Opowieści różne znacie:

Więc opowieść o piracie,

O magiku-mechaniku,

O zaklętym koguciku,

O północnym, groźnym wietrze

I o chorym termometrze.

O uczonym kocie w butach

I o wyspach Bergamutach,

O diabełku na kominie,

O sierotce Klementynie,

O entliczku, o pentliczku

I o Janku Wędrowniczku,

O Paproszku – mądrym skrzacie –

Wszystkie te historie znacie.

Ale dziś mam – daję słowo –

Bajkę dla was całkiem nową.

Posłuchajcie: pod Dąbrową

Jest dąbrowa. W tej dąbrowie

Opowiedział dzięcioł sowie

O tym, czego się dowiedział,

Kiedy w leśnej dziupli siedział.

Ja to wszystko podsłuchałem

I czym prędzej zapisałem.

Było tak: w sędziwym lesie,

Który widać na bezkresie,

Mieszkał bury wilk Barnaba,

Zamożniejszy od nababa.

Miał on skarbów pełne wory

I wciąż znosił do komory

Smakołyki i frykasy,

Z których słyną polskie lasy.

Miał Barnaba spryt handlowy,

Więc założył wśród dąbrowy

Sklep dla zwierząt. Na polanie

Wybudował rusztowanie,

Poukładał mech u góry,

Pozatykał gliną dziury,

Gałęziami ściany pokrył

I, z wysiłku cały mokry,

Siadł za ladą. Na tej ladzie

Smakowite kęski kładzie.

Każdy łatwo coś wyszuka:

Jest tu przysmak dla borsuka,

Jest pachnący ser dla lisa,

Dla niedźwiedzia pełna misa,

Coś dla kuny do zjedzenia,

Świeża marchew dla jelenia,

Dla jaszczurek smaczny żurek

I orzechy dla wiewiórek.

Siedzi wilk Barnaba w sklepie

I zmrużywszy jedno ślepie,

Wszystkich woła i zaprasza:

– Komu jaja, komu kasza,

Komu mleko na śniadanie?

U mnie w sklepie jest najtaniej!

Wielka była to przynęta,

A więc zbiegły się zwierzęta.

Wszystkie tłoczą się u lady:

– Proszę kilo marmolady…

– A ja garść orzechów proszę…

– Dla mnie sadła za trzy grosze…

– Dla mnie miodu dziesięć deka…

– A ja proszę kwartę mleka…

Wilk się krząta i na ladzie

Co najgorszy towar kładzie,

Nie doważa, nie domierza,

Marmolada jest nieświeża,

Sadło zgniłe i tłuste,

Gorzki ser, orzechy puste,

Zamiast mleka – sama woda.

Wprost każdego grosza szkoda!

– Jak tu drogo! – jęknął zając.

Na to rzekł Barnaba wstając:

– Kto powiedział, że jest drogo?

Nie prosiłem z was nikogo,

By odwiedzał moją knieję.

Komu drogo – niechaj nie je!

A jak chodzi o zające,

Radzę zmykać, bo przetrącę!

Czmychnął zając nie czekając –

Nie przekona wilka zając.

Sarna wstała pełna trwogi,

Tchórz wiewiórce szepnął: – W nogi!

I nie wziąwszy nawet reszty,

Zmykał szybko, gubiąc meszty.

Nieco dalej, stąd pół mili,

Mieszkał siwy ryś Bazyli.

Był wąsaty, zły i srogi;

Każdy rad był zejść mu z drogi,

A on prychał, a on mruczał,

Wszystkim bruździł i dokuczał.

Nawet rudy lis Mikita

Bardzo grzecznie rysia witał

I udając, że jest chory,

Szybko biegł do swojej nory.

Ryś miał także sklep swój w lesie;

Znał się ryś na interesie,

Toteż jego sklep był pełny

Ciepłych futer, pierza, wełny,

Ptasich czubków, barwnych piórek

I kapturków dla wiewiórek.

Siedział ryś Bazyli w sklepie

I zmrużywszy jedno ślepie,

Wołał ciągle: – Idzie zima,

Kto na zimę futra nie ma,

Kto linieje lub łysieje,

Niech tu biegnie poprzez knieję,

Bowiem każde leśne zwierzę

U mnie ciepło się ubierze,

Ptak – odnowi swoje pierze,

Wszystko można dostać u mnie!

Więc zwierzęta biegły tłumnie.

Ten coś kupił, ów coś kupił,

A Bazyli skórę łupił,

Zamiast futer wtykał szmaty,

Zamiast skórek – stare łaty,

Zamiast wełny – pęk badyli.

