На другі дзень у двары ўжо шумела густым зялёным лісцем вялікае дрэва — яму аж цесна было ў шкляных сценах! На трэці дзень яблыня зацвіла. Яна цвіла сем дзён і сем начэй. Божа мой, якая гэта была прыгажосць — бела-зялёная яблыня на фоне шэрай і сумнай зямлі!

Неўзабаве яблыня сваёю моцнаю кронаю, сваім неўтаймоўным цветам узламала, узняла на сабе шкляную столь — тая друзам асыпалася на дол — і, выпрастаўшы галіны, вольна і шырока зашумела над турмою.

Адарваўшыся ад табліц і формулаў, нарэшце заўважыў яблыню дзед Жыў. Ён як услупянеў. Доўга глядзеў не міргаючы, доўга нічога не мог зразумець. Спалох у яго ніяк не праходзіў. І ўсё ж ён перасіліў страх, падышоў да яблыні, памацаў рукою кару, пагладзіў яе, шурпатую, даланёю, затым вярнуўся да Радзіма і, паказваючы на дзіва пальцам, усё нешта пытаўся: га-ха? га-ха?

Радзім зразумеў: дзед пытаецца, што гэта такое, і растлумачыў яму:

— Дрэва.

— Дэва! Дэва! — нібы ўспомніўшы штосьці, узрадавана, усхвалявана некалькі разоў паўтарыў стары, з павагаю зірнуў на хлопца, прыклаў руку да сэрца, нізка пакланіўся Радзіму і выйшаў з турмы да людзей.

Справа ў тым, што ўжо некалькі дзён вакол шклянога куба, у якім, як у вазоне, расла яблыня, збіраліся натоўпы цікаўных зэмаў. Усе стаялі, як зачараваныя, глядзелі на гэты цуд і маўчалі — нават дзеці, якіх было тут многа, трымаліся ціха і не сваволілі, не гарэзавалі. Самыя цікаўныя аставаліся і на ноч, нібыта ім не хапала дня, а ўраніцы зноў тут было аж цесна ад вачэй.

Пасля шчодрага цвету з'явілася шмат завязі. Яблыкі раслі, большалі, наліваліся, спелі, як кажуць, не па днях, а па гадзінах.

Некаторыя зэмы зусім асмялелі: з натоўпу пачалі вылучацца самыя рызыкоўныя, яны падыходзілі вельмі блізка і нешта гаварылі да яго — яму здавалася, што людзі, гэтак жа, як калісьці Оя, просяць дрэва. І ён пераканаўся, што гэта так, калі неўзабаве то ў адным, то ў другім канцы плошчы, як на мітынгах, пачалі гучаць настойлівыя выкрыкі:

— Падары нам дрэва!

Вось тады па яго і прыйшлі. Прыйшлі тыя самыя канвойцы, якія і прывялі Радзіма ў гэтую турму. Адразу ж, насварыўшыўся на дзеда Жыва, зашчапілі на руках вязня Рубінавыя Ружы, якія да гэтага без патрэбы ляжалі на шкляным стале, і павялі. Куды, навошта — гэта ён не ведаў, а канвойцы не маглі растлумачыць. Але тое, што на яго адзелі наручнікі, гаварыла ўжо, мусіць, само за сябе: нічога добрага яму хутчэй за ўсё чакаць не варта. Відаць, ва ўсім вінавата яблыня — выгадаваўшы яе, ці не парушыў ён нейкіх тутэйшых законаў?

Вялі яго доўга крывымі, вузкімі вуліцамі і завулкамі — нібы пятляючы. Нарэшце спыніліся каля якогасьці шклянога, здавалася, невагомага шара, які быццам сам сабою вісеў у паветры — гэта пасля ўжо Радзім заўважыў тоненькую, але, відаць, моцную ножку, што трымала яго над зямлёю. З шара ў адно імгненне спусціўся трап, які іх адразу ж, як эскалатар, завёз усярэдзіну гэтага дзіўнага збудавання. Не паспеў Радзім як след агледзецца, як ужо стаяў адзін пасярод парожняга скляпеннепадобнага, нібы станцыя метро, памяшкання.

У прыгожым крэсле, што шыкоўна віднелася ў глыбокай нішы, сядзеў самавіты мужчына — гэта потым ужо ён разабраўся, што бачыць не крэсла, а сапраўдны трон, а на ім сядзіць не нейкі там звычайны чалавек, а сам Верхавод зэмаў — Яго Мосць.

Побач з ім, на ніжэйшым і сціплейшым крэсле сядзела дзяўчына. Прыгледзеўшыся, Радзім не адразу пазнаў Ою: валасы яе на гэты раз былі паласатыя — пасма жоўтых, пасма зялёных, пасма блакітных, а вочы чырвоныя-чырвоныя. Зірнула яна, і яму здалося, што з вачэй шуганула трывожнае полымя. Оя паглядзела на Радзіма, як на чужога, як на незнаёмага, і ад гэтага ў яго яшчэ мацней сціснулася сэрца: значыць, ён правільна здагадваўся — паслаў Верхавод па яго не проста так.

Яго Мосць пачаў штосьці гаварыць. Оя адразу ж пераклала яму:

— Падыдзі бліжэй, о Вялікі Беларус!

