Naraz pędnik zahamował gwałtownie, Argon wysiadł, a pojazd wraz z eskortą znikł, jakby go nigdy nie było. Hierarcha został sam w olbrzymiej cavernie z nieobrobionego kamienia.

– Witaj – zabrzmiał znajomy głos Antygona… – Wybacz nietypowe zaproszenie, ale musiałem się spotkać z tobą jeszcze przed posiedzeniem. Masz podobno predylekcje do odwiedzania nieprzyjemnych miejsc.

– Czy coś się stało? – zapytał Georgiasz ściskając starego Antykwariusza.

– Za pół hory mamy posiedzenie.

– Nic nie wiedziałem.

– Hipparch, który je zwołuje, też dowiedział się quartinę temu.

– Co jest powodem tak pośpiesznego trybu?

– Zdrada – mruknął Archiwariusz i pociągnął go do własnego luxpędnika zabezpieczonego pancernymi osłonami. – Porozmawiamy w drodze.

Pojazd nabrał prędkości. Georgiasz zauważył, że posuwają się nieuczęszczanymi sztolniami w towarzystwie paru pojazdów bojowych.

– A więc co się stało?

– Dostałem najnowszy raport z Florentyny od "Febusa". To geniusz, dotarł do matecznika sekretnych danych FOI i natrafił tam na program "Dinozaur". Początkowo były to informacje fragmentaryczne. Ale kiedy jego deszyfratorzy zakończyli prace, ujawnił się cały ogrom spisku.

– Spisku?

– Tak. Wyobraź sobie, że kochana demokratyczna Federacja planowała operację podobną do naszego "Planu Nr 1". Od lat jej agenci przygotowywali antyarymańskie sprzysiężenie, przeniknęli do naszych struktur.

– Jakże to możliwe? Reglamentujemy wyjazdy zagraniczne, kontrolujemy życie obywateli w najdrobniejszych szczegółach…

– Tylko kto to nadzoruje, Szara Straż? Wystarczyło przekupić paru wyższych dostojników eforiatu. Nie brak tam kreatur pozujących na nadgorliwców. To oni zniszczyli Eumentesa, bojąc się, że jego reformy mogą zagrozić hegemonii Archipelagu. Szczęście, że "Febus" to rozgryzł. Masz pojęcie, co mogłoby się zdarzyć?

– Nie bardzo wiem.

– No to wyobraź sobie – rusza nasza operacja w Archipelagu, a tymczasem z kwatery FOI wybiega impuls nakazujący uruchomić "Siatkę". Kontrarymański przewrót ogarnia Dolną Akropolię. My giniemy w ciągu kwadransa. A co dalej? Agenci Ekumeny opanowują Federację, zaś konfidenci Federacji Ekumenę. Czy można wyobrazić sobie większy lupanar? Na szczęście, mamy dosyć czasu, aby temu zapobiec.

– Wstrzymać "Plan Nr 1"?

– Absolutnie nie, musimy jedynie wcześniej uderzyć w naszych rodzimych spiskowców. Posiadamy na szczęście listę tych zdrajców. Mamy numery ich kont w bankach na Caldii. Nie uwierzysz, są tacy, którzy uciułali tam po milionie aureusów. Trzeba wytłuc ich jak robactwo jeszcze dziś. Najpierw obowiązek, a potem przyjemność! A szefa zdrajców osobiście ukrzyżuję…

– Kto zacz?

Oczy Leartonika przypominają teraz wyloty luf.

– Tajgenis! – cedzi.

Zanim przybyli do sali obrad, Antygon wręczył Argonowi niewinnie wyglądający wrylec piśmienny.

– Usiądziesz obok Tajgenisa… I w odpowiednim momencie… – Georgiasza przeszedł dreszcz. – A przy okazji, wiesz, jaki powód nadzwyczajnego spotkania podałem Hipparchowi?

– Rozpoczęcie operacji "Archipelag"?

– Oczywiście. Opowiadałem mu o projekcie dzisiaj podczas obiadu. Osłupiał z zachwytu.