Taki to był ryś Bazyli!

Niedaleko sklepu rysia

Była w jarze jama lisia,

Dobrze pośród drzew ukryta.

Mieszkał w jamie lis Mikita.

Po wsiach znał kurniki liczne

I zagrody okoliczne,

Umiał świetnie w każdym czasie

Wykryć nowe gniazda ptasie,

Umiał gąskę podejść z bliska,

Wiedział, gdzie są kretowiska,

Po karasie biegł do rzeki

I wybierał miód z pasieki.

Zdobycz swoją co dni kilka

Lis Mikita niósł do wilka.

Wilk unosił się na ławce:

– Czekam, czekam na dostawcę.

Pokaż towar. Cóż to? Kaczka?

Ależ chuda nieboraczka!

Gęś? Nie będzie z niej pociechy;

Jajka małe jak orzechy.

Nie, Mikito, miód niesłodki,

A karasie są jak płotki.

Nędzna zdobycz, drogi lisie,

I na moje widzimisię

Warta cztery skórki krecie.

Ale więcej? Nigdy w świecie!

Lis miał mores przed Barnabą –

Potargował się dość słabo,

Schował skórki, a po chwili

Już go witał ryś Bazyli:

– Cóż przynosisz dziś, Mikito?

Cztery skórki? Dobre i to.

Mogę wziąć je, chętnie służę,

Dam ci za nie jajko kurze.

Lis podskoczył: – Nie kpij ze mnie!

Słuchać nawet nieprzyjemni.

Za te skórki, wyznać przykro,

Dałem trzy karasie z ikrą,

Dziesięć jajek, kaczkę młodą,

Gęś i duży plaster miodu.

Ryś uderzył groźnie w ladę:

– Skórki biorę, jajko kładę

I nie radzę wszczynać kłótni,

Bo się skończy jeszcze smutniej.

Lis do kłótni nie był skory –

Poszedł z jajkiem do swej nory

I pomyślał, płaczu bliski:

"To są właśnie moje zyski."

Wilk bogacił się na sklepie,

Ryś stał także coraz lepiej.

Jeśli chodzi o Mikitę,

Ten się trzymał własnym sprytem.

Lecz zwierzęta – że wymienię

Tchórze, jeże i jelenie,

Nawet kuny i niedźwiedzie –

Wszystkie były w wielkiej biedzie.

A tymczasem przyszła jesień,

Coraz głodniej było w lesie,

Coraz głodniej, coraz chłodniej,

Upływały dni, tygodnie,

W lesie było brak żywności,

Poszły wszystkie oszczędności,

A u rysia i u wilka

Ceny rosły co dni kilka.

Wilk Barnaba siedział w sklepie

I zmrużywszy jedno ślepie,

Wykrzykiwał: – Głodomory,

Opuszczajcie wasze nory,

Przybywajcie do mnie tłumnie!

Tylko u mnie, tylko u mnie

Są kiełbaski i serdelki,

I przysmaków wybór wielki!

Równocześnie z innej strony

Ryś Bazyli niestrudzony

Wołał: – Do mnie, chuderlaki!

Mam serdaki, mam kubraki,

Skórki ciepłe jak pierzyny

I zimowe peleryny.

Lecz zachęta nie pomoże,

Kiedy nędza jest w komorze,

Bo kupują ci, co płacą,

A kupować nie ma za co.

Tak cierpiała knieja cała,

Wreszcie miarka się przebrała.

Mieszkał w lesie niedźwiedź Błażej.

Choć wyglądał nie najstarzej,

Szanowały go zwierzęta,

Tak jak ludzie – prezydenta.

Przyszły tedy do Błażeja:

– W tobie cała jest nadzieja!

W lesie chłodno, w domu głucho,

Daj nam radę niezawodną,

Bo Barnaba i Bazyli

Już doszczętnie nas złupili.

Niedźwiedź w ucho się podrapał,

Długo myślał, długo sapał,

Wreszcie rzekł: – Mam pomysł taki:

Niech kukułka wszystkie ptaki

I zwierzęta z całej kniei

Zawiadomi po kolei,

Że w świetlicy "Pod Żołędziem"

Jutro się nasz sejm odbędzie.

– Świetnie! Świetnie! – krzyknął zając. –

Sejm zwołamy nie zwlekając!

– Racja – rzekły dwie kukułki,

Nierozłączne przyjaciółki. –

Obwieścimy wnet orędzie,

Że się jutro sejm odbędzie.

Zaraz wzięły się do dzieła,

Jedna w prawo pofrunęła,

Druga w lewo – i kukały

Dwie kukułki przez dzień cały.