Ja tarsjusz syn tarsjusza,

wnuk tarsjusza i prawnuk,

zwierzątko małe, złożone z dwóch źrenic

i tylko bardzo już koniecznej reszty;

cudownie ocalony od dalszej przeróbki,

bo przysmak ze mnie żaden,

na kołnierz są więksi,

gruczoły moje nie przynoszą szczęścia,

koncerty odbywają się bez moich jelit;

ja tarsjusz

siedzę żywy na palcu człowieka.

Dzień dobry, wielki panie,

co mi za to dasz,

że mi niczego nie musisz odbierać?

Swoją wspaniałomyślność czym mi wynagrodzisz?

Jaką mi, bezcennemu, przyznasz cenę

za pozowanie do twoich uśmiechów?

Wielki pan dobry –

wielki pan łaskawy –

któż by mógł o tym świadczyć, gdyby brakło

zwierząt niewartych śmierci?

Wy sami może?

Ależ to, co już o sobie wiecie,

starczy na noc bezsenną, od gwiazdy do gwiazdy.

I tylko my nieliczne, z futer nie odarte,

nie zdjęte z kości, nie strącone z piór,

uszanowane w kolcach, łuskach, rogach, kłach,

i co tam które jeszcze ma

z pomysłowego białka,

jesteśmy – wielki panie – twoim snem,

co uniewinnia cię na krótką chwilę.

Ja tarsjusz, ojciec i dziadek tarsjusza,

zwierzątko małe, prawie że półczegoś,

co jednak jest całością od innych nie gorszą;

tak lekki, że gałązki wznoszą się pode mną

i mogłyby mnie dawno w niebo wziąć,

gdybym nie musiał raz po raz

spadać kamieniem z serc

ach, roztkliwionych;

ja tarsjusz

wiem, jak bardzo trzeba być tarsjuszem.