Ён гаварыў павольна, а таму Оі было вельмі лёгка перакладаць. Радзім уважліва ўслухоўваўся і ў ягоны голас, і ў голас Оі, усё яшчэ чакаючы чагосьці дужа непрыемнага для сябе. Але Верхавод быў далікатны з ім, і гэта супакойвала.

— Даруй нам, о Вялікі Беларус, што мы цябе так негасцінна сустрэлі і нават зняважылі Рубінавымі Ружамі.

Нам здалося, што ты — таля-маля, а для гэтай нечысці самае адпаведнае месца на нашай зямлі — турма. І мы шчыра рады, што памыліліся. Падыдзі ж да мяне, я сам хачу зняць з цябе вярыгі.

Радзім падышоў да трона, выставіў рукі. Яго Мосць доўга корпаўся ў Рубінавых Ружах, але ў яго нічога не атрымлівалася — што тут дзіўнага: самі ж верхаводы не кожны дзень адзяваюць ці здымаюць кайданы.

— Дазвольце дапамагчы? — адважылася Оя і, маючы вопыт — яна ж ужо вызваляла яго рукі,— вельмі хутка зняла наручнікі. Радзім толькі адчуў, якія ў яе халодныя рукі.

Страх зусім прайшоў. Яму стала лёгка і спакойна, — калі сам Верхавод хоча зняць наручнікі, баяцца няма чаго.

— Цяпер ты самы вольны між нас чалавек. Ты выгадаваў нам дрэва, пра якое мы так марылі. Бо ведалі, што толькі з дапамогаю дрэва выйдзем са свае турмы — на волю, за шкляныя сцены, у мёртвую пустыню. Дзякуй табе, о Вялікі Беларус, і хвала і слава тваім рукам ва ўсім нашым царстве. Дарэчы, а каму ты падорыш гэтае дзіва, гэтае дрэва?

— Ваша Мосць! Я вельмі ўсцешаны вашаю дабрынёю і ўвагаю да мае сціплае асобы. Але даруйце мне, няўдзячнаму, — гэтае дрэва я хацеў бы падарыць вось ёй, — і паказаў на Ою. — Яна навучыла мяне маёй роднай мове і дапамагла палюбіць ваш шкляны рай і ваш загадкавы народ.

Верхавод засяроджана слухаў яго. Нават не гледзячы ў той бок, Радзім адчуваў, што Оя спалохана назірае за ім, — так горача было яго твару.

— Канечне, — праз нейкі час, пасля доўгага роздуму, загаварыў Верхавод, — я не сумняваўся, што ты падорыш дрэва мне. І таму, разумееш, крыўдна, што выбраў ты не мяне. Але ведаючы, што кожная жанчына заўсёды заслугоўвае самага найлепшага падарунку, я дару табе і ўхваляю тваё рашэнне.

— Ваша Мосць! — нешта хацела запярэчыць Оя, але Верхавод не даў ёй дагаварыць.

— Так што прымай, о Цнатлівая Душа, варты цябе падарунак.

Ён зноў задумаўся, памаўчаў. Потым загаварыў весялей:

— Я спадзяюся, што гэтае дрэва не апошняе. Чамусьці веру, што вы ўдваіх навучыце нашу зямлю шчодра раджаць іх, а нашым людзям падкажаце, як гадаваць сады.

Зноў задумаўся, паглядзеў у акно. А правільней — на сцяну, бо ўся сцяна ў гэтым памяшканні і была акном. Радзім і сам зірнуў туды, куды глядзеў Яго Мосць, і здзівіўся, што шкло было празрыстае-празрыстае, хоць знадворку яно здавалася зусім непраніклівым і праз яго нічога не праглядалася.

— Ідзіце ж і засяляйце нашу зямлю дрэвамі! — Яго Мосць падняў рукі ўгору, нібыта вось зараз натхняў іх на працу. — Няхай яны дораць нам паветра, у якое мы можам паклікаць нават птушак, — тады і з імі нам не будзе цесна. Хай у нас будзе многа паветра, якім мы, адкрыўшы ўсе вокны і фрамугі, можам падзяліцца з пустыняю, што загнала нас пад шкло.

Оя ўстала з крэсла, падышла да Радзіма, і яны накіраваліся ўжо да выхада. Але нечакана зэмка ўзяла яго за руку, тарганула і азірнулася. Азірнуўся і ён — Верхавод стаяў усё ў той жа паставе і нешта гаварыў да іх. Дзяўчына перакладала:

— О, Вялікі Беларус, даруй, што я забыўся распытаць пра твой край і твой народ.

Адсюль, здалёку, ужо ад выхада было няёмка адказваць, і яны з Ояю зноў падышлі да трона.

— Наш край — багаты і цудоўны, а нашы людзі — шчырыя, працавітыя, сумленныя, спагадлівыя, дабрадушныя, даверлівыя. Але ім, скарыстоўваючы вось гэтыя цудоўныя якасці, увесь час не даюць працаваць, не даюць магчымасці жыць так, як яны хацелі б і маглі б. У нас ужо нават пачала з'яўляцца думка, што мы камусьці замінаем, што нехта хоча атруціць нас, вынішчыць…

Пачуўшы такое, Яго Мосць здзівіўся, апусціў галаву і доўга маўчаў. Потым загаварыў, але ўжо было відаць, што звяртаецца ён не да Радзіма, а да Оі. Дзяўчына не перакладала нічога з таго, што гаварыў ён.

Ужо калі яны, яшчэ раз развітаўшыся, выйшлі на вуліцу, Радзім спытаўся: