Jen vivis Sturno en la dom', —

Kantist' malbona, lau rezon',

Sed filozof perfekte sagha,

Kaj kun Katid' amika estis li.

Aspektis la Katid' sufiche agha,

Sed plena de ghentil', afablo, simpati'.

Jen foje al Katid' okazis tragedi':

Hazarde li tagmanghon ne ricevis.

Enpense vagas li, miauas pro malsat',

Kaj svingas voston Kat'.

Chagrene la Katid' pri mangho multe revis;

La Sturno-filozof' konsili devis

Kaj diris li: "Naivas vi, amik',

Ke vi toleras faston en praktik';

Jen apud vi en kagh' kardelo pendas, —

Kaj vi, senpensa, manghon nun pretendas."

"Sed konscienc'…" — "Ghi estas sur paper',

Kaj fakte stultas la afer',

Por malsprituloj — antaujugh', fabelo,

Kaj por saghul' — ridinda bagatelo!

Al homo kun la fort'

Subighas ajna sort'.

Jen argument' kaj jen ekzemplo-vero."

Klarigis li kun plena elokvent', —

Kaj al Katid' ekplachis argument'.

Do kaptis li kaj manghis la kardelon.

Ekghuis la Katid' en mangho alt-nivelon,

Sed tamen por tagmangh' malgrandis la kardel'.

Do studis la Katid' kun zorgo kaj fidel'

La duan kurson, montris li persiston, —

Kaj diris li al Sturn': "Mi dankas, bon-amik',

Pro via sagho plena de praktik'!"

La kaghon rompis li kaj manghis instruiston.