Tęsknię za nim. Minęły dopiero dwa dni i może to się wydać śmieszne. Nie wracam z taką radością do domu, w którym czeka na mnie tylko pies i koty, bo Tosia się uczy do matury z koleżankami. Na razie to uczenie się do matury polega chyba głównie na obmyślaniu tego, w co się ubiorą na studniówkę. Tosia posunęła się w przygotowaniach jeszcze dalej, to znaczy już piłuje paznokcie na bal. Robi to codziennie wieczorem przed telewizorem, co doprowadza mnie do szału. Wczoraj wbiła sobie opiłek pilnika pod paznokieć i musiałam z nią jechać do chirurga, którego to cholernie rozbawiło, a musiał jej zrobić dwa zastrzyki znieczulające w palec, zanim zabrał się do opiłka. Samochód Adama z nawalającą wciąż skrzynią biegów jest u Szymona, a Szymon jest w górach z narzeczoną Kalinką, której nie lubi Tosia.

Szymon przywiezie mi samochód w przyszłym tygodniu, tak jesteśmy umówieni, ale co mi po samochodzie! Zdecydowanie wolę mężczyznę bez samochodu niż samochód bez mężczyzny. Nie mogę sobie znaleźć miejsca, nie rozbawiło mnie nawet pytanie czytelniczki, czy jeśli współżyła seksualnie z chłopcem po raz pierwszy w życiu i byli zabezpieczeni przed ewentualną ciążą, a w dwa tygodnie później wyskoczyła jej na biodrze gulka, to przypadkiem nie jest ciąża pozamaciczna.

Dzisiaj się z tego wszystkiego wzięłam za porządki. Siedziałam wczoraj do drugiej w nocy przy komputerze i przyglądałam się czterozdaniowemu liścikowi od Niebieskiego. Jaki to list na ekranie, umówmy się! Ale przyglądałam mu się z największą ciekawością:

Judyta, napiszę dłużej wkrótce, tutaj wszystko OK, żałuję, że Ciebie nie ma, tęsknię, uściski dla Tosi, próbuję wam załatwić wizę, Adam.

Przyznam, że byłam nieco rozczarowana. Judyta, Judyta, sam jesteś Judyta! – pomyślałam ze złością, a ponieważ z moich doświadczeń wynika, że na złość najlepsza jest praca, ciężka praca fizyczna – skoro świt, wzięłam się do roboty.

Stanowczo za małe mamy mieszkanko. Trzy pokoiki dla trzech dorosłych osób (a przecież z Adamem pracujemy również w domu!) to stanowczo za mało. W jednej szafie w przedpokoju mamy wszystko – ręczniki, pościel, obrusy i kurtki zimowe. I co z tego, że skoro nie ma Adasia, mogę je sobie ułożyć, jak chcę. I nie wiem, gdzie są różne ważne dokumenty, których przez te lata nazbierało się mnóstwo. Nie wiem nawet, gdzie jest mój akt rozwodu, który mi będzie potrzebny przy ślubie. Nie wiem, czy chcę brać ślub z mężczyzną swojego życia, który do napisania ma jedno: Judyta! Mógłby palant napisać „kochana”, „jedyna”, „słońce”, ewentualnie nawet „misiaczku”, ale nie! Sucho i konwencjonalnie „Judyta”! A co to, nie ma zdrobnień? Judyczko nawet przecierpiałabym. Ale nie, niedoczekanie moje. Następna ważna wiadomość to: napiszę wkrótce. Niezwykle pocieszające, powiedziałabym nawet – porażające. Rozumiem, tak jak nowo zelektryfikowana wieś czeka na prąd, tak ja powinnam czekać na wiadomość, nie odchodząc od komputera. Trzecia wiadomość, która powinna mnie uradować, to, że tam, czyli w USA, wszystko OK.

Do tego nie trzeba mi listu od ukochanego, dziennik mogę sobie pooglądać, jakby USA przestało istnieć, to przecież podaliby tę wieść w głównym wydaniu, tuż, jak sądzę, po pokazaniu prezydenta i premiera, i prognozy pogody, ale przed reklamą podpasek, które mówią do mnie, jak się wczoraj przed filmem dowiedziałam, językiem mojego ciała. Ciekawa jestem, kto to wymyślił. Do mnie podpaski nie ważą się odezwać, i słusznie. Więc dowiedziałam się, że tam wszystko OK. Na taką wiadomość trudno nie popaść w euforię.