Dokonywanie zamachów stanu jest sztuką trudną i niebezpieczną. Archont Archiwariusz posiadał doświadczenie uczestnika paru z nich. W odróżnieniu od amatorów wiedział też, że władza leży często nie tam, gdzie błyszczy. Jądrem Ekumeny był węzeł informatyczny, tam gdzie zbiegały się wszystkie nici. Dysponowanie nim oznaczało kontrolę mediów, środków łączności, sił szybkiego reagowania. Czyje polecenie wypełniał komendant Pokoju Informatycznego, ten miał praktyczną władzę. Oczywiście centrum wymagało odpowiedniego zabezpieczenia, gdyż inaczej byle menscompterowiec mógłby opanować centralę. Stąd wielka rola naczelnika Ochrony Zewnętrznej, szefowej Wewnętrznego Kręgu, dyżurnego nadinżyniera od zasilania oświetlenia i dotleniania, oficera szyfrowego znającego dzienne kody. Kolejną kluczową personą był strateg dyżurujący nad łącznością z wyrzutniami balistycznymi. Wreszcie Efor Foniki, który kontrolował centralne studio dźwięku i obrazu, za pośrednictwem których można było w każdej chwili przemówić do narodu. Pragmatyka władzy ustalona po obaleniu Eumentesa, nie dopuszczająca do kumulacji wszystkich sił w jednym ręku, podporządkowywała każdego z tych funkcjonariuszy innemu hierarsze. Nadinżynier od zasilania był człowiekiem Georgiasza i to pozwalało liczyć na jego lojalność; informatyczny węzeł był obsadzony przez szwagra Antygona; oficer szyfrowy podlegał Hipparchowi; szef Ochrony Zewnętrznej, niestety, Pauzaniaszowi; zaś przełożona falangierek – Tajgenisowi. Te dwa ostatnie stanowiska należały do szczególnie newralgicznych. Toteż Argon odetchnął, widząc na małych propylejach Kreosa, zastępcę dowódcy Zewnętrznej Ochrony. Zawdzięczał on osobistą karierę Antygonowi, zaś Tajgenis daremnie parokrotnie próbował go usunąć proponując mu dużo wyższe stanowiska.

– Gdzie twój zwierzchnik? – spytał Archiwariusz.

– Nie dojechał, od paru godzin nie miałem z nim łączności – odparł Kreos.

Pozostawał główny problem: Wielka Falangierka Helena. Wchodząc do sali zwanej tolosem Archiwariusz przywitał się z nią wylewnie, obdarzając rosłe babsko o twarzy starego tigrozaura obfitą dawką komplementów. Na koniec dorzucił:

– Za parę minut oczekujemy wicestratega Leofora. Na moje wezwanie proszę go wpuścić.

– Czy efor Tajgenis wie o sprawie? – zapytała zimno.

– Zaraz się dowie.

Antygon przeszedł przez komorę wentylową (chociaż między hierarchami panowało wzajemne zaufanie, to jednak na wszelki wypadek wykrywacze sprawdzały, czy nikt przez zapomnienie nie wziął z sobą broni) i wszedł do Sali Hierarchatu. Georgiasz po drodze skręcił do toalety. Miał wkroczyć po dobrej chwili unikając wrażenia, iż przybyli razem.

Na powitanie Leartonika wszyscy zgromadzeni wokoło owalnego stołu powstali – Pauzaniasz, Ksantyppos, Arystobulos i inni. Tylko Hipparch uniósł się nieznacznie (korzonki dokuczały mu coraz mocniej) i szybko opadł na brokatową poduchę. Archiwariusz zlustrował salę. Brakowało Tajgenisa… Źle! Nie dał jednak po sobie poznać niepokoju.

– Masz podobno dla nas prawdziwe rewelacje, więc mów – powiedział Arystobulos znany z niecierpliwości.

– Jeszcze nie jesteśmy w komplecie – Antygon spokojnie zajął swoje miejsce i skubnął z przepysznego grona cynobrową kulkę ambrozjonu rozmiarów kurzego jaja.

Wejście Georgiasza nie wywołało większego wrażenia na hierarchach.

– A gdzie nasz kochany Tajgenis? – zaskrzypiał glos Hipparcha.

Wszyscy popatrzyli po sobie.

– Rozmawiałem z nim przed kwadransem, był w drodze – rzekł Pauzaniasz. – Podobno też ma dla nas interesujące informacje.

Georgiasz poczuł na plecach kropelki potu. Tymczasem na ikonoskopie ukazującym obraz zza ostatnich drzwi ukazała się twarz Wielkiej Falangierki.

– Przybył wicestrateg Leofor. Czy mam go wpuścić?

– Przyniósł specjalne materiały dla mnie – poinformował Antygon. – Szczegóły techniczne operacji Numer 1.

– Niech wejdzie – mruknął Hipparch. Helena jednak była służbistką.

– Wejście przedstawiciela armii wymaga akceptacji efora Tajgenisa.

– Bądź zgody przewodniczącego… – biegły w regulaminie Antygon rzucił przynaglające spojrzenie Hipparchowi.

– Powiedziałem wpuścić – potwierdził starzec.

Zabrzęczały sygnały, szczęknęły pancerne drzwi. Leofor wszedł do propylei falangierek. Oprócz merytorycznych heterarek ekipa Heleny – ostatnie zabezpieczenie Hierarchatu – składała się z sześciu rosłych niewiast zaprawionych do walki wręcz.

– Wszedł do tolosu – zameldowała Helena. – Co teraz?

– Ma zaczekać, aż będzie potrzebny.

Na chronometrze Georgiasza była nona 05.

– Uważam, że powinniśmy zaczynać nawet bez Tajgenisa. Kto późno przychodzi, sam sobie szkodzi – powiedział Ksantyppos. Poparł go Tulen. Inni nie oponowali.