Al vi mi skribas — kio plia

necesus por la sent-esprim'?

Nun povas vi laŭ volo via

ignori min kun malestim',

sed al plorinda sorto mia

havante guton da kompat',

vi min ne lasos en malŝat'.

Komence volis mi silenti,

kaj kredu, ke pri mia hont'

ne scius vi eĉ en estont',

se povus mi esperon senti

ke mi vin vidos — iam ajn,

eĉ unufoje dum semajn',

por aŭdi vian voĉon, diri

replike vorton, kaj dum tag'

kaj nokto, ĉiam en imag'

renkonton novan prisopiri.

Sed vi enuas en soci',

vilaĝo tedas vin kutime,

kaj ni… ne brilas tute ni,

eĉ se vin ŝatas simplanime.

Ho, kial vi vizitis nin?

Izole, en vilaĝa foro

neniam mi ekkonus vin,

kaj vivus sen amar', angoro.

Impetojn de malsperta koro

bridinte iam (eble, jes…),

amikon trovus laŭ inklino,

fidela iĝus mi edzino

kaj la patrino, laŭ neces'.

Alia!.. Sed sur tuta tero

neniu hom' egalus vin!

Decidis la Supera sfero:

mi estos via, laŭ destin'.

Viv' mia estis garantio

de nia nepra rendevu';

al mi vin certe sendis Dio,

ĝis morto vi min gardos plu…

En sonĝoj vi al mi imponis,

min ĉarmis — antaŭ via ven':

rigardo logis min ĝis sven',

la voĉo enanime sonis

delonge… Estis ne vizi'!

Eniris vi — mi tuj rekonis,

ekflamis kaj en sentoj dronis,

enpense diris mi: jen li!

Ĉu ne, mi aŭdis vin kaj ŝatis:

al mi vi diris en intim',

dum mizerulojn mi kompatis,

aŭ per sincera preĝo flatis

angoron preman de l' anim'?

Kaj ĉu ne vi en tiu horo

ekbrilis, kvazaŭ meteoro,

kaj en krepusko de vesper'

kliniĝis super la kuseno?

Al mi, kun amo kaj sereno

vi flustris vortojn de esper'…

Ĉu estas vi anĝelo garda,

aŭ deloganto plej kovarda:

vi miajn dubojn pelu for.

Ĉu tio estas — iluzia

trompaĵo de naiva kor',

kaj min atendas sort' alia?..

Egale! Mian sorton nur

al vi transdonas mi sen plendo,

mi verŝas larmojn sen mezur'

kaj vin petegas pri defendo…

Imagu: vivas mi en sol',

neniu min komprenas tute,

racio mia velkas mute

kaj mi pereas sen konsol'.

Do venu: per rigard' aŭ voĉo

esperon veku en la kor',

aŭ rompu sonĝon kun angor'

per la merita, ve, riproĉo!

Relegi timas mi… Jen fin'!

La honto premas min katene…

Honoro via gardas min,

mi min al ĝi konfidas plene…