No to przyjechałem.

Łapin zapalił papierosa.

– Lajtowe miejsce, nie? – Ilona rozejrzała się. Szybko się upijała.

– Duża sala. – Łapin potarł pierś.

– Jedwabiście, nie? Curwa, ale mi się chce bakać! Słuchaj, masz kasę?

– A bo co?

– No bo możemy wypalić w jedno miejsce. Tam jest zawsze. Full opcja. Tyle że to daleko.

– Gdzie?

– W Sokolnikach.

– A co tam jest?

– Wolna chata. Znajomi wynajmują.

– Oki, jedźmy.

– Dobranoc, książę!

Ilona wstała, przeciągnęła się. Łapin wziął do ręki butelkę z resztką szampana. Ruszyli do wyjścia przez salę pełną tańczących ludzi.

Odebrali z szatni ubrania. Wyszli do półciemnego przejścia z grubymi ścianami z zespawanych stalowych kawałków. Z rzadka majaczyły tu ludzkie postaci.

– Uaah! Zimno… – Ilona skuliła się. Poszła przodem.

Łapin objął dziewczynę. Niezgrabnie i brutalnie przytulił do siebie.

– Czułości? – zapytała Ilona.

Łapin zaczął całować jej wąskie, zimne usta. Dziewczyna odwzajemniła pocałunek. Wolną ręką ścisnął jej pierś. Z drugiej wyślizgnęła mu się butelka. Rozbiła się im pod nogami.

– Kurwia… – Łapin drgnął.

– Auć! – Ilona spojrzała w dół.

Łapin roześmiał się:

– Szkło w liczbie mnogiej… to po rosyjsku – wdriebiezgi.

– Bawimy się? – zapytał jakiś chłopak. Kucał pod ścianą. Palił.

– Może weźmiemy nową? – Łapin chuchnął dziewczynie do ucha.

– Styka! – Ilona z całej siły nadepnęła ciemnogranatową platformą buta na odłamki. Zachrzęściły.

Wzięła Łapina za rękę. Pociągnęła do wyjścia.

– Bąbelki są lajtowe. Ale tam będzie lepsiej.

Łapin zatrzymał ją.

– Poczekaj…

– Co? – zatrzymała się.

Objął Ilonę. Zamarł przytulony. Stali chwilę.

– Zimno mi – powiedziała cicho i uśmiechnęła się.

– Poczekaj… – Głos Łapina zadrżał.

Zamilkła. Łapin przytulił się do niej i zadygotał.

– Co ci jest? – Zlizała łzę z jego policzka

– Tak. – wyszeptał.

– Co, zwała masz, czy jak?

Przecząco pokiwał głową. Pociągnął nosem.

– Po prostu… jakoś tak po ptaku.

– No to jedziemy. – Stanowczo wzięła go za rękę.

23.59.

Mieszkanie Andrieja. Prospekt Kutuzowa 17.

Sypialnia z jasnymi, liliowymi ścianami. Szerokie, niskie łóżko. Przyciszona muzyka. Półmrok.

Naga Nikołajewa siedziała na nagim Andrieju. Rytmicznie, lekko się kołysała. Klatka piersiowa Nikołajewej była przewiązana jedwabną chustką. Ale obie piersi miała odkryte. Andriej palił papierosa: 52 lata, tęgi, pyzaty, z zakolami, owłosioną piersią, tatuażem na ramieniu i krótkimi, grubymi palcami.

– Nie spiesz się, nie spiesz… – wymamrotał.

– Klient nasz pan. – Nikołajewa zaczęła poruszać się wolniej.

– Piersi masz klawe.

– Podobają ci się?

– Nic z nimi nie robiłaś?

– Nie, coś ty. Wszystko moje. O-o-o jaki słodki chujeczek…

– Sięga do kiszek? – Wypuścił dym prosto w jej piersi.

– Och… pewnie… ooo… Szkoda, że dziś w pupkę nie można…

– Dlaczego?

– Dlatego.

– Hemoroidy?

– Nie… och… następstwa… och… wypadku…

– No i jak tyś to zrobiła? Wpaść pod samochód… oj, kurwa… to trzeba umieć… ja jak przechodzę przez ulicę, to cztery razy się obejrzę… oj, nie spiesz się…