Formularz 92/12

Spike zdjął obsadkę z wiecznego pióra i zaczął wypełniać rubryki. Kiedy skończył, wskazał Steve'owi kąt pokoju.

– Stań tam.

Steve stanął naprzeciwko aparatu i gliniarz nacisnął migawkę. Błysnęło światło.

– Obróć się na bok.

Kolejny błysk.

Następnie Spike wyjął kwadratową kartę z nagłówkiem wpisanym różowymi literami:

FEDERALNE BIURO ŚLEDCZE.

DEPARTAMENT SPRAWIEDLIWOŚCI USA

WASHINGTON, DC

Zaczął przykładać palce Steve'a do nasączonej tuszem gąbki i odciskać je kolejno w kwadracikach oznaczonych napisami l.P.KCIUK, 2.P.WSKAZUJĄCY itd. Steve zauważył, że Spike, choć niewielkiego wzrostu, ma duże dłonie z wystającymi żyłami.

– W miejskim więzieniu przy Greenmount Avenue mamy nowe Centralne Biuro Rejestracji – powiedział Spike. – Jest tam komputer, który pobiera odciski palców bez tuszu. Przypomina wielką fotokopiarkę; przyciska się po prostu ręce do szybki i gotowe. Ale tu wciąż posługujemy się starą brudną metodą.

Steve zdał sobie sprawę, że chociaż nie popełnił żadnej zbrodni, zaczyna go ogarniać wstyd. Częściowo wpływało na to przygnębiające otoczenie, ale głównie poczucie bezsilności. Od momentu gdy gliniarze wyskoczyli z samochodu przy domu Jeannie, przesuwano go z miejsca na miejsce niczym przedmiot, nie pytając w ogóle o zdanie. Bardzo szybko pozbawiało to człowieka poczucia własnej godności.

Kiedy pobieranie odcisków palców dobiegło końca, Spike pozwolił mu umyć ręce.

– A teraz pokażę panu jego apartament – oświadczył jowialnym tonem.

Poprowadził Steve'a korytarzem z celami po lewej i prawej stronie. Każda z nich była kwadratowa. Od korytarza nie dzieliła ich ściana, lecz kraty i każdy cal kwadratowy był widoczny z zewnątrz. Steve zauważył, że w każdej celi znajduje się przymocowana do ściany metalowa prycza, stalowy sedes i umywalka. Ściany i prycze pomalowane były na jasnobrązowy kolor i pokryte graffiti. Sedesy nie miały pokryw. W trzech albo czterech celach siedzieli na pryczach mężczyźni, reszta była pusta.

– Poniedziałek to spokojny dzień w naszym Holiday Inn – zażartował Spike.

Steve nie zdołałby się roześmiać, gdyby nawet od tego zależało jego życie.

Spike zatrzymał się przed pustą celą. Kiedy otwierał kluczem drzwi, Steve zerknął do środka. Nie było mowy o żadnej prywatności. Zdał sobie sprawę, że gdyby chciał skorzystać z toalety, musiałby to zrobić na oczach każdego – mężczyzny lub kobiety – kto przechodziłby akurat korytarzem. W jakiś sposób było to bardziej upokarzające od całej reszty.

Spike otworzył drzwi i dał mu znak, żeby wszedł do środka. Drzwi zatrzasnęły się i Spike zamknął je na klucz.

Steve usiadł na pryczy.

– Jezu Chryste wszechmogący, co za miejsce – jęknął.

– Jeszcze się do niego przyzwyczaisz – stwierdził wesoło Spike i odszedł.

Chwilę później wrócił, trzymając w ręku styropianową tackę.

– Została mi jedna kolacja – powiedział. – Pieczony kurczak. Chcesz?

Steve spojrzał na tackę, a potem na otwarty sedes i potrząsnął głową.

– Dziękuję bardzo – odparł – ale chyba nie jestem głodny.

10

Berrington zamówił szampana.

Po wszystkim, co spotkało ją tego dnia, Jeannie wolałaby może pięćdziesiątkę stolicznej z lodem, jednak picie wysokoprocentowego alkoholu nie było najlepszą metodą zdobycia sobie szacunku pracodawcy i postanowiła zadowolić się bąbelkami.

Szampan oznaczał romans. Kiedy spotykali się poprzednio na gruncie towarzyskim, był bardziej czarujący niż uwodzicielski. Czy miał zamiar się teraz do niej przystawiać? Poczuła się nieswojo. Nigdy jeszcze nie spotkała mężczyzny, który przyjąłby z wdziękiem danego mu kosza. A ten mężczyzna był jej szefem.

Nie powiedziała mu również nic o Stevenie. Chciała to zrobić kilka razy podczas kolacji, ale coś ją powstrzymywało. Gdyby, wbrew jej opinii, Steve okazał się przestępcą, jej teoria stanęłaby pod dużym znakiem zapytania. Nie chciała jednak uprzedzać faktów. Zanim nie udowodnią mu winy, nie będzie dmuchać na zimne. Była zresztą przekonana, że jego aresztowanie okaże się koszmarną pomyłką.

