Iom pli ol kilometron li iris, kiam li trafis la nigran batalonton, kiu staris en malgranda senarbusta loko. En lia mano estis la svelta pafarko, ĉe kies ŝnuro li jam metis unu el la mortigaj sagoj.

Kontraŭ li trans la apertejeto staris Horta, la apro, kun mallevita kapo kaj ŝaŭmomakulitaj dentegoj, preta por ataki.

Tarzan mirante rigardis la strangan estaĵon sub li — forme tiom simila al li, tamen tiom malsama je vizaĝo kaj haŭtkoloro. Liaj libroj portetis la NEGROn, sed kiom malsamis la plata, morta presaĵo de ĉi tiu glata ebona estaĵo, kiu vivoplene pulsadis.

Dum la viro staris tie kun streĉita kordo, Tarzan rekonis en li ne tiom la NEGROn kiel la ARKPAFISTOn de la bildlibro — A — Arkpafisto

Mirinde! Tarzan preskaŭ rivelis sin pro la profunda ekscitiĝo de tiu eltrovo.

Sed aferoj subaj komencis plenumiĝi. La tendenoplena nigra brako longe retiris la sagon; Horta, la apro, atakis, kaj tiam la nigrulo delasis la venenan sageton, kaj Tarzan vidis ĝin flugi, rapide kiel penso, por ekloĝi en la hirta nuko de la apro.

La sago ĵus ĵetiĝis el la pafarko kiam Kulonga pretigis alian, sed Horta, la apro, tiel rapide atingis lin, ke mankis al li tempo por pafi ĝin. La nigrulo unusalte entute transsaltis la alkurantan beston, kaj turnante sin kun nekredebla rapideco li plantis duan sagon en la dorso de Horta.

Tiam Kulonga ensaltis apudan arbon.

Horta rade turnis sin por ankoraŭfoje ataki la malamikon; dekon da paŝoj li faris, tiam stumblis kaj falis sur la flankon. Dum momento liaj muskoloj konvulsie streĉiĝis kaj malstreĉiĝis, tiam li kuŝis senmove.

Kulonga saltis malsupren de la arbo.

Per tranĉilo pendinte ĉe sia flanko, li detranĉis kelkaj grandajn pecojn de la korpo de la apro; kaj meze de la vojo li konstruis fajron, kuirante kaj ĝissate manĝante. La ceteraĵon li lasis kie ĝi falis.

Tarzan estis interesita spektanto. En lia sovaĝa brusto feroce brulis la deziro mortigi, sed eĉ pli granda estis lia deziro lerni. Li provizore sekvos tiun sovaĝan estaĵon, kaj ekscios de kie li venis. Li povos trankvile mortigi tiun poste, kiam la pafarko kaj mortigaj sagoj estos demetitaj.

Kiam Kulonga finis sian bankedon kaj malaperis preter apuda kurbo de la vojo, Tarzan silente falis al la grundo. Per sia tranĉilo li tondis multajn striojn de viando de la kadavro de Horta, sed li ne kuiris tiujn.

Li ja vidis fajron, sed nur kiam Ara, la fulmo, detruis iun grandan arbon. Lin ege surprizis tio, ke iu ajn ĝangala estaĵo povus krei la flavruĝajn dentojn, kiuj voras lignon kaj lasas nenion krom pulvoron; kaj li tute ne komprenis, kial la nigra batalanto aĉigis sian bongustegan bankedon, plonĝigante ĝin en la detruantan varmegecon. Eble Ara estas iu amiko, kun kiu la Arkpafisto dividas sian manĝon.

Ĉiuokaze, Tarzan ne aĉigos bonan viandon tiel stulte; li do forvoris grandan kvanton de la kruda viando, enterigante la ceteron de la kadavro apud la vojo, kie li revenante povos trovi ĝin.

Kaj tiam Lordo Greystoke viŝis la graskovritajn fingrojn sur la nudaj suroj kaj rekomencis spuri Kulongan, filon de Mbonga, la reĝo; samtempe, en fora Londono, alia Lordo Greystoke, la pli juna frato de la patro de la vera Lordo Greystoke, resendis siajn kotletojn al la ĉefkuiristo de la klubo ĉar ili estis subkuiritaj, kaj, fininte sian bankedon, li trempis siajn fingropintojn en pelvo da aroma akvo kaj sekigis ilin per neĝe blanka damasko.

La tutan tagon Tarzan sekvis Kulongan, ŝvebante super li inter la arboj kiel iu malica fantomo. Ankoraŭ du fojojn li vidis tiun ĵeti siajn detruajn sagojn — unu fojon kontraŭ Dango, la hieno, kaj denove kontraŭ Manu, la simieto. Ambaŭfoje la besto preskaŭ tuj mortis, ĉar la veneno de Kulonga estis tre freŝa kaj tre mortigiva.

Tarzan multe pensis pri tiu mirinda metodo de mortigo dum li malrapide plusvingis sin, sekure for malantaŭ la predo. Li sciis, ke la piketo de la sago mem ne povus tiel rapide senvivigi tiujn ĝangalajn sovaĝajn estaĵojn, kiuj ofte suferis terurajn ŝiriĝojn kaj skrapojn kaj kornpikojn dum ili batalis kontraŭ siaj ĝangaloj najbaroj, kaj sufiĉe ofte resaniĝis de tio.

Ne, certe devis esti io mistera pri tiuj lignaj splitetoj, kiuj per nura skrapeto povis mortigi. Li devos pristudi la aferon.

Tiun nokton Kulonga dormis en la forko de arbego; kaj alte super li kaŭris Tarzan de la Simioj.

