Ledwie ruszysz nogą, zaraz jak spod ziemi

Aboryginowie, Marku Emiliuszu.

W sam środek Rutulów już ci grzęźnie pięta.

W Sabinów, Latynów wpadasz po kolana.

Już po pas, po szyję, już po dziurki w nosie

Ekwów masz i Wolsków, Lucjuszu Fabiuszu.

Do uprzykrzenia pełno tych małych narodów,

do przesytu i mdłości, Kwintusie Decjuszu.

Jedno miasto, drugie, sto siedemdziesiąte.

Upór Fidenatów. Zła wola Felisków.

Ślepota Ecetran. Chwiejność Antemnatów.

Obraźliwa niechęć Labikan, Pelignów.

Oto co nas, łagodnych, zmusza do surowości

za każdym nowym wzgórzem, Gajuszu Kleliuszu.

Gdybyż nie zawadzali, ale zawadzają

Aurunkowie, Marsowie, Spuriuszu Manliuszu.

Tarkwiniowie stąd zowąd, Etruskowie zewsząd.

Wolsyńczycy ponadto. Na domiar Wejenci.

Ponad sens Aulerkowie. Item Sappianaci

ponad ludzką cierpliwość, Sekstusie Oppiuszu.

Narody małe rozumieją mało.

Otacza nas tępota coraz szerszym kręgbiem.

Naganne obyczaje. Zacofane prawa.

Nieskuteczni bogowie, Tytusie Wiliuszu.

Kopce Herników. Roje Murrycynów.

Owadzia mnogość Westynów, Samnitów.

Im dalej, tym ich więcej, Serwiuszu Folliuszu.

Godne ubolewania są małe narody.

Ich lekkomyślność wymaga nadzoru

za każdą nową rzeką, Aulusie Juniuszu.

Czuję się zagrożony wszelkim horyzontem.

Tak bym ujął tę kwestię, Hostiuszu Meliuszu.

Na to ja, Hostiusz Meliusz, Appiuszu Papiuszu,

powiadam tobie: Naprzód. Gdzieś wreszcie jest koniec świata.