L' poemon savis la hazardo;

mi ĝin konservas en kajer':

“Ho kial dronis en la tardo

la ora tag' de primaver'?

Kaj kion portos nova tago?

Apenaŭ helpus la imago,

mi vane kaptas per okul'

la svagajn bildojn tra nebul'.

Ĉu min mortiga sago pikos,

aŭ preterflugos, je fortun' —

egale! Ĉio bonas nun,

al ĉio tempon sort' indikos:

Benatas tago en seren',

benatas de tenebro ven'!

“Aŭrore sunradio helos,

triumfos tago super ter';

sed mi — probable, mi degelos

en kripta ombro, en mister',

kaj la memoron pri l' poeto

englutos malrapida Leto.

Forgesos tuta mondo min,

sed vi ĉu venos, bel-virgin',

por larmi super tombo frua

kaj pensi: ja min amis li,

al mi dediĉis kun pasi'

aŭroron de la vivo ĝua!..

Alvenu, ho amik' de l' kor':

nin benus nupto kaj amor'!..”

Agrablas vere — epigrame

koleron veki de l' fiul';

agrablas vidi: li malame,

klininte l' kornojn, en spegul'

rigardas sin, kaj diri hontas,

ke tie li sin mem renkontas;

agrablas, se por infami'

li stulte muĝos: estas mi!

Eĉ pli agrablas — en trankvilo

prepari ĉerkon por rival',

kaj celi al la frunta pal'

je la distanco de ĝentilo;

sed al prapatroj sendi lin

ne tre agrablos jam en fin'.