En tiu jar' aŭtunvetero

tro longe daŭris. La natur'

atendis vintron kun sufero.

Ekneĝis januare nur,

la trian nokte. Frumatene

Tatjana vidis: jen ĝardene

blankiĝis ĉio, hela bril'

sur bed', tegmentoj kaj baril',

sur vitroj la ornam' aĵura,

jen arboj en la prujn-arĝent',

longvostaj pigoj — gaja gent',

kaj la montaron kovras pura

de l' vintro luksa tapiŝeg'.

Sur ĉio — blanke-brila teg'.

Tatjana kun scivolo granda

rigardas al la vaks-figur':

formiĝas el bizaro fanda

pri io stranga la aŭgur';

el akvoplena plad' laŭrite

elvenas ringoj; kaj subite

ŝi sian ringon el ĉi kvant'

ricevis kun antikva kant':

“Kampuloj riĉaj en vilaĝo

arĝenton rastas per la ŝpat';

al vi ni kantas por bonstat'

kaj gloro!” Tamen pri damaĝo

ĉi kant' avertas laŭ destin';

pli bonas aŭdi pri katin' .

Alarmas ŝin la sonĝ terura.

Ne konsciante pri la senc',

signifon de l' koŝmar' obskura

Tatjana serĉas. Por komenc'

laŭ kurta listo, malkviete,

Tatjana trovas alfabete:

arbar', blizard', kaban', krescent',

ogrin', ponteto, urso, vent',

kaj tiel plu. Ŝin kontraŭ duboj

ne helpos de Zadeko saĝ;

sed aventurojn por domaĝ

al ŝi aŭguras la inkuboj.

Dum kelkaj tagoj, pro l' memor',

ŝin ne forlasis mishumor'.