Zostawiłam porządki w spokoju, ostatecznie nic się nie stanie, jeśli sobie pójdę do Uli, bo przez ten wyjazd Adama w ogóle nie wiem, co się u nich dzieje. I przez tę pracę. I przez maturę Tosi. Tylko dzięki temu cholernemu klimatowi widać, jak przemykają czasem do domu okutani w kurtki, ponieważ, niestety, u nas drzewa tracą liście. Niepotrzebnie. I nie wykopałam dalii i szlag je trafi, w nocy było minus siedem, a mnie ten smutny obowiązek całkowicie wyleciał z głowy. Ziemia jest zmarznięta, wiem, że tylko z wierzchu, ale nie mam siły przekopywać się przez tę zmarzlinę. To już lepiej wpadnę do nich na herbatkę, skoro jestem całkiem sama.

Ula też jest całkiem sama, właściwie nic dziwnego, bo Isia z Tosią w ramach przygotowań do matury poszły do kina i zawiózł je Krzyś, który odwoził Agatę do dentysty. Postanowiłam znowu zaczepić Ule o wróżkę. Ostatecznie minęło tyle czasu, że powinna się przyznać, co takiego u niej usłyszała.

Ula postawiła na stole pierniczki, które już zrobiła, mimo że do świąt jeszcze kupa czasu. Ale pierniczki Ula zawsze robi wcześniej, trzyma je w puszce metalowej, tam pierniczki najpierw twardnieją, potem miękną, potem znowu twardnieją, czy coś takiego, w każdym razie te podane na stół teraz były na etapie utwardzania się. Pierniczek, rzecz złośliwa, złamał Mojemu Ojcu w zeszłym roku ząb, więc Ula podała je teraz ze słowami:

– Do moczenia.

Takie pierniczki włożyłyśmy sobie natychmiast do herbaty, z tym, że mój się nadłamał i spadł na dno szklanki.

– To mów, co ci powiedziała wróżka – zagaiłam przewrotnie.

– Właściwie to nic – odpowiedziała Ula i wylała herbatę z pierniczkiem, a potem nalała nowej, bez pierniczka.

Wzięłam następny do ręki i zastanawiałam się, czy zaryzykować, czy podać ukradkiem Maszy. Wygrało moje dobre serce.

Nie karm mi psa przy stole! – napomniała mnie Ula. Masza w przeciwieństwie do Borysa strasznie głośno mlaszcze. A zamlaskała, suka jedna.

Przepraszam – powiedziałam. – Co ta wróżka?

Oj nic, takie tam – powiedziała Ula i wstała, żeby nasypać Maszy suchej karmy; miała na celu oszukanie psa.

Oj Ulka, powiedz! Bo sama pójdę!

Ty nigdzie nie chodź! – zdenerwowała się Ula. – Ja byłam i wystarczy.

Od słowa do słowa wyciągnęłam z niej wszystko. Poszła, ponieważ koleżanki z pracy postawiły jej tę wróżkę w ramach zaległego prezentu urodzinowego. Ula z ciekawości poszła. Wróżka była sympatyczną panią, młodszą od nas, nie miała ani kuli, ani czarnego kota, ani nic z tych rzeczy. Rozłożyła karty i powiedziała Uli, że Ula ma dwie córki, więc Ula się strasznie zdenerwowała. Próbowałam ją uspokoić, bo córki ma od dawna i powinna się tym denerwować od dawna, ale Ula kazała mi się zamknąć. Zamilkła, a potem grobowym głosem oznajmiła, że wróżka przepowiedziała kłopoty z mężczyzną za granicą, ale nie jej mężczyzną, tylko niedalekim, i to dotyczy Uli albo kogoś z bliskich Uli. Przez co Ula będzie miała kłopoty. Granica nie jest daleko, ona, wróżka, nie widzi gdzie, ale nowa kobieta blisko. Nie będzie miała wpływu na życie Uli, ale na życie ludzi, którzy są obok. I teraz Ula się martwi, bo obok jestem ja i dlatego nie chciała mi wcześniej mówić. I przecież Adam wyjechał za granicę. A poza tym wszystko w porządku.

