Rozejrzała się wokół. Od pałacu dzieliła ją rozległa, z rzadka rozświetlona lampionami połać ogrodów. Z rezygnacją podeszła do niewielkiej fontanny stojącej na uboczu i przez niedopatrzenie nienapełnionej winem. Nachyliła się nad wodą, opłukała twarz i wyjęła z włosów długie szpile, z których każda została zanurzona w trującej ślinie jadziołka. Ostrożnie odłożyła na bok obręcz i pozwoliła włosom opaść na plecy.

Noc była parna, gorąca. Szarka zrzuciła ciężki, nabijany ćwiekami kubrak i zamierzała wymościć sobie posłanie w trawie, w nadziei, że zwieszone nisko nad ziemią gałęzie świerku zasłonią ją przed rozbawionymi mieszczanami. Nie miała ochoty opędzać się mieczem od zalotników czy też rabusiów, którzy zechcą uwolnić ją od ciężaru sakiewki. Lepiej przeczekać, pomyślała ze znużeniem, póki to szaleństwo nie przygaśnie nad ranem. Może nawet przespać się trochę, aby ze świeżym umysłem stawić jutro czoło kapłanom. Bo bez oporu nie przystaną na to, co uradziłyśmy z Zaraźnicą.

Krzaki po przeciwnej stronie fontanny zatrzeszczały i wynurzył się z nich wysoki mężczyzna. W przeciwieństwie do miejscowych nie nosił brody, włosy miał krótko przystrzyżone, oczy szare. Odziany był pospolicie, w kaftan z barchanu natkany zgrzebiami i poplamione skórzane portki. Na plecach przytroczył potężny, oburęczny miecz.

– Znalazłaś wodę?

Szarka nie poruszyła się. Z oczyma odwróconymi w bok patrzyła w wodę sadzawki, gdzie jego odbicie rozpadało się na drobne odłamki – strzępy twarzy, światła i opadłe płatki migdałowca. W blasku latarni jej długie, rozpuszczone włosy połyskiwały barwą czerwonego złota.

– Koźlarz! – krzyknął ktoś zza kępy świerków. – Gdzieżeś ty się podział, Koźlarz?

Z chaszczy wyjrzało kilku dobrze zamroczonych żaków, szukających jakiejś okazji do zaczepki. Ale widok miecza mężczyzny odstraszył ich i odeszli, na całe gardło rycząc sprośną piosenkę.

Jasnowłosy skończył pić i, ponieważ dalej stała przy fontannie, odezwał się ponownie:

– Nie zarobisz, dziewczyno. Nie mam wiele srebra.

Pochyliła się niżej, by przez chwilę, poprzez odbicie, które drżało od spływającej z fontanny wody i powstrzymywanych łez, spojrzeć w dal, w miejsca nieskończenie odległe od Traganki.

Kiedy wjechali na most, pod czarnozieloną chorągwią i znakami Karuat, i kiedy wreszcie ją zobaczył – rozwiane włosy na schodach, zakasana suknia, szybki tupot nóg – ludzie krzyczeli wokół, a ona biegła, jak jeszcze nigdy w życiu nie biegła do żadnego mężczyzny.

Śmiech i szloch jednocześnie, gdy całowali się na dziedzińcu, bezwstydnie, na oczach wszystkich.

– …nic nie mów, proszę, nic nie mów, nie myślałam, że można tak czekać, czekać i pragnąć aż tak, do utraty tchu, do zatracenia.

I później – dwa puste miejsca na uczcie, miejsca, do których spełniano toasty, i smugi światła pod okiennicami, i twoje spojrzenie spod ledwo uchylonych powiek. I już wiem, że oddałabym… oddałabym wszystko… ale wszystko zostało zabrane już dawno temu…

Zdziwiło go, że wciąż tu stoi, jakby wrosła w ziemię. Miała znużoną, bladą twarz, z wielkimi, zielonymi oczyma. Zbyt wielkimi. Jeszcze jedna odurzona przyprawnym napojem dziwka, pomyślał. Wiele ich widział w porcie, niewolnic kupionych od frejbiterów na targach pod Hałuńską Górą. Otumanione, wiotkie dziewki o źrenicach wielkich od belladonny i szaleju nie potrafiły przypomnieć sobie nawet własnego imienia po tym, jak Zird Zekrun od Skały dotknął ich karzącą ręką o sześciu palcach i odebrał wszystko, czym były.

Przyszło mu na myśl inne dziecko. Równie bezradne, daleko na północy. Brązowooka dziewczynka, która płakała w cytadeli o oknach wychodzących na Cieśniny Wieprzy. Odległe, chłodne wichry. Jedna z tych rzeczy, których nie chciał pamiętać.

Nie umiał powiedzieć, jak długo wędrował z Przemęką i Kostropatką przez ten ogród, który z każdym krokiem wydawał mu się coraz mniej rzeczywisty. Pił jałowcówkę, nalewaną z ogromnych stągwi przez kapłanów w białych szatach. Odpowiadał na uśmiechy niewiast we wzorzystych sukniach i z odsłoniętymi włosami, bo wiele z nich ścigało wzrokiem jasnowłosego cudzoziemca. Wymykał się dłoniom, które usiłowały go pociągnąć w mrok. Kątem oka obserwował podpitych mieszczan, złodziejaszków i zabijaków, którzy ściągnęli tu z portu w poszukiwaniu okazji do bitki. Ale jego myśli uparcie uciekały na północ i nie potrafił ich zatrzymać.