Rozmawiała przez telefon z Lisa. „Aresztowali Brada Pitta!” – powiedziała. Lisa była przerażona, że facet spędził cały dzień na wydziale i że Jeannie o mało nie zaprosiła go do swojego mieszkania. Jeannie wyjaśniła, że nie jest wcale pewna, czy to Steve dopuścił się gwałtu. Później zdała sobie sprawę, że chyba nie powinna tego mówić; ktoś mógłby to uznać za próbę wywarcia wpływu na poszkodowaną. W gruncie rzeczy nie miało to przecież większego znaczenia. Lisa przyjrzy się stojącym w szeregu mężczyznom i albo rozpozna tego, który ją zgwałcił, albo nie. W takiej sytuacji nie popełnia się błędu.

Jeannie rozmawiała również ze swoją matką. Patty była u niej w dzień ze swoimi trzema synami i mama opowiadała z ożywieniem o tym, jak chłopcy biegali po korytarzach domu opieki. Na szczęście zapomniała chyba, że przeniosła się do Bella Vista nie dalej jak wczoraj. Rozmawiała z Jeannie tak, jakby przebywała tam od kilku lat i miała pretensję, że częściej jej nie odwiedza. Po tym telefonie Jeannie przestała się tak bardzo obawiać o mamę.

– Jak ci smakował okoń? – zapytał Berrington, przerywając tok jej myśli.

– Wyborny. Bardzo delikatny.

Wygładził brwi opuszką wskazującego palca prawej ręki i ten gest wydał jej się z jakiegoś powodu bardzo próżny.

– Teraz zadam ci pewne pytanie i musisz na nie szczerze odpowiedzieć – uśmiechnął się, żeby nie brała go zbyt poważnie.

– W porządku.

– Smakuje ci deser?

– Tak. Czy wyglądam na kobietę, która udawałaby, że coś jej smakuje, podczas gdy jest wprost przeciwnie?

Berrington potrząsnął głową.

– Przypuszczam, że mało jest spraw, w których udajesz.

– Być może za mało. Mówią, że jestem pozbawiona taktu.

– Twoja najgorsza wada?

– Na pewno wiodłoby mi się lepiej, gdybym się nad tym zastanowiła. A jaka jest twoja najgorsza wada?

To, że się zakochuję – odparł bez namysłu Berrington. To ma być wada?

– Jest wadą, jeśli zdarza się to zbyt często.

– Albo z więcej niż jedną osobą jednocześnie.

– Może powinienem napisać do Lorraine Logan i zapytać ją o radę.

Jeannie roześmiała się, ale nie chciała, żeby rozmowa zeszła na Stevena.

– Jaki jest twój ulubiony malarz? – zapytała.

– Spróbuj zgadnąć.

Berrington była hurapatriotą, więc uznała, że musi być sentymentalny.

– Norman Rockwell?

– Na pewno nie! – Wydawał się autentycznie zgorszony. – Ten wulgarny ilustrator? Nie, gdyby stać mnie było na własną kolekcję, kupowałbym amerykańskich impresjonistów. Zimowe pejzaże Johna Henry'ego. Chciałbym mieć na własność Biały most. A ty?

– Teraz ty musisz zgadnąć.

Przez chwilę się zastanawiał.

– Joan Miro.

– Dlaczego?

– Pomyślałem, że lubisz śmiałe zestawienia kolorów. Pokiwała głową.

– Jesteś spostrzegawczy. Ale nie udało ci się zgadnąć. Miro jest zbyt bałaganiarski. Wolę Mondriana.

– No tak, oczywiście. Proste linie.

– Dokładnie. Jesteś w tym dobry.

Wzruszył ramionami i uświadomiła sobie, że bawił się w podobne zgadywanki z wieloma kobietami.

Zanurzyła łyżeczkę w mangowym sorbecie. Z pewnością nie była to służbowa kolacja. Wkrótce będzie musiała podjąć decyzję, jak mają wyglądać jej stosunki z Berringtonem.

Od półtora roku nie całowała się z mężczyzną. Odkąd odszedł od niej Will Tempie, nie miała żadnych randek. Nie czekała na jego powrót: już go nie kochała. Ale była ostrożna.

Z drugiej strony czuła, że oszaleje, prowadząc życie zakonnicy. Brakowała jej kogoś owłosionego w łóżku; brakowało męskich zapachów – smaru do rowerów, przepoconych męskich szortów i whisky, ale przede wszystkim brakowało jej seksu. Kiedy radykalne feministki oznajmiały, że penis jest wrogiem kobiety, Jeannie miała ochotę odrzec: Mów za siebie, siostro.