Мацi, хутаючыся ў футра, хапалi малых за рукi i вялi дадому. Iншых забiралi бацькi.
З варот выйшла Аляксандра Iванаўна, ведучы за сабой тую самую дзяўчынку, хуткiя ногi якой так часта перабягалi Танi дарогу. А за другую руку настаўнiцы трымаўся маленькi хлопчык, каторы, як здавалася, нiкуды не хацеў iсцi.
Таня ўважлiва агледзелася вакол. Яна ўзняла вочы i ўбачыла неба, падзеленае рэзка на два колеры - чорны i сiнi. Чорным яно было злева, на ўсходзе, i стаяла там прамой сцяной. I сцяг на гарадской каланчы ляцеў наперад, таксама прамы, як струна. На горад насоўваўся буран. Ён плыў высока, ён яшчэ не апускаўся на зямлю.
Таня паглядзела на паветра скрозь пальцы. Яно было цёмнае i густое.
"Буран, - з трывогай падумала Таня, - а яны на рацэ".
- Буран! - крыкнула Аляксандра Iванаўна. - Вяртайся, Таня, дадому. Скажы пра гэта ўсiм, каго сустрэнеш.
Але Таня не павярнула. Яна падбегла блiжэй.
- Я не баюся бурану, - сказала яна. - Я дапамагу вам. Дайце мне дзяўчынку, я завяду яе дадому.
- Яна жыве далёка, каля ракi, дзе баржы.
- Нiчога, я ведаю, дзе яна жыве.
- Ну, добра, адвядзi, а я павяду хлопчыка. Толькi глядзi, хутчэй вяртайся дадому, - неспакойна сказала настаўнiца.
- Я зраблю ўсё добра, - таропка сказала Таня, - не хвалюйцеся, Аляксандра Iванаўна.
Яна схапiла дзяўчынку за руку, i ўдваiх яны пабеглi па доўгай вулiцы, дзе, не гледзячы на поўдзень, гаспадынi зачынялi аканiцы на вокнах i запальвалi ў дамах агнi.
Яны беглi хутка, не спыняючыся, толькi вецер на скрыжаваннях затрымлiваў iх.
Ля ракi з вышынi Таня ўбачыла баржы, занесеныя снегам па самыя мачты. А направа - каток. Шырокi i роўны лёд быў чысты ад снегу. Па краях яго на ўбiтых колах вiселi гiрлянды з яловых лапак. Яны матлялiся, як снасцi на шхуне, якую застала бура. А далёка за катком, на рацэ, на вяршынях адкрытых гор, як кветкi, падымалiся на тонкiх сцяблiнах белыя вiхуры. На катку нiкога не было. Толькi дзве маленькiя постацi, трымаючыся за рукi, каталiся па краi.
Таня збегла ўнiз па сцежцы i памчалася ўздоўж берага, паглядаючы то на каток, то на дзяўчынку, якая задыхалася ад бегу.
Яна спынiлася на секунду.
- Гэта нашы, - сказала дзяўчынка. - Чаго ж ты iм не крычыш?
Але замест адказу Таня прыклала руку дзяўчынкi да свайго сэрца.
- Паслухай, як б'ецца.
- У мяне змерзлi вушы, - сказала дзяўчынка. - Я нiчога не чую. Iдзе буран, а яны катаюцца. Чаму ты iм не крычыш?
I Таня зноў не адказала ёй. Яна ўзяла яе на рукi i панесла ў дом, якi стаяў на самым беразе.
Праз iмгненне Таня зноў паказалася на парозе дома, цяпер адна. Яна скочыла ўнiз на лёд i пайшла памiж барж па сцежцы, дзе ногi патаналi ў снезе. Яна вырашыла зусiм не спяшацца. Яна пойдзе яшчэ марудней па гэтай цяжкай сцежцы. I хай буран засыпле ёй вочы, засыпле i каток, i гiрлянды з яловых галiн, да самых гор няхай ён пакрые ўсю раку снегам. Яна не будзе спяшацца. Яна прыйдзе на каток i скажа iм груба: "Пара вам адумацца i разысцiся па дамах. Толькi не думайце, што я прыйшла сказаць вам гэта. Я вадзiла дзяўчынку дамоў i выпадкова праходзiла мiма. Гэта ваша шчасце, таму што я бачу - вы абое забылiся на ўсё. А калi i не дзяўчынка, то мне проста падабаецца гуляць тут, на рацэ, перад буранам. Можаце не верыць мне, як хочаце. Толькi вы бачыце - вось я павольна прыйшла сюды i пайду зараз, зусiм не спяшаючыся".