Podmuch wiatru targnął migdałowcami. Białe płatki zawirowały w powietrzu, przesłaniając nieznajomą, a kiedy rozproszyły się nieco, znienacka zobaczył w jej twarzy zgoła inne oblicze – tak jasne, jakby uczyniono je z lodu skuwającego cudowne źródło Ilv i zupełnie nieludzkie. Wzdrygnął się, bardziej z zaskoczenia niż lęku, lecz wrażenie trwało, póki kwietny pył nie opadł wreszcie na ziemię u jej stóp. Wówczas znikło, pozostawiając po sobie gorzki posmak wspomnienia.

Dziwki i jałowcówka, pomyślał, przyciągając dziewczynę bliżej, tyle dobrego na tych przeklętych wyspach. Trunku miał na dzisiaj dosyć. Zerwał z szyi gładko spleciony srebrny łańcuszek. Zielony kamyk błysnął z wyrzutem, kiedy wciskał go ladacznicy w garść. Jej palce były lekkie, najlżejsze, a powieki mocno zaciśnięte, i czuł, że wspólne pożądanie zaniesie ich w całkiem inne, odległe miejsca. Jednak pośrodku gorącej, południowej nocy nie miało to żadnego znaczenia.

Jadziołek z cienkim wrzaskiem zanurkował z ciemności ponad drzewami prosto ku jego oczom.

Odskoczył, o włos unikając ostrego dzioba. Odepchnięta Szarka zatoczyła się gwałtownie, niemal upadła na trawę.

Oprzytomniał w jednej chwili.

– Ty dziwko! – powiedział bez złości, zadziwiony nieco własną lekkomyślnością, bo przecież widział już kilku nieboraków, zaszlachtowanych w krzakach za przyczyną niepohamowanej żądzy. – Ty podstępna dziwko!

Z góry znów dobiegł wściekły gwizd. Uniósł głowę i ze sztyletem w dłoni wypatrywał kolejnego uderzenia. Lecz gdy złe znów pojawiło się w kręgu światła, dziewczyna wydała gniewny, nakazujący trel. Jadziołek zawahał się. Krople jadu lśniły oleiście, gdy zakreślił łuk wokół fontanny i zniknął.

– Nie poznajesz mnie? Naprawdę nie poznajesz? – spytała ze zdumieniem. – Jak mogłeś zapomnieć?

– Pamiętałbym. – Uśmiechnął się krzywo.

Postąpił kilka kroków w tył, wciąż wyglądając ptaszyska, i zahaczył butem o porzuconą w trawie obręcz dri deonema. Resztki jałowcówki wywietrzały mu z głowy. Kiedy pierwszy raz przybył na Tragankę, jeszcze jako przerażony wyrostek, któremu w oczach wciąż stały płonące dachy Czerwienieckich Grodów, Przemęka zabrał go w świąteczny dzień na plac przed świątynią i pokazał mu pieczystego osiłka. Koźlarz dobrze zapamiętał wąską opaskę na głowie wybrańca bogini, który zabijał dla niej za dnia, a w nocy pokładał się z nią gdzieś w trzewiach Białogóry. Nie wygasła też odraza, jaką poczuł wtedy dla rzezimieszka, co po trupie poprzednika wspiął się do łoża bogini. Ale po nim wnet nastał kolejny dri deonem. I następny. I jeszcze jeden. Fea Flisyon była nienasycona.

Jednakże jej oblubieńcami zawsze zostawali mężczyźni. Aż do dzisiejszego dnia.

– Chyba jednak powinienem pamiętać – przyznał. – Dzisiejsza walka? Nie, nie ruszaj się – ostrzegł. – Stój tam, gdzie jesteś. – Powoli cofał się ku ścieżce, skąd dobiegały rozbawione krzyki, gdy nagle tknęła go inna myśl. – Cóż, jeśli Zird Zekrun dogadał się z Zaraźnicą, spotkamy się jeszcze. To nie miejsce i czas.

– Mylisz się.

– Nie w tym. – Potrząsnął głową. – Nie w sprawach Zird Zekruna. Tak samo jak nie sposób pomylić z czymkolwiek znak, który nosisz na czole, i stworzenie, które cię prowadzi.

– Nie słyszałam o Zird Zekrunie – zaprotestowała.

– O nim każdy słyszał. Nie, nic nie mów. Daj mi odejść. Nic więcej.

Patrzyła, jak się oddala, bez pośpiechu, czujnie, i nie próbowała go zatrzymać. Choć wciąż miał na twarzy nieznaczny, rozbawiony grymas, znała go wystarczająco dobrze – a przynajmniej wierzyła, że tak jest – by nie próbować.

Skoro zniknął pomiędzy drzewami, z rozmachem uderzyła pięścią w jadeitową krawędź sadzawki.

– Plugastwo – słowa nie były potrzebne, ale przywykła przywoływać je głosem – wytłumacz mi. Zrób to naprawdę szybko.

Z góry, spoza wierzchołków świerków i migdałowców napłynęła fala złości i przestrachu. Jadziołek pozwalał się unosić prądowi ciepłego powietrza ku portowej dzielnicy i w głębi jego małego, plugawego umysłu Szarka nie znalazła żadnej odpowiedzi.