Dum bela tago, en somer',

Folioj densaj kun fier'

Al la zefiroj flustris kun plezuro

Pri sia verdoricha bel-naturo.

Kaj laudis sin abunde, sen mezuro:

"Chu ni ne faras arbon en real'

Tre pompa, luksa kaj 'impona?

Sen nia bel' chu arbo estus bona?

Laudindaj estas ni, sen dub'!

Dum varma tago, kiam mankas nub',

Azilon donas ni al shaf-gardist' modesta,

Kaj logas nia dens' per sia bukla bel'

Juninojn charmajn al dancado festa,

Sub nia verda volb' vespere, en malhel',

Trilkantas najtingal' rulade lau fabel'.

Kaj vi, zefiroj, same

Vizitas nin chiame."

"Vi povus danki ankau nin",

Humile diris voch' profunde el-sub tero,

"Sed kiuj estas vi, achuloj en mizero?

Vi, kiuj nun sen tim'

Pretendas en konkur' al nia bel-aspekto?"

Folioj grumblis kun afekto.

— "Ni estas nur",

Audighis la respondo rekta:

"Nutrantoj viaj en la ter-obskur'.

Chu ne rekonas vi pri nia ag' bezona?

Radikoj estas ni de arbo plej impona.

Vi restu en felich' lau via sort-destin',

Memoru tamen, bon-amikoj:

Printempe la natur' renaskas vin,

Sed se sekighos la radikoj,

Pereos vi kun arbo ghis la fin'."