Strasznie się zaczęłam śmiać, bo przecież za granicą działki Uli jest pan Czesio, a on już ma kłopoty. I ta wróżba jest świetna, ale dla niego, skoro mu się szykuje nowa kobieta. Zwłaszcza że żadnej jeszcze nie ma. Nie może to być wróżba dla mnie, ponieważ granica z Ameryką nie istnieje, nasza, polska, a ja na pewno nie będę miała żadnej kobiety, ponieważ preferuję mężczyzn. Wytłumaczyłam to Uli i Ula się ucieszyła. Rozpatrywałyśmy również inne warianty tej przepowiedni. A mianowicie, że Krzyś wyprowadzi się do namiotu obok, na pole, które zwykle jest obsiane oziminą, i tam sprowadzi nową kobietę, na przykład panią Stasię. Wreszcie Ula zmieniła temat: – Jutka, wiesz, że Ania się rozwodzi? Aż mi dech zaparło, bo nie ma miesiąca, żebym o jakimś rozwodzie nie słyszała, mężczyźni koło czterdziestki zaczynaj ą szaleć.

Ania to nasza przyjaciółka, ale wyprowadziła się parę lat temu. Jej mąż miał romans, wrócił po dwóch latach – wyglądało na to, że zmądrzał. Zwykł powtarzać, że odbył już podróż dookoła siebie i z pewnym pobłażaniem patrzył na mężczyzn rzucających się w nowe życie. Na przykład Tego od Joli to nawet nie wyśmiał, tylko powiedział, że mu współczuje. I bardzo proszę, powtórka z rozrywki.

– Wiesz, co mu Ania powiedziała na pożegnanie? Tak się zatopiłam w myślach, że nie usłyszałam, co Ula mówi.

– Powiedziała mu, że on już odbył podróż dookoła siebie, a ona niniejszym kończy dwudziestoletnią podróż dookoła niego.

– Niech on dobrze zapamięta ten dzień – powiedziałam. – Od teraz to on będzie się dowiadywał co stracił, a ona co zyskuje.

– Ula patrzyła na mnie uważnie.

Wiesz, te wszystkie nowe związki… w gruncie rzeczy się nie sprawdzają. Na przykład ja i Krzyś nie uznajemy drugich ślubów. Ślub jest jeden.

– Oj Ula – obruszyłam się. – A tak lubicie Adama.

– Nie mówię o Adamie – powiedziała Ula. – U ciebie jest zupełnie inna sytuacja. Adam to kulturalny facet, ale drugi ślub to nie ślub… Zresztą on ci bardzo pomógł w trudnych chwilach, a teraz Tosia tak często spotyka się z ojcem…

No to co? – zapytałam średnio inteligentnie, bo przecież nie widzę związku.

No wiesz… – Ula patrzyła na mnie, jakby chciała coś usłyszeć.

Nie wiem, co chodzi Uli po głowie, wiem natomiast, że ja jeszcze im pokażę, że można szczęśliwie żyć.

Bardzo miło spędziłyśmy następną godzinę na uważnym moczeniu pierniczków w herbacie.

Potem wrócił Krzyś i rzucił w Ule nowymi pismami, które jej w przypływie dobrego humoru kupuje.

Wróciłam do domu i zaczęłam się zastanawiać, czyby przypadkiem nie pójść do wróżki. To chyba zabawne doświadczenie w życiu każdej kobiety. A potem przyszła z kina Tosia, powiedziała, żebym poszła na ten film, co były z Isią, bo one nie wiedzą, o co chodzi, i co było prawdą, a co imaginacją, a sam koniec, który wyglądał tak, że ten facet skazany na śmierć…

– Nie opowiadaj mi filmu, który chcę zobaczyć – wrzasnęłam na Tosię i zatkałam uszy.

Znowu to samo. Tosia opowiada mi końcówki filmów, które chcę zobaczyć, i książek, które właśnie czytam. A potem ma pretensję, że nie chcę z nią rozmawiać. Ot, życie.

– Isia mówi, że jakieś nieszczęście się szykuje, u nas na wsi. Bo jej mama powiedziała, a jej mamie wróżka. I nie chodź w tym swetrze, mówiłam ci – powiedziała moja córka obrażonym tonem – wyglądasz na dziesięć kilo więcej.