— Dorregaray!

— Geralt? — sapnął czarodziej. - Co ty tu robisz? Nie stój, uciekaj! Szybko w dół, do Aretuzy!

— Co się stało?

— Zdrada!

— Co?

Dorregaray nagle drgnął i kaszlnął dziwnie, a zaraz po tym pochylił się i upadł prosto na wiedźmina. Zanim Geralt chwycił go, zdążył dostrzec brzechwę szaropiórej strzały sterczącej mu z pleców. Zachwiał się z czarodziejem w objęciach i to uratowało mu życie, bo druga identyczna strzała, zamiast przebić mu gardło, łupnęła w obleśnie uśmiechniętą facjatę kamiennego fauna, utrącając mu nos i część policzka. Wiedźmin puścił Dorregaraya i zanurkował za balustradę schodów. Czarodziej zwalił się na niego.

Strzelców było dwóch i obaj mieli u czapek wiewiórcze ogony. Jeden został na szczycie schodów, napinając łuk, drugi wyciągnął miecz z pochwy i popędził w dół, sadząc po kilka stopni. Geralt strącił z siebie Dorregaraya, zerwał się dobywając miecza. Strzała zaśpiewała, wiedźmin przerwał śpiew, odbijając grot szybkim uderzeniem klingi. Drugi elf był już blisko, ale na widok odbijanej strzały zawahał się na moment. Ale tylko na moment. Rzucił się na wiedźmina, zawijając mieczem do cięcia. Geralt sparował krótko, ukośnie, tak by klinga elfa ześliznęła się po jego ostrzu. Elf stracił równowagę, wiedźmin obrócił się płynnie i ciał go w bok szyi, pod ucho. Tylko raz. Wystarczyło.

Strzelec na szczycie schodów znowu napinał łuk, ale nie zdążył spuścić cięciwy. Geralt zobaczył błysk, elf krzyknął, rozłożył ręce i runął w dół, turlając się po stopniach. Kubrak na jego plecach płonął.

Ze schodów zbiegał następny czarodziej. Na widok wiedźmina zatrzymał się, uniósł rękę. Geralt nie tracił czasu na wyjaśnienia, padł płasko na ziemię, a ognista błyskawica z sykiem przeleciała nad nim, w drobny pył rozbijając statuę fauna.

— Przestań! - wrzasnął. - To ja, wiedźmin!

— Psiakrew — wydyszał czarodziej, podbiegając. Geralt nie przypominał go sobie z bankietu. - Wziąłem cię za jednego z tych elfich bandytów… Co z Dorregarayem? Żyje?

— Chyba tak…

— Prędko, na drugą stronę mostu!

Przeciągnęli Dorregaraya, szczęśliwie, bo w pośpiechu nie zwracali uwagi na chwiejącą się i zanikającą iluzję. Nikt ich nie ścigał, mimo to czarodziej wyciągnął rękę, wyskandował zaklęcie i kolejną błyskawicą rozwalił most. Kamienie zahuczały po ścianach przepaści.

— To ich powinno zatrzymać — powiedział. Wiedźmin otarł krew płynącą z ust Dorregaraya.

— On ma przebite płuco. Możesz mu pomóc?

— Ja mogę — powiedziała Marti Sodergren, z wysiłkiem wspinając się po schodach od strony Aretuzy, od tunelu. -Co tu się dzieje, Carduin? Kto go postrzelił?

— Scoia'tael — czarodziej wytarł czoło rękawem. - W Garstangu trwa walka. Przeklęta banda, jedni lepsi od drugich! Filippa nocą zakuwa Vilgefortza w kajdany, a Vilgefortz i Francesca Findabair sprowadzają na wyspę Wiewiórki! A Tissaia de Vries… Jasna cholera, ta narobiła zamieszania!

— Mówże składniej, Carduin!

— Nie będę tracił czasu na gadanie! Uciekam do Loxii, stamtąd natychmiast teleportuję się do Koviru. A ci tam, w Garstangu, niech się wyrżną nawzajem! To już nie ma żadnego znaczenia! Jest wojna! Cała ta draka była uknuta przez Filippę, by umożliwić królom wszczęcie wojny z Nilfgaardem! Meve z Lyrii i Demawend z Aedirn sprowokowali Nilfgaard! Rozumiecie to?

— Nie — powiedział Geralt. - I wcale nie chcemy rozumieć. Gdzie jest Yennefer?

— Przestańcie! — wrzasnęła Marti Sodergren, schylona nad Dorregarayem. - Pomóżcie mi! Przytrzymajcie go! Nie mogę wyciągnąć strzały!

