Λένε μερικοί…: «Πάτερ, αυτά που είπες με προβλημάτισαν, με άγγιξαν». Μου 'πε κάποιος, ότι: «Από τότε που άκουσα εκείνο, που είχες πει για την Αγία Γραφή, θέλω να σε ευχαριστήσω». Λέει: «πάτερ, διαβάζω την Αγία Γραφή». «Διάβαζα», λέει, «και παλιά αλλά δεν το 'χα βάλει και τόσο σύστημα». «Τότε», λέει, «που είπες εκείνο το θέμα, κάπως προβληματίστηκα περισσότερο· με άγγιξε και διαβάζω πιο συχνά την Αγία Γραφή». Ξέρεις τι; Αυτό οφείλεται στην δική σου φιλότιμη, καλοπροαίρετη και διψασμένη ψυχή. Ακόυσες και δυο λογάκια, συνεργάστηκαν όλα αυτά με τη χάρη του Θεού, ζυμώθηκαν στην ψυχή σου κι έφεραν αυτό το ωραίο αποτέλεσμα!
Είναι συγκινητικό, πώς ωφελούνται άνθρωποι μέσα από τα λόγια αυτά που λέμε, στην Πειραϊκή Εκκλησία, όλη τη διάρκεια της ημέρας> όλη τα διάρκεια της νύχτας. Είναι κάτι καταπληκτικό αυτό που γίνεται! Δεν το καταλαβαίνεις εσύ. Μπορεί εσύ να μην ακούσεις αυτή την εκπομπή την άλλη Τρίτη, την παρ' άλλη ή να μην την ξανακούσεις ποτέ. Αλλά κάποιος άλλος μπορεί, τυχαία, ν' ακούσει. Τώρα που κάποιος οδηγεί, ανοίγει το ράδιο και ακούει. Μπορεί ν' ακούσει μια λέξη· μπορεί ν' ακούσει κάτι, να προβληματιστεί. Πού να φανταστούμε, ότι και το βράδυ ακόμα, κάποιοι άνθρωποι ακούνε. Και συγκινούνται· και τους αγγίζουν τα λόγια της Πειραϊκής Εκκλησίας. Οι αναλύσεις που γίνονται στις άλλες εκπομπές, στο Ευαγγέλιο, οι ύμνοι, οι ψαλμοί, τα οδοιπορικά στο Άγιο Όρος, στα Ιεροσόλυμα. Η φωνή του κυρίου Κώστα Γανωτή, που αγγίζει την ψυχή. Τα σχόλια που κάνει. Οι αναλύσεις που κάνει η κυρία Γαλάτεια Γρηγοριάδου Ιουρέλη, η οποία δίνει τέτοια ζωντάνια σ' αυτά που λέει κι αγγίζει τις ψυχές των ανθρώπων και ζωντανεύει το σπίτι που την ακούει, την ώρα που την ακούει. Και τόσοι άλλοι πατέρες που μιλάνε· απλοί χριστιανοί, λαϊκοί, θεολόγοι, φιλόλογοι, επιστήμονες. Αγγίζουν τις ψυχές αυτά τα λόγια, που εσύ δεν το καταλαβαίνεις.
Με συγκίνησε μια κυρία η οποία πήρε τηλέφωνο από τη Λαμία — αν θυμάμαι καλά — και μου λέει: «Εγώ σας ακούω το βράδυ». Γιατί το βράδυ; Γιατί δουλεύει σε γηροκομείο. Βοηθάει ανθρώπους. Και λέω, κοίτα να δεις… Εμείς όλοι στην Αθήνα κοιμόμαστε, οι περισσότεροι, και κάποιοι άλλοι άνθρωποι το βράδυ ακσύνε και ωφελούνται. Ωραία πράγματα γίνονται στην Εκκλησία. Ζούμε σε πάρα πολύ ωραία εποχή· ζούμε σε πάρα πολύ χάλια εποχή· αλλά και (συγχρόνως) πάρα πολύ ωραία εποχή! Γιατί μέσα σ' αυτά τα χάλια, έρχεται ο Θεός και παίρνει τα χάλια μας και τα κάνει χαλιά για τον παράδεισο!! Έτσι λέει ο πατήρ Παΐσιος. «Παίρνει αυτά τα χάλια ο Θεός και τα κάνει χαλιά για τον Παράδεισο». Σαν εκείνα τα χαλιά, που στρώνουν, τα μεγαλοπρεπή· ή σαν εκείνα τα χαλιά που παλιά στα παραμύθια, λέει, ότι πήρε κάποιον και τον πήγε κάπου μακριά το μαγικό χαλί. Το πρόβλημα της εποχής έρχεται ο Θεός και το ευλογεί και το αγιάζει και δίνει άλλη προοπτική στην εποχή μας.