Kiam Kulonga vekiĝis, li tuj rimarkis, ke la pafarko kaj sagoj malaperis. La nigra batalanto koleregis kaj timis; sed li pli timis ol koleregis. Li priserĉadis la teron sub la arbo, kaj li priserĉadis la arbon super la tero; sed restis nenia spuro aŭ de pafarko aŭ de sagoj — aŭ de la nokta ŝtelinto.

Kulonge estis terurita. Sian lancon li ĵetis kontraŭ Kalan, kaj ne reprenis; kaj, manke de pafarko kaj sagoj, li ne kapablis defendi sin, escepte se temas pri unusola tranĉilo. Lia sola espero estis, atingi la vilaĝon de Mbonga tiel rapide, kiel liaj kruroj permesos.

Ke li ne malproksimis de la hejmo, tion li certis; do li rapide ektrotis laŭ la vojo.

El granda amaso da nepentrebla foliaro kelkajn metrojn for, Tarzan de la Simioj eliĝis por silente svingi sin poste.

La pafarko kaj sagoj de Kulonga estis sekure ligitaj alte en la supro de giganta arbo, de kiu peco de ŝelo estis detranĉita apud la tero, kaj branĉo estis duone tratranĉita kaj pendanta eble dudek metrojn pli alte. Tiel Tarzan signis la arbarajn vojojn kaj indikis siajn kaŝejojn.

Dum Kulonga daŭrigis sian ekskurson, Tarzan proksimiĝis al li ĝis li iris preskaŭ rekte super la kapo de la nigrulo. Sian ŝnuron li nun tenis volvita en la dekstra mano; li estis preskaŭ preta por mortigi.

La momento estis prokrastata nur ĉar Tarzen volis informiĝi pri la celo de la nigra batalanto; kaj baldaŭ li estis kontentigita, ĉar ili subite ekvidis grandan senarbustan apertejon, ĉe kies unu flanko staris multaj strangaj nestoj.

Tarzan estis rekte super Kulonga, kiam li eltrovis tion. La arbaro abrupte finiĝis, antaŭ ducent metroj da plantitaj agroj inter la ĝangalo kaj la vilaĝo.

Tarzan devis tuj agi por malebligi ke la predo eskapu; sed lia vivedukado lasis tiom malmulte da spaco inter decido kaj ago okaze de urĝaĵo, ke inter la du restis eĉ ne spaco por la nura ombro de penso.

Tiel okazis, ke kiam Kulonga elvenis el la ombro de la ĝangalo, maldika ŝnuro sinue rapidis super lin de la plej malalta branĉo de arbego rekte ĉe la rando de la agroj de Mbonga, kaj antaŭ ol la filo de la reĝo faris duondekon da paŝoj el la ĝangalo, rapide maŝo striktiĝis ĉirkaŭ la kolo.

Tiel rapide Tarzan de la Simioj retiris sian predon, ke la alarmokrio de Kulonga strangoliĝis en la laringo. Manon post mano, Tarzan levis la baraktantan nigrulon ĝis tiu mezaere pendis de la kolo; tiam Tarzan grimpis al pli alta branĉo, tirante la ankoraŭ mansvingantan viktimon plene en la ŝirmajn verdaĵojn de la arbo.

Tie li sekure ligis la ŝnuron al fortika branĉo, kaj tiam, grimpante malsupren, plonĝigis la ĉastranĉilon en la koron de Kulonga. Jen venĝiĝis Kala.

Tarzan zorge pristudis la nigrulon, ĉar neniam antaŭe li vidis homon. Lian okulon kaptis la tranĉilo kun sia ingo; li akiris ilin. Lian ŝaton ankaŭ allogis kupra maleoliero, kaj tion li transigis al la propra kruro.

Li studis kaj admiris la tatuaĵojn sur la frunto kaj brusto. Li miris pri la akraj fajlitaj dentoj. Li pristudis kaj akiris la pluman kapaĵon, kaj tiam li pretigis sin por pli gravaj aferoj, ĉar Tarzan de la Simioj malsatis, kaj tie estis viando; viando de mortigito, kiun laŭ la etiko de la ĝangalo li rajtis manĝi.

Kiel ni juĝu lin, laŭ kiuj normoj, tiun simio-homon kun la koro kaj kapo kaj korpo de angla nobelo, kaj la edukado de sovaĝa besto?

Tublaton, kiun li malamis kaj kiu malamis lin, li mortigis en egala batalo, tamen neniam eniris lian cerbon la ideo, manĝi la karnon de Tublat. Tio naŭzus lin same kiel la hommanĝado naŭzas nin.

Sed kiu estis Kulonga, ke oni ne manĝu lin same egale kiel Horta, la apron, aŭ Bara, la cervon? Ĉu li ne simple estis alia el la sennombraj sovaĝaj estaĵoj de la ĝangalo, kiuj predas unu ĉe alia por satigi la dezirojn de la malsato?

Stranga dubo subite haltigis lin. Ĉu liaj libroj ne instruis, ke li estas homo? Kaj ĉu ankaŭ La Arkpafisto ne estas homo?

Ĉu homoj manĝas homojn? Ve, li ne sciis. Kial, do, tiu hezitemo? Ankoraŭfoje li provis, sed lin venkis eknaŭziĝo. Li ne komprenis.

Li nur sciis, ke li ne povos manĝi la karnon de tiu nigra homo, kaj tiel heredita instinkto, epokojn antikva, uzurpis la funkciojn de lia neklera menso kaj savis lin kontraŭ malobeo al tutmonda leĝo, pri kies ekzisto mem li sciis nenion.

Li rapide faligis la kadavron de Kulonga al la tero, deprenis la maŝon, kaj denove enarbiĝis.