Pomogli jej. Dorregaray jęczał i dygotał, schody też drżały. Geralt początkowo sądził, że to magia leczących zaklęć Marti. Ale to był Garstang. Nagle eksplodowały witraże, w oknach pałacu zamigotał ogień, zakłębił się dym.

— Jeszcze się biją — zgrzytnął zębami Carduin. - Tam idzie ostro, zaklęcie na zaklęcie…

— Zaklęcia? W Garstangu? Tam jest przecież aura antymagiczna!

— To sprawka Tissai. Nagle zdecydowała się, po czyjej stronie stanąć. Zdjęła blokadę, zlikwidowała aurę i zneutralizowała dwimeryt. Wtedy wszyscy skoczyli sobie do gardeł! Vilgefortz i Terranova z jednej, Filippa i Sabrina z drugiej strony… Pękły kolumny i sklepienie się zawaliło… A Francesca otworzyła wejście do podziemi, stamtąd nagle wyskoczyły te elfie diabły… Krzyczeliśmy, że jesteśmy neutralni, ale Vilgefortz tylko się zaśmiał. Zanim zdążyliśmy zbudować osłonę, Drithelm dostał strzałą w oko, Rejeana nadziali jak jeża… Na dalszy rozwój wypadków nie czekałem. Marti, długo jeszcze? Musimy stąd wiać!

— Dorregaray nie będzie mógł iść — uzdrowicielka wytarła zakrwawione ręce w białą balową suknię. - Teleportuj nas, Carduin.

— Stąd? Oszalałaś chyba. Za blisko Tor Lara. Portal Lary emanuje i wykrzywi każdy teleport. Stąd nie można się teleportować!

— On nie może chodzić! Muszę przy nim zostać…

— To zostań! — Carduin wstał. — I baw się dobrze! Mnie życie miłe! Wracam do Koviru! Kovir jest neutralny!

— Pięknie — wiedźmin splunął, patrząc za niknącym w tunelu czarodziejem. - Koleżeństwo i solidarność! Ale i ja nie mogę z tobą zostać, Marti. Muszę iść do Garstangu. Twój neutralny konfrater rozpieprzył most. Jest inna droga?

Marti Sodergren pociągnęła nosem. Potem podniosła głowę i pokiwała twierdząco.

Był już pod murem Garstangu, gdy na głowę spadła mu Keira Metz.

Wskazana przez uzdrowicielkę droga wiodła przez wiszące ogrody połączone serpentyną schodków. Schodki gęsto porośnięte były bluszczem i kaprifolium, zielsko utrudniało wspinaczkę, ale dawało ukrycie. Udało mu się niepostrzeżenie dostać pod sam mur pałacu. Gdy szukał wejścia, spadła na niego Keira, obydwoje zwalili się w krzaki tarniny.

— Wybiłam sobie ząb — stwierdziła ponuro czarodziejka, sepleniąc lekko. Była rozczochrana, brudna, pokryta tynkiem i sadzą, na policzku miała wielki krwiak.

— I chyba złamałam nogę — dodała, plując krwią. - To ty, wiedźminie? Spadłam na ciebie? Jakim cudem?

— Też się zastanawiam.

— Terranova wyrzucił mnie oknem.

— Możesz wstać?

— Nie, nie mogę.

— Chcę dostać się do środka. Nie zauważony. Którędy?

— Czy wszyscy wiedźmini — Keira splunęła ponownie, jęknęła, próbując unieść się na łokciu — są wariatami? W Garstangu trwa walka! Tam gotuje się tak, że aż sztukateria płynie ze ścian! Szukasz guza?

— Nie. Szukani Yennefer.

— Ha! — Keira zaprzestała wysiłków, położyła się na wznak. - Chciałabym, żeby i mnie ktoś tak kochał. Weź mnie na ręce.

— Może innym razem. Trochę się spieszę.

— Weź mnie na ręce, mówię! Wskażę ci drogę do Garstangu. Muszę dostać tego skurwysyna Terranovę. No, na co czekasz? Sam nie odnajdziesz wejścia, a jeśli nawet, to wykończą cię skurwysyńskie elfy… Ja nie mogę chodzić, ale jestem jeszcze zdolna do rzucenia paru zaklęć. Jeśli ktoś stanie nam na drodze, pożałuje.

Wrzasnęła, gdy ją podnosił.

— Przepraszam.

— Nie szkodzi — otoczyła mu szyję ramionami, — To ta noga. Ciągle pachniesz jej perfumami, wiesz? Nie, nie tędy. Zawróć i idź pod górę. Jest drugie wejście, od strony Tor Lara. Może tam nie ma elfów… Auuu! Ostrożniej, cholera!