Η εποχή μας είναι πάρα πολύ ωραία. Παρόλο που είναι πολύ αμαρτωλή, γιατί εδώ πέρα «ὑπερεπερίσσευσεν» η χάρις. Πλεονάζει η αμαρτία, αλλά και υπερπερισσεύει η χάρις του Θεού. Γίνονται φοβερά πράγματα· αλλοιώσεις ψυχών· άνθρωποι που αγαπούν την αγιότητα, που αγαπούν την προσευχή. Που έχουν πόθο να αφιερώσουν τη ζωή τους στο Χριστό, μέσα απ' την οικογένεια που θα κάνουν, μέσα απ' τα παιδιά που θα κάνουν, μέσα απ'το σπίτι που θα αγοράσουν, μέσα απ' τις δουλειές τους. Ωραίο πράγμα. (Άνθρωποι) Που έχουν ξεκάθαρη πίστη, ξεκάθαρους στόχους, που διαβάζουν πνευματικά βιβλία… Ζούμε σε πάρα πολύ ωραία εποχή. Από απόψεως πνευματικής προσφοράς. Έχουμε πολλές δυνατότητες. Εσύ, αν είσαι τώρα μεγάλος, πενήντα χρόνων, εξήντα, θυμάσαι στα νιάτα σου, να υπήρχαν τόσες δυνατότητες στην εκκλησιαστική ζωή; Τόσες πολλές δεν υπήρχαν. Ραδιοφωνικοί σταθμοί, βιβλία, πατερικά κείμενα, απίστευτες εκδόσεις, υπέροχες εκδόσεις, και εμφανισιακά ωραίες, αλλά και… τα νοήματα που αναπτύσσουν, αγγίζουν πολύ τις ψυχές. Ζούμε σε πάρα πολύ ωραία εποχή. Που μας τη δίνει ο Θεός αυτή την ευλογία, να πάρουμε δυνάμεις.
Να πάρουμε δυνάμεις, για να αντέχουμε τα προβλήματα. Να πάρουμε δυνάμεις για τα επερχόμενα, ίσως, προβλήματα, που θα 'ρθουν παγκοσμίως. Να 'χουμε αντοχή. Και λέει η Εκκλησία: «Εγώ δεν μπορεί να ασχολούμαι με το σκοτάδι, εγώ δε μπορεί να ασχολούμαι με τα κακώς κείμενα και να σκαλίζω τη βρωμιά του κόσμου. Εγώ έχω την δική μου πρόταση. Τη δική μου αντιπρόταση, τη μοναδική πρόταση! Ποια είναι η πρόταση; Να παρουσιάσω ενώπιόν σου την αλήθεια. Να σου δώσω το φως. Να σου δώσω την υγεία. Να σου δώσω ό,τι σωστό, ό,τι αληθινό, ό,τι γνήσιο! Πάρ' το αυτό κι όταν αγγίξεις το φως και μπει μέσα σου το φως, τότε αυτομάτως, το σκοτάδι θα φύγει».
Τι νόημα έχει να ασχολούμαστε με την κακία του κόσμου; Τι νόημα έχει να ασχολούμαστε με τον πανικό της εποχής μας; Θα μπούμε κι εμείς σ' αυτή τη διαδικασία και θα αρρωστήσουμε κι εμείς μαζί με όλα αυτά. Η λύση δεν είναι αυτή. Η λύση είναι να ζεις σ' ένα δικό σου ωραίο κόσμο. Στον κόσμο της Εκκλησίας, που είναι ο κόσμος της αλήθειας. Αυτά είχα να πω. […]
Θέλουν κάποιοι να μιλήσουμε. Θέλουν κάποιοι να τα πούμε, να συνεννοηθούμε, να συναντηθούμε κ.λπ. Θέλω να σας πω ότι αυτό δεν είναι εύκολο εκ των πραγμάτων. Και για μένα ισχύει αυτό που λένε μερικοί: «Αυτόν καλύτερα να τον ακούς, παρά να τον γνωρίζεις»! Μπορεί, όταν τον γνωρίζεις, ν' απογοητεύεσαι. Ν' απογοητευτείς και να πεις: «Τελικά, δεν ήταν αυτό που νόμιζα». Κι αυτό ισχύει για μένα. Καλύτερα, ν' ακούμε δυο πράγματα που έχουμε να πούμε, παρά να θέλουμε πολλά από κάποιον που δεν έχει να μας δώσει. Εγώ, ομολογώ ότι δεν έχω να σας δώσω κάτι περισσότερο απ' αυτά τα λίγα που λέω κι από ένα «Κύριε, έλέησον» που θα πω στη θεία Λειτουργία. Κι εκεί ο Θεός — όχι επειδή το λέω εγώ, αλλά επειδή μέσα από μένα η αγία ιεροσύνη διοχετεύεται, η ιεροσύνη του Χριστού ενεργεί — μπορεί, κάτι ν' ακούσει ο Θεός στη δική σας προσευχή και να σας βοηθήσει.
