Io pri tiu viro malkontentigis Toton, kaj kiam li malrapide surpiediĝis ili vidis kio estas. Li havis nur unu kruron, tuj en la mezo de sia ronda dika korpo;sed ĝi estis fortika kruro kaj havis larĝan platan piedon ĉe sia malsupro, sur kiu la viro videble tre bone staris. Li neniam havis pli ol tiun unusolan kruron, kiu aspektis iom kvazaŭ piedestalo, kaj kiam Toto alkuris kaj provis kapti la maleolon de la viro li saltetis unue unudirekte kaj poste alidirekte tre aktive, aspektante tiom timoplena ke Ĉifoneroj laŭte ridis.

Kutime Toto estis tre bonkonduta hundo, sed ĉifoje li koleris kaj provis mordi la kruron de la viro plurfoje. Tio multe timigis la kompatindulon, kaj saltetante for de Toto li subite senekvilibriĝis kaj falis pied-super-kapen sur la plankon. Sed kiam sidiĝinte li piedbatis Toton surnaze, Doroteo antaŭkuris kaj kaptis la kolumon de Toto, retenante lin.

“Ĉu vi cedas?”ŝi demandis al la viro.

“Kiu?Ĉu mi?”demandis la Saltulo.

“Jes;vi,”diris la knabineto.

“Ĉu mi estas kaptita?”li demandis.

“Kompreneble. Mia hundo kaptis vin,”ŝi diris.

“Nu,”respondis la viro, “se mi estas kaptita mi devas cedi, ĉar tiel konvenas. Mi volas fari ĉion konvene, ĉar tio multe helpas eviti problemojn.”

“Jes, vere,”diris Doroteo. “Bonvolu diri al ni kiu vi estas.”

“Mi estas Sult Saltulo —Sult Saltulo, la Ĉampiono.”

“Ĉampiono pri kio?”ŝi demandis surprizite.

“Ĉampiona baraktisto. Mi estas tre forta viro, kaj tiu feroca besto kiun vi tiom afable retenas estas la sola vivanto kiu iam venkis min.”

“Kaj vi estas Saltulo?”ŝi pludiris.

“Jes. Mia popolo loĝas en granda urbo ne tre for de ĉi tie. Ĉu vi deziras viziti ĝin?”

“Mi ne estas certa,”ŝi diris hezitante. “Ĉu vi havas obskurajn putojn en via urbo?”

“Mi kredas ke ne. Ni havas putojn, sciu, sed ili estas bone iluminataj, kaj sen disputo bone iluminata puto ne povas esti obskura. Sed eble ekzistas tre obskura puto en la Kornula Lando, kiu estas nigra makulo sur la faco de la tero.”

“Kie estas la Kornula Lando?”Oĵo demandis.

“Ali flanke de la monto. Estas barilo inter la Saltula Lando kaj la Kornula Lando, kaj pordo en la barilo;sed oni ne povas trairi nuntempe, ĉar ni militas kontraŭ la Kornuloj.”

“Domaĝe,”diris la Birdotimigilo. “Pro kio?”

“Nu, unu el ili tre insulte komentis pri mia popolo. Li diris ke al ni mankas subteno ĉar ni havas nur po unu kruron. Mi ne komprenas kiel kruroj iel rilatas al subtenado.

La Kornuloj havas po du krurojn, same kiel vi. Ŝajnas al mi ke tio estas troa kruro.”

“Ne,”deklaris Doroteo, “la kvanto estas tute ĝusta.”

“Vi ne bezonas ilin,”oponis la Saltulo obstine. “Vi havas po nur unu kapon, kaj unu korpon, kaj unu nazon kaj unu buŝon. Du kruroj estas tute nenecesaj, kaj ili malbeligas la aspekton.”

“Sed kiel vi povas marŝi per nur unu kruro?”demandis Oĵo.

“Marŝi!Kiu volas marŝi?”kriis la viro. “Marŝado estas tre mallerta maniero veturi. Mi saltas, kaj ankaŭ mia tuta popolo. Estas multe pli gracie kaj agrable ol permarŝe.”

“Mi ne konsentas kun vi,”diris la Birdotimigilo. “Sed diru al mi, ĉu eblas trairi en la Kornulan Landon sen trairi la urbon de la Saltuloj?”

“Jes;ekzistas alia pado de la roka ebenaĵo, ekster la monto, kaj tiu kondukas rekte al la enirejo de la Kornula Lando. Sed la vojo estas longa, do estas preferinde veni kun mi. Eble ili permesos ke vi trairu la pordon;sed ni anticipas konkeri ilin ĉiposttagmeze, se ni havos liberan tempon, kaj post tio vi povis trairi laŭvole.”

Ili opiniis ke estas plej bone akcepti la konsilon de la Saltulo, kaj ili petis ke li gvidu ilin. Tion li faris per aro da saltoj, kaj li tiel rapide movis sin tiumaniere ke la dukruruloj devis kuri por akompani lin.

Ĉapitro 22. La shercemaj kornuloj

Post nelonge ili foriris el la koridoro kaj atingis grandan kavon, tiel altan ke nepre ĝi preskaŭ atingis la supron de la monto en kiu ĝi kuŝas. Ĝi estis grandioza kavo, iluminata per la milda nevidebla lumo, tiel ke ĉio en ĝi estis klare videbla.