Так мармытала Таня, паскорваючы крок, пакуль ногi не панеслi яе, як на крылах. Яна iмчалася мiма змёрзлых барж, i цёмнае паветра гудзела ў яе вушах. А дарожка аказалася самай кароткай з усiх. Яна хутка прывяла яе на каток. Але тут Таня нiкога не застала. Яна абвяла вачыма ўсю раку, бераг, што дымiўся на высокiх мясцiнах. I нечакана заўважыла Колю блiзка, амаль каля ног. Ён сядзеў на снезе побач з хвойнымi гiрляндамi, што ўпалi ад ветру, i Жэня сядзела побач з iм. Iмгла падбiралася ўжо да сонца.
Таня грудзьмi разадрала яловыя галiны.
- Вы што, сляпыя? - сказала яна Жэнi. - Хутка пачнецца буран. Аляксандра Iванаўна загадала, каб усе iшлi па дамах.
Але, сказаўшы гэта, яна ўбачыла, што Жэня i без таго напалохана: хаця шчокi яе былi чырвоныя, але яна ўся дрыжала.
- Што здарылася? - у трывозе спытала Таня.
- Гэта ўсё Коля падстроiў, - сказала Жэня, дрыжучы. - Яму хацелася пакатацца са мной на каньках. Але мне страшна, тут вецер.
- Нашто ты манiш? - сказаў Коля. - Хiба ты не хацела пакатацца ранiцай?
- А хiба ты не прасiў Фiльку, каб той сказаў Танi, што мы ранiцай пойдзем сюды? - злосна адказала Жэня.
Але Таня не слухала iх. Яна занепакоена схiлiлася над Колем.
Твар яго быў бледны, ён трымаўся за нагу, не маючы сiлы ўстаць з сумёта.
- Iдзi ты, дурнiца, - сказаў ён Жэнi. - Iдзiце вы абедзве, я застануся адзiн.
Жэня ўсё не пераставала калацiцца.
- Я пайду дамоў, - сказала яна.
Таня ўзяла Жэню за плечы, цiха павярнула тварам да горада.
- Iдзi, - сказала яна. - Толькi зайдзi да Фiлькi i скажы, што мы тут. Мамы няма дома.
- Не, не, я пайду дадому. Я баюся - хутка пачнецца буран.
Жэня пабегла ўверх на гару, рукавом закрываючы ад ветру твар.
Таня села на лёд перад Колем, пачала рукамi развязваць рамянi.
- Ты ўдарыўся? Табе балiць? - спытала яна.
Ён прамаўчаў.
Навокал цямнела ўсё: рака, i лёд, i неба.
Пальцы яе змерзлi. Яна сагравала iх, зрэдку моцна зацiскаючы памiж каленяў. Коля сiлiўся не стагнаць. Яна падала яму руку. Ён устаў i зноў апусцiўся на снег.
- Ты зламаў нагу? - сказала Таня з жахам.
- Не, - адказаў Коля, - я толькi трохi расцягнуў сабе жылу. Гэтая дурная Жэня зусiм не ўмее катацца.
Потым яна пачула яго смех, мiж тым як смяяцца яму было б не варта.
Можа, ён смяецца з яе, з яе страху за жыццё? Можа, гэта толькi прытворства i жарт - нага ў яго зусiм не балiць?
-- Паглядзi на дарогу, - сказаў ён са смехам, - гэта ж Тыгр нясе твае канькi ў зубах. Я так i думаў, што ты iх схавала.
Яна паглядзела на дарогу.
Так, гэта Тыгр бег па лёдзе, цягнучы за раменьчыкi канькi. Ён паклаў iх ля яе ног i прысеў побач, чакаючы падзякi. Яна правяла змерзлай рукой па яго халоднай поўсцi. Але навошта ёй цяпер канькi i дзе ён iх узяў? Ён, вiдаць, выкапаў iх з сумёта за домам. Ён валок iх па вулiцы, палохаючыся сустрэчных. I вецер кiдаў у яго снегам. Яму, вiдаць, цяжка было цягнуць. А ўсё дарэмна: ёй цяпер не патрэбны канькi.