- Добра, - кажа гаспадар, - начуй сабе. Нам весялей будзе.

Разгаварыўся Янка з гаспадаром.

- Што гэта за палац мiнуў я па дарозе? - пытаецца ён у яго.

- Гэта каралеўскi палац, - адказаў гаспадар. - У iм сам кароль жыве. Але нядаўна здарылася ў караля бяда: прыляцеў у поўнач марскi Зьмей, схапiў яго дачку i занёс на сваю заклятую марскую выспу, куды нi дайсьцi, нi даплысьцi, нельга. Кароль цяпер аж валасы на галаве рве. Абвясьцiў на ўсё каралеўства: хто верне яму дачку, за таго аддасьць яе замуж i ўсё каралеўства пасьля сваёй сьмерцi апiша. Шмат прыязджала сюды розных князевiчаў i каралевiчаў, ды нiхто да выспы дабрацца ня можа: марскi Зьмей такiя хвалi ўзьнiмае, што рады няма...

Успомнiў Янка пра свайго цудоўнага памочнiка з залатой табакеркi i кажа рыбаку:

- Накажы, калi ласка, каралю, што заўтра, пакуль сонца ўзыйдзе, ён сваю дачку ўбачыць.

Рыбак пайшоў i расказаў пра гэта каралю. Паклiкаў кароль да сябе Янку. Паглядзеў на яго, скрывiўся: няўжо, думае, гэты просты мужык зробiць тое, чаго князевiчы ды каралевiчы не зрабiлi? Ня можа таго быць! Але каралю так захацелася ўбачыць сваю дачку, што ён не пасьмеў адмовiцца лiшнi раз паспрабаваць шчасьця. Вось ён i пытаецца ў Янкi:

- Цi праўда, што ты бярэшся маю дачку зь няволi выбавiць?

Пакланiўся Янка каралю i адказвае:

- Праўда, пане кароль. Iлгаць я ня ўмею.

- Ну, то глядзi, - кажа кароль, - каб заўтра да ўсходу сонца мая дачка была ў мяне, а не - дык загадаю разарваць цябе зялезнымi баронамi.

- Добра, - кажа Янка. - Няхай будзе так.

Выйшаў ён з палацу, адчынiў залатую табакерку. Выскачыў адтуль шустры чалавечак:

- Што загадаеш, гаспадар?

- Зрабi, браток, ласку: вылажы за ноч зялезны мост ад каралеўскага палацу да заклятай Зьмеявай выспы i пастаў на iм залатую карэту з шасьцю коньмi. Заўтра чуць сьвет я паеду на выспу.

- Добра, - адказаў чалавечак, - усё будзе зроблена, як ты просiш.

Пайшоў Янка да рыбака i лёг спаць. Назаўтра ўстаў чуць сьвет, глядзiць ляжыць зялезны мост ад каралеўскага палацу да Зьмеявай выспы, а на мосьце стаiць залатая карэта, шасьцю коньмi запрэжаная, i каля iх памочнiк з пугаю стаiць.

Падыйшоў Янка да свайго памочнiка, выняў табакерку i кажа:

- Дзякуй, браток. А цяпер iдзi адпачывай, бо ты-ж, вiдаць, дужа змарыўся.

Чалавечак аддаў Янку пугу, а сам, як бачыш, зьнiк у залатой табакерцы.

Сеў Янка ў карэту i паехаў па каралеўну. Прыяжджае на выспу, бачыць стаiць на ёй вялiкi цёмны замак, i з акна глядзiць на яго зьдзiўленая каралеўна. Даўно ня бачыла яна людзей i так зарадавалася Янку, як роднаму бацьку.

- Хто ты такi? - пытаецца ў яго. - I чаго ты прыехаў сюды?

- Ня пытайся, паненка, - адказвае Янка, - а садзiся хутчэй у карэту. Паедзем да твайго бацькi.

- Але-ж я не магу праз дзьверы выйсьцi, - кажа каралеўна, - там пракляты Зьмей сьпiць. Ён ноччу па здабычу лятае, а ўдзень каля дзьвярэй адпачывае.

- То лезь праз вакно.

- Баюся, - кажа каралеўна.

Выставiў Янка рукi:

- Скакай!

Скокнула каралеўна з вакна i якраз трапiла яму на рукi. Схапiў Янка каралеўну, пасадзiў у карэту ды паiмчаўся проста да каралеўскага палацу.