La muroj estis el polurita marmoro, blankaj kun trairantaj delikatkoloraj strioj, kaj la tegmento estis arka kaj ĉizita per desgnoj kaj fantaziaj kaj belaj.

Konstruita sub tiu vasta kupolo estis bela vilaĝo — ne tre granda, ĉar laŭaspekte estis ne pli ol ensume kvindek domoj — kaj la loĝejoj estis el marmoro kaj artisme planitaj. Neniuj herbo nek floroj nek arboj kreskis en ĉi tiu kavo, do la kortoj ĉirkaŭantaj la domojn estis plataj kaj glataj kaj ĉirkaŭ ili estis malaltaj muroj por indiki la bordojn.

En la stratoj kaj la kortoj de la domoj estis multaj homoj, el kiuj ĉiuj havis po unu kruron kiu kreskis de sub la korpo kaj ĉiuj saltadis tien kaj tien kien ajn ili movis sin. Eĉ la infanoj staris firme sur siaj unuopaj kruroj kaj neniam senekvilibriĝis.

“Laŭdan Saluton al vi, Ĉampiono!”kriis viro en la unue renkontata grupo da Saltuloj;“kiujn vi kaptis?”

“Neniujn,”respondis la Ĉampiono malgajavoĉe;“ĉi tiuj fremduloj kaptis min.”

“Sekve,”diris alia, “ni savos vin, kaj kaptos ilin, ĉar ni estas pli multaj.”

“Ne,”respondis la Ĉampiono, “mi ne povas permesi tion.

Mi cedis, kaj ne estas ĝentile kapti homojn al kiuj oni cedis.”

“Ne gravas,”diris Doroteo. “Ni liberigos vin.”

“Ĉu vere?”demandis la Ĉampiono ĝojatone.

“Jes,”diris la knabineto;“via popolo eble bezonos ke vi helpu konkeri la Kornulojn.”

Je tio ĉiuj Saltuloj aspektis malgajaj kaj malfeliĉaj. Pluraj aliaj jam venis en la grupon kaj granda aro da scivolaj viroj, virinoj kaj infanoj ĉirkaŭis la fremdulojn.

“Tiu milito kontraŭ niaj najbaroj estas terura,”komentis unu el la virinoj. “Nepre iu vundiĝos.”

“Kial vi diras tion, Sinjorino?”demandis la Birdotimigilo.

“Pro la tre akraj kornoj de niaj malamikoj;dumbatale ili provos piki niajn militistojn per tiuj kornoj,”ŝi respondis.

“Kiom da kornoj havas la Kornuloj?”demandis Doroteo.

“Po unu en la centro de la frunto,”estis la respondo.

“Do ili estas unukornuloj,”deklaris la Birdotimigilo.

“Ne;ili estas Kornuloj. Ni neniam militas kontraŭ ili, se eblas eviti tion, pro iliaj danĝeraj kornoj;sed tiu insulto estis tiel granda kaj tiel neprovokita ke niaj kuraĝuloj decidis batali, por venĝi sin,”diris la virino.

“Per kiaj armiloj vi batalas?”la Birdotimigilo demandis.

“Ni ne havas armilojn,”klarigis la Ĉampiono. “Kiam ajn ni batalas la Kornulojn, nia plano estas repuŝi ilin, ĉar niaj brakoj estas pli longaj ol iliaj.”

“Do vi estas pli bone armitaj,”diris Ĉifoneroj.

“Jes;sed ili havas tiujn terurajn kornojn, kaj krom se ni tre atentas ili pikas nin per ili,”respondis la Ĉampiono timotremante. “Tial batali kontraŭ ili estas danĝere, kaj danĝera milito ne povas esti agrabla.”

“Mi tute klare vidas,”komentis la Birdotimigilo, “ke vi nur tre malfacile konkeros tiujn Kornulojn —se ni ne helpos vin.”

“Ho!”kriis la Kornuloj ĥore;“ĉu vi povas helpi nin?

Bonvolu!Ni vere multe dankos vin!Tre multe plaĉos nin!” kaj per tiuj krioj la Birdotimigilo komprenis ke lian parolon oni akceptis tre favore.

“Kiom distanca estas la Kornula Lando?”li demandis.

“Nu, ĝi estas tuj ali flanke de la barilo,”ili respondis, kaj la Ĉampiono aldonis:

“Venu kun mi, bonvolu, kaj mi montros al vi la Kornulojn.”

Do ili sekvis la Ĉampionon kaj plurajn aliajn tra la stratoj kaj tuj preter la vilaĝo ili atingis tre altan palisaron, plene konstruitan el marmoro, kiu laŭaspekte dividis la grandan kavon en du partojn.

Sed la parto loĝata de la Kornuloj neniel aspektis tiel grandioza kiel tiu de la Saltuloj. Anstataŭ esti el marmoro, la muroj kaj tegmento estis el senbrila griza roko kaj la kvadrataj domoj klare estis el la sama ŝtofo. Sed rilate al sia vasteco, la urbo estis multe pli granda ol tiu de la Saltuloj kaj la stratoj estis plenaj de multaj homoj kiuj okupadis sin diversmaniere.