Και πρότεινα και το άλλο. Αν κανείς θέλει να πει κάτι και θέλει οπωσδήποτε να επικοινωνήσει, γιατί μερικοί — το λέω γιατί κάποιοι το θεωρούνε πολύ αναγκαίο κάτι να μου πούνε προσωπικά κ.λπ. — γράψτε ένα γράμμα. Γράψτε ένα γράμμα στο Σταθμό. […] Υπάρχει εκεί ένα συρτάρι στην Πειραϊκή Εκκλησία, ένα συρτάρι της εκπομπής, κι ό,τι γράψετε θα δοθεί προσωπικά σ' εμένα. Κάτι που θέλει κανείς να πει, τον πόνο του, μια στεναχώρια, μια απορία, ένα θέμα που θέλει να συζητήσουμε, κάτι που θέλει να διευκρινίσουμε και θέλει να πάρει μια απάντηση μέσα απ' την εκπομπή κάποτε. […]
Μ' αρέσουν τα γράμματα αυτών των ανθρώπων, που λένε κάτι προσωπικό· που λένε κάτι που τους αγγίζει, που τους πονά· ή, μια χαρά τους να τη μοιραστούν και με εμάς… Να μας διδάξουν κι εμάς μ' αυτά που μας λένε… Εγώ νιώθω ότι διδάσκομαι περισσότερο, παρά διδάσκω… Προβληματίζομαι, ωφελούμαι, στηρίζομαι από σας. Αλήθεια σας λέω. Ευχαριστώ πάρα πολύ, όσους ήδη μου 'χουν στείλει κάποια γράμματα. Και κάποιες επιστολές, και κάποιες κάρτες στις γιορτές, αλλά και αυτούς που γράφουν χωρίς να ζητούν πολλά, απλώς να πουν τον πόνο τους. Ευχαριστώ πολύ τη Λ., ξέρει αυτή ποια είναι. Από κάποιο μέρος του κόσμου… Όχι απ' την Ελλάδα. Που μου 'γραψε τον πόνο της και με συγκίνησε, (λέγοντας) ότι δε ζητά τίποτα. Θέλει απλώς να πει ότι: «Πάτερ, είμαστε μαζί. Είμαστε χριστιανοί. Είσαι κι εσύ, είμαστε κι εμείς και να ξέρεις, ότι (θέλουμε) να μοιραστούμε απλά αυτή τη χαρά της επικοινωνίας. Αυτή τη χαρά της αγάπης. Της ενότητας. Ότι ανήκουμε κι οι δυο στο Χριστό». Και δε ζήτησε τίποτε άλλο, παρά να προσεύχομαι γι' αυτήν, και να προσεύχονται ο ένας για τον άλλον. Τι ωραίο πράγμα αυτό!
Μ' αρέσουν πολύ οι άνθρωποι, οι οποίοι είναι ταπεινοί στα προβλήματά τους. Κι ενώ πνίγονται από προβλήματα, δεν έχουν απαιτήσεις, παρά μόνο θέλουν κάπου να πουν τον πόνο τους, να τον μοιραστούν και μετά να συνεχίσουν σιωπηλά τη ζωή τους. Δεν απαιτούν. Δεν έχουν παράπονα. Δε διεκδικούν την ευτυχία. Αλλά την περιμένουν απ' το Θεό. Όταν ο Θεός θέλει να τους δώσει κάτι καλύτερο, τότε. Με συγκίνησε και μια άλλη κυρία που πήρε τηλέφωνο και λέει: «Πάτερ, δεν πειράζει. Ας μη μου μιλήσετε· εγώ αυτά που ακούω θα μου δώσουν απαντήσεις. Δεν αξίζω. Δε θέλω να κουραστείτε με εμένα». Και θέλω να πω ότι όχι απλώς αξίζετε. Αξίζετε κάτι πάρα πολύ, όλοι. Όχι από μένα. Αξίζετε απ' τον ίδιο το Θεό, ο οποίος το κάνει. Ο Θεός ξέρει πόσο πολύ αξίζει ο καθένας μας. Αγαπητέ μου αδελφέ, αγαπητή μου αδελφή, (ο Θεός) ξέρει, ο καθένας πόσο αξίζει γι' αυτό ασχολείται μαζί μας προσωπικά. Κι είναι ο Μόνος κατάλληλος, ν' ασχοληθεί με τη ζωή μας, με την ψυχή μας· να μας στηρίξει και να μας βοηθήσει. Λοιπόν, αυτά είχα να πω σαν εισαγωγικά. Αυτά τα γενικά που λέω, τ' αρχικά…