Ĝuste tiam kunikla bando de preskaŭ kvindek personoj enmarŝis, ludante orajn instrumentojn kaj vestite per bone aranĝitaj uniformoj. Sekvante la bandon venis la nobelaro de Kuniklio, ĉiuj estis riĉe vestitaj kaj saltetadis per siaj malantaŭaj kruroj. Kaj la inoj kaj la viroj havis blankajn gantojn sur siaj manoj, kun siaj ringoj sur la ekstero de la gantoj, kia ŝajne estis la modo tie. Kelkaj el la kuniklinoj portis lornetojn, dum multaj el la virkunikloj havis okulvitron en la maldekstra okulo.

La korteganoj kaj iliaj inoj paradis antaŭ la Reĝo, kiu konigis Princinon Doroteon al ĉiu paro tre gracie. Post tio la grupo sidigis sin en seĝoj kaj sur sofoj kaj rigardis anticipoplene al sia monarko.

“Estas nia reĝa devo, kiel ankaŭ nia reĝa plezuro, ”li diris, “provizi taŭgan distraĵon por nia distingita gasto.

Ni nun prezentos la Reĝan Bandon de Barbulaj

Farbuloj. ”

Dum li parolis la muzikistoj, kiuj jam aranĝis sin en angulo, ekludis dancmelodion kaj en la ĉambron dancis la Barbulaj Farbuloj. Ili estis ok belaj kunikloj vestitaj nur per gazaj purpuraj jupoj ligitaj ĉirkaŭ iliaj talioj per diamantaj rubandoj. Iliaj barboj estis riĉe purpurkoloraj, alie ili estis tute purblankaj.

Riverencinte antaŭ la Reĝo kaj Doroteo la Farbuloj komencis sian ŝercludadon, kaj ĝi estis tiom komika ke Doroteo ridis pro vera plezuriĝo. Ili ne nur kundancis turniĝante kaj girante tra la ĉambro, sed ili saltis unu trans la alian, staris surkape kaj saltis tien kaj tien tiel vigle ke estis malfacile kontroli ilin. Fine ili ĉiuj saltis duoble transkapen irante el la ĉambro.

La nobeloj entuziasme aplaŭdis, kaj Doroteo aplaŭdis kun ili.

“Bonege! ”ŝi diris al la Reĝo.

“Jes, la Barbulaj Farbuloj estas vere tre lertaj, ”li respondis. “Mi bedaŭregas devi lasi ilin kiam mi foriros, ĉar ili ofte amuzis min kiam mi estis tre mizeroplena. Ĉu eble vi petos al Glinda —”

“Ne, tute ne taŭgus, ”deklaris Doroteo firme. “Ne estus spaco en via truo en la tero por tiom da kunikloj, precipe ne kiam vi havos la liliseĝon kaj viajn vestojn tie.

Ne pensu pri tia afero, via Moŝto. ”

La Reĝo ĝemis. Li stariĝis kaj anoncis al la grupo:

“Ni nun rigardos militistan ekzercon de mia elektita

Korpogardistaro de Reĝaj Lancistoj. ”

Nun la bando ludis marŝmuzikon kaj grupo de kuniklaj soldatoj envenis.Ili surhavis verdajn kaj orajn uniformojn kaj marŝis tre rigide sed perfekte laŭtakte.Iliaj lancoj konsistis el nedikaj stangoj el polurita arĝento kun oraj kapoj, kaj dum la ekzerco ili manipulis tiujn armilojn mirinde lerte.

“Mi supozus ke vi vin sentus tre sekura kun tiel bona Korpogardistaro, ”komentis Doroteo.

“Jes ja, ”diris la Reĝo.“Ili protektas min kontraŭ ĉia minaco.Ĉu eble Glinda —”

“Ne, ”interrompis la knabino.“Mi estas certa ke ne.

La Korpogardistaro estas nur por la Reĝo, kaj kiam vi ne plu estos Reĝo vi ne rajtos al ĝi.”

La Reĝo ne respondis, sed li aspektis iom malfeliĉa dum kelka tempo.

Kiam la soldatoj estis elmarŝintaj li diris al la grupo:

“La Reĝaj Ĵonglistoj nun aperos.”

Doroteo jam antaŭe vidis multajn ĵonglistojn, sed neniam tiel interesajn.Ili estis ses, vestitaj per nigra sateno brodita je kuriozaj arĝentaj simboloj —kostumo kiu kontrastis forte kun ilia neĝblanka felo.

Unue ili enpuŝis grandan ruĝan globon kaj tri el la kuniklaj ĵonglistoj staris sur ĝia supro kaj rulis ĝin.Post tio du el ili kaptis trian kaj ĵetis lin en la aeron, kaj ĉiuj ekmalaperis, ĝis restis nur du.Post tio unu el ili suprenĵetis la alian kaj restis sola sen siaj kunuloj.Tiu lasta ĵonglisto nun tuŝis la ruĝan globon, kiu estis malplena, kaj la kvin kunikloj kiuj estis malaperintaj en la aeron rampis el la malplena globo.

Post tio ili ĉiuj kroĉis sin unuj al la aliaj kaj ruliĝis rapide sur la planko.Kiam ili ekhaltis nur unu dika kunikla ĵonglisto videblis, la aliaj ŝajne estis interne de li.

Tiu saltis leĝere en la aeron kaj surteriĝinte li eksplodis kaj apartiĝis kaj fariĝis la originaj ses. Post tio kvar el ili rulis sin kaj fariĝis rondaj globoj kaj la aliaj du disĵetis ilin kaj pilkludis per ili.

Jen nur kelkaj el la lertaĵoj faritaj de la kuniklaj ĵonglistoj, kaj ili estis tiel lertaj ke la tuta nobelaro kaj eĉ la Reĝo aplaŭdis tiom laŭte kiom Doroteo.

“Mi supozas ke neniuj kuniklaj ĵonglistoj en la tuta mondo estas kompareblaj kun ĉi tiuj, ”komentis la Reĝo.

“Kaj ĉar mi ne povos kunhavi la Barbulajn Farbulojn nek