Vi pensas, ke la veraj vortoj fluis

En mia kanto pri la ama sento,

Ke mi al io vera atribuis L

a belajn nomojn en la sentimento?

Vi kredas, ke aperis tintaj rimoj

Kaj plektis sin pro vi en strofoj molaj,

Ke nur pro vi la ritmaj pantomimoj

Sin vestis per la nimboj aŭreolaj?

Ho ne, infan', – la suno, kiu brilas

Sur la ĉielo, min varmigas vane,

La najtingalo, kiu flute trilas,

En mia koro ehas tre profane …

Ĉar sentas mi alie, ekzilite,

En via valo de l’ natura ĝojo,

En propra mondo vivas mi ermite,

Al kiu vin neniu gvidas vojo.

En ĝi nur mia lumas hela suno

Kaj bonodoras miaj propraj floroj,

Kaj el la boskoj de l’ eterna juno

Al sola mi aŭdiĝas birdaj ĥoroj.