— Przepraszam. Skąd wzięli się tu Scoia'tael?

— Byli w podziemiach. Thanedd jest pusta jak łupina, tam jest wielka kawerna, można wpłynąć statkiem, jeśli się wie którędy. Ktoś im zdradził którędy… Auuuu! Uważaj! Nie trzęś mną!

— Przepraszam. A więc Wiewiórki przypłynęły morzem? Kiedy?

— Cholera wie kiedy. Może wczoraj, może tydzień temu? Myśmy szykowali się na Vilgefortza, a Vilgefortz na nas. Vilgefortz, Francesca, Terranova i Fercart… Nieźle nas wyrolowali. Filippa myślała, że im chodziło o powolne przejęcie władzy w Kapitule, o wywieranie wpływu na królów… A oni mieli zamiar wykończyć nas w trakcie zjazdu… Geralt, ja tego nie wytrzymam… Noga… Połóż mnie na chwilę. Auuuuu!

— Keira, to otwarte złamanie. Krew cieknie przez nogawkę.

— Zamknij się i słuchaj. Bo tu chodzi o twoją Yennefer. Weszliśmy do Garstangu, do sali obrad. Tam jest blokada antymagiczna, ale to nie działa na dwimeryt, czuliśmy się bezpieczni. Zaczęła się kłótnia. Tissaia i ci neutralni wrzeszczeli na nas, myśmy wrzeszczeli na nich. A Vilgefortz milczał i uśmiechał się…

— Powtarzam, Vilgefortz jest zdrajcą! Skumał się z Emhyrem z Nilfgaardu, wciągnął do spisku innych! Złamał Prawo, sprzeniewierzył się nam i królom…

— Powoli, Filippa. Ja wiem, że łaski, którymi otacza cię Vizimir, znaczą dla ciebie więcej niż solidarność Bractwa. To samo dotyczy ciebie, Sabrina, bo identyczną rolę odgrywasz w Kaedwen. Keira Metz i Triss Merigold reprezentują interesy Foltesta z Temerii, Radcliffe jest narzędziem Demawenda z Aedirn…

— Co to ma do rzeczy, Tissaia?

— Interesy królów nie muszą pokrywać się z naszymi. Ja doskonale wiem, o co chodzi. Królowie rozpoczęli eksterminację elfów i innych nieludzi. Może ty, Filippa, uważasz to za słuszne. Może ty, Radcliffe, uważasz za właściwe wspomagać wojska Demawenda w obławach na Scoia'tael. Ale ja jestem temu przeciwna. I nie dziwię się Enid Findabair, że jest temu przeciwna. Ale to jeszcze nie oznacza zdrady. Nie przerywaj mi! Ja doskonale wiem, co zamierzyli wasi królowie, wiem, że chcą rozpętać wojnę. Działania, które miałyby tej wojnie zapobiec, są może zdradą w oczach twojego Vizimira, ale w moich nie. Jeżeli chcesz sądzić Vilgefortza i Franceskę, sądź również mnie!

— O jakiej wojnie mówi się tutaj? Mój król, Esterad z Koviru, nie poprze żadnych agresywnych działań wobec cesarstwa Nilfgaardu! Kovir jest i pozostanie neutralny!

— Jesteś członkiem Rady, Carduin! A nie ambasadorem twego króla!

— I kto to mówi, Sabrina?

— Dość! - Filippa walnęła pięścią w stół. - Zaspokoję twoją ciekawość, Carduin. Pytasz, kto przygotowuje wojnę? Przygotowuje ją Nilfgaard, który zamierza nas zaatakować i zniszczyć. Ale Emhyr var Emreis pamięta Wzgórze Sodden i tym razem postanowił zabezpieczyć się, wyłączyć czarodziejów z gry. W tym celu nawiązał kontakt z Vilgefortzem z Roggeveen. Kupił go, obiecując władzę i zaszczyty. Tak, Tissaia. Vilgefortz, bohater spod Sodden, ma oto zostać namiestnikiem i władcą wszystkich zdobytych krajów Północy. To Vilgefortz, wspomagany przez Terranovę i Fercarta, ma rządzić prowincjami, które powstaną w miejscu podbitych królestw, to on ma wymachiwać nilfgaardzkim batogiem nad zamieszkującymi te kraje niewolnikami trudzącymi się dla Cesarstwa. A Francesca Finabair, Enid an Gleanna, ma zostać królową państwa Wolnych Elfów. Będzie to oczywiście nilfgaardzki protektorat, ale elfom to wystarczy, jeśli tylko cesarz Emhyr da im wolną rękę w mordowaniu ludzi. A elfy niczego bardziej nie pragną, jak mordować Dh'oine.