Пачуў Зьмей грукат, усхапiўся, бачыць - няма каралеўны... Ён - наўздагон. Ляцiць, аж мост дрыжыць, агонь зь зяпы шугае.

Азiрнуўся Янка - смалiць за iм Зьмей. Вось-вось дагонiць. Ён давай пугаю коней хвастаць. Тыя рвуцца наперад, - траха ня iз скуры лужацца.

Прыiмчаўся Янка на бераг, зьняў каралеўну з карэты, потым адчынiў цiшком залатую табакерку i загадаў свайму памочнiку зьнесьцi мост. Чалавечак умомант зьнёс мост, а змораны Зьмей упаў у глыбокае мора i захлынуўся.

Тым часам прачнуўся кароль, глянуў праз вакно - вачам ня верыць: вядзе да палацу Янка ягоную дачку!

Выбег кароль насустрач, давай дачку абнiмаць, цалаваць. Такi шчасьлiвы, што i сказаць ня можна.

- Ну, хлопча, - кажа кароль да Янкi, - парадаваў ты мяне. Аддам табе за гэта сваю дачку замуж i апiшу вам пасьля сваёй сьмерцi ўсё каралеўства.

Справiлi вясельле, i стаў Янка мужам каралеўны. Усе яго любiлi, адна толькi каралеўна коса паглядала: не падабалася ёй, што стала жонкай простага мужыка. Прыстала яна аднойчы да Янкi:

- Скажы, хто табе той мост зрабiў, па якiм ты мяне прывёз?

Аднекваўся Янка, аднекваўся - рады няма.

- Памру, - кажа жонка, - калi ня прызнаешся.

Што было рабiць - прызнаўся Янка i паказаў жонцы залатую табакерку.

- Толькi, кажа, - прысягнi, што ты сама безь мяне нiколi яе ў рукi ня возьмеш.

Прысягнула жонка, а потым зноў прыстала да яго:

- Хачу жыць у замку на высьпе! Загадай свайму памочнiку, каб зрабiў мост.

Янка не пасьмеў пярэчыць: адчынiў пры жонцы табакерку, загадаў памочнiку i стаў мост.

Пераехалi яны ў Зьмеяў замак. Жонка кажа:

- Ня зьнiмай маста: мы будзем па iм на бераг езьдзiць - у госьцi да бацькi i куды захочам.

Пажылi яны колькi дзён у замку. Захацелася Янку на паляваньне паехаць. Узяў ён лук, катка i мышку, каб весялей было ў дарозе, i паехаў па мосьце на бераг.

Толькi сышоў ён на бераг, як бачыць - ня стала за iм маста! "Што за дзiва?" - думае Янка. Мац у кiшэню - аж няма табакеркi! Катка ўзяў, мышку ўзяў, а табакерку забыўся...

Тут ён аб усiм здагадаўся.

"Вось табе i прысяга каралеўны! - падумаў сам сабе засмучаны Янка. - Я яе зь бяды выбавiў, а яна мне за дабро злом заплацiла. Цяпер зноў давядзецца iсьцi ў сваю хатку i галадаць, як раней".

Сеў ён на беразе мора i аж заплакаў ад крыўды. Раптам чуе - мышка скрабецца ў кiшэнi. Высунула адтуль галоўку i пытаецца:

- Чаго плачаш, добры чалавек?

Расказаў ёй Янка пра сваю бяду.

- Нiчога, - суцяшае яго мышка, - гэтай бядзе мы дамо рады.

Пашапталася яна аб нечым з катком, потым села яму на сьпiну, i паплылi яны цераз мора. Даплылi да замку. Тут каток схаваўся ў садзе, а мышка прабралася праз шчылiну ў пакой да каралеўны. Доўга сядзела яна там, цiкуючы, дзе каралеўна хавае табакерку. I дагледзела-такi - у драўляным куфэрку!

Уночы, як лягла каралеўна спаць, прагрызла мышка куфэрак, схапiла табакерку ды пабегла ў сад да катка.

- Ёсьць, - кажа, - залатая табакерка!

- То садзiся зараз-жа мне на сьпiну! - загадаў каток. - Паплывем назад.

Села мышка яму на сьпiну, каток i паплыў, фыркаючы па хвалях.

Даплылi ўжо траха не да берагу. Каток пытаецца ў мышкi: