A iż prawie żadnej rzeczy

Nie chcesz mieć na swojej pieczy.

Nie wiem, czego więcej trzeba,

Przeciwko nim świadczą nieba;

Świadczą gwiazdy niezliczone,

Na powietrzu zapalone.

Kiedy słońce swego wschodu

Albo chybiło zachodu?

Kiedy miesiąc⁵⁴ jasne rogi

Skłonił od swej zwykłej drogi?

Toż nam i ziemia zeznawa,

Która pewnych czasów⁵⁵ dawa

Zboża w wielkiej obfitości,

Synom ludzkim ku żywności.

Niechaj źli we złocie chodzą

I nad lepszymi przewodzą;

Jednak złe sumnienie mają,

Sądu Twego sie lękają.

A ja patrzając z daleka

Na szczęście złego człowieka;

Im dalej, tymem pewniejszy,

Że jest żywot pośledniejszy⁵⁶.

  Bo żeś Ty Pan sprawiedliwy,/ Nie podoba-ć sie złośliwy./ A jesli mu tu nie płacisz,/ Musi czas być, gdzie⁵⁷ go stracisz./

Wzywałem Cię, wieczny Boże,

Idąc wieczór na swe łoże;

Wzywałem Cię o północy,

A byłeś mi ku pomocy.

Nieprzyjaciel stał nade mną,

Mógł uczynić wszytko ze mną;

Spałem jako zarzezany⁵⁸,

On mi nie śmiał zadać rany.

A na pierwsze me ocknienie

I słów kilka przemówienie,

Panie, znać, żeś mię Ty bronił:

Uciekł, a nikt go nie gonił.

A co mnie był nagotował,

To sam mało nie skosztował;

Bowiem od wielkiego strachu

Wypadł oknem na dół z gmachu.

Ani miecz, ani mię siła

Złej przygody obroniła,

Jeno szczyra łaska Twoja,

Co wyznawa dusza moja

I pójdę do domu Twego,

A w pośrzodku zboru⁵⁹ wszego

Będęć, mój Panie, dziękował,

Z łaski Twej żeś mię zachował.

A ludzie zapamiętali⁶⁰,

Którzy spraw Twych nie poznali,

Niechaj dziś na oko⁶¹ znają,

Że Cię dobrzy stróżem mają.

A przepuścisz li co na nie,

Zlitujesz sie zasię, Panie;

Jako więc i złym sowito

Płacisz zatrzymane⁶² myto.

Pieśń VI⁶³

Co by ty, urodziwa Hanno, na to dała,

Aby ta twoja gładkość⁶⁴ wiecznie z tobą trwała?

Wierzę, w tym wieku młodym ani myślisz o tym,

Ale byś też i dobrze myśliła, nic po tym.

Bo czas nie da trwać żadnej rzeczy w jednej mierze,

A jako wszytko niesie, tak zaś wszytko bierze.

Widziałem ja po ranu piękny kwiat przyjemny,

A widziałem zaś wieczór zwiędły i nikczemny.

I drzewa, które teraz odziały sie w liście,

Złupi z tego ubioru mroźnej zimy przyszcie.

W tymże prawie i człowiek, a w gorszym, bo kwiaty

I drzewa w rok wetują zawżdy swej utraty,

Odmładzając sie znowu; ale człowiekowi

Kiedy sie raz na twarzy zima postanowi⁶⁵,

A włos śniegiem przypadnie, gęsta wiosna minie,

Niżli⁶⁶ z głowy przeziębłej ten zimny rok zginie.

Czemu jeleń pierzchliwy łaskawsze ma bogi,

Któremu wolno zrzucić pochodzone⁶⁷ rogi?

Czemu wąż fortunniejszy, który z przyrodzenia

Każdy rok wiotche⁶⁸ lata na młodą płeć⁶⁹ mienia?

Człowiek, choć wyraz⁷⁰ Boży, niesposobny na to⁷¹

Ani nalazł fortelu na szedziwe lato⁷².

Oszukały sie króla tessalskiego córy⁷³,

A ojca nieboraka jeszcze barziej, który

Dać gardło musiał dla ich głupiej pobożności⁷⁴;

Bo, życząc mu nowych lat i pierwszej młodości,

W nadzieję⁷⁵ ziół schwalonych spólnie go zabiły,

Żeby w rzeczy⁷⁶ starą krew’ z niego wycedziły.

Potym go czarownica⁷⁷ w kocioł wrzącej wody

Wrzuciła między zioła; a ten, nie rzkąc⁷⁸ młody,

Ale ani wstał żywy; jakoby⁷⁹ to było

Kosztowne ziele, co by sto lat wyparzyło.

Przeto póki panuje wiosna w twarzy twojej,

Daj sie, Hanno, napatrzyć wdzięcznej⁸⁰ krasy swojej;

Która nie da nic naprzód ani Fosforowi⁸¹,

Kiedy napiękniej z morza wynika⁸² ku dniowi.

A wy, malarze, i wy, co marmór cieszecie⁸³,

Jesli przyszłemu wieku zachować sie chcecie,

Malujcie tę piękną twarz i rzeźcie⁸⁴ w kamieniu.

Nie był jako żyw Zewksis⁸⁵ w takim podziwieniu

Ani zacny Fidyjas⁸⁶, jako wy możecie

Z tej tylko samej sztuki sławni być na świecie.

Ja na farbach malarskich nic sie nie rozumiem,

Także wiele z marmórem postępować umiem⁸⁷,

Ale wierszem ozdobnym i rymy gładkiemi

Mam nadzieję, że z mistrzmi porównam dobremi.

Temi ja przeciw długim latom⁸⁸ sie zastawię,

A za chęcią cnych bogiń⁸⁹ imię twe wybawię

Z niepamięci nieszczęsnej, że o twej urodzie

Będzie wiek pozny wiedział i po naszym schodzie⁹⁰.

Nie była wiecznie gładka sławna pani ona⁹¹,

Dla której mocna Troja z gruntu wywrócona;

By ją był Parys poznał w szostymdziestym lecie⁹²,

Nigdy by był tej trwogi⁹³ nie wzbudził na świecie.

Ale jednak, co jej wiek łakomy⁹⁴ uszkodził,

To swym pismem życzliwy poeta⁹⁵ nagrodził.

Za co, nie wiem, przecz go Bóg ślepoty nie zbawił⁹⁶,

Ponieważ Stezychora⁹⁷ o wzrok był przyprawił,

Że tęż istą⁹⁸ śmiał ganić rymem uszczypliwym,

Acz to potym odwołał piórem osobliwym⁹⁹.

Ja stąd oczu nie stracę i w tym będę stały,

Że chwalić nie omieszkam, co jest godno chwały.

Bo nie leda Bóg jako swych darów rozdawa,

Temu łaskawszy, komu co nad ludzi dawa.

Przeto tusz¹⁰⁰ dobrze, Hanno urodziwa, sobie,

Z twoich darów znać, że Bóg jest łaskawym tobie.

Który jako ozdobę i piękność szacuje,

Ten czyn niezmierzonego świata okazuje

Tak pięknie zbudowany; kto sklepowi¹⁰¹ temu,

Nadobnemi gwiazdami ślicznie sadzonemu,

Nadziwować sie może? Kto nocoświetnego

Miesiąca¹⁰² abo słońca niespracowanego

Napatrzył sie do wolej, lubo rano wstaje,

Lubo ku wieczorowi prędki bieg podaje?

Taki więc z swej łożnicy nowy oblubieniec

Wychodzi; na nim złoty płaszcz i złoty wieniec,

Perłami przeplatany, gore znakomity,

Jego ze wszech namilszej¹⁰³ dar niepospolity.

Ale i ziemia nie jest bez swojej ozdoby,

Bo i tę Bóg oszlachcił dziwnymi sposoby:

To górami, to lasy, to kryształowemi

Rzekami, to łąkami pięknie kwitnącemi.

A w poły ją przepasał morzem urównanym¹⁰⁴,

Prosto jakoby pasem śrebrem okowanym.

Taki przede wszytkimi polem rozmierzonym¹⁰⁵

Leci obrzym udatny pędem niewściągnionym.

Tego na kresie czeka albo trynóg¹⁰⁶ drogi,

Albo prędki koń, albo bawół złotorogi.

To takie, co widzimy¹⁰⁷. Cóż, gdzie nasze oczy

Dosiąc nie mogą? gdzie Myśl, która niebem toczy,

Gdzie sama Piękność świeci i kształty wszech rzeczy¹⁰⁸?

Nie może tego pojąć mdły¹⁰⁹ rozum człowieczy.

Dar Boży tedy gładkość, a dar znamienity,

Bo jesli go Ten nie da, zinąd nienabyty,

Jako są insze rzeczy, których człowiek może

Za swym staraniem dostać: tu nic nie pomoże.

Pieśń VII¹¹⁰

Bodaj ci złe dni¹¹¹! Nie chcesz mię miłować,

Bych sie czuł¹¹², mógłci bych już podziękować.

Biadaż mnie na cię¹¹³, to mnie głowę psujesz;

Inaczej nie wiem, jeno mię czarujesz.

Przypatrując sie twej cudnej postawie¹¹⁴,

Drugi by przysiągł, iżeś mu już prawie¹¹⁵.

Biadaż mnie na cię, to mnie głowę psujesz¹¹⁶;

Inaczej nie wiem, jeno mię czarujesz¹¹⁷.

Nie obiecujesz, ani też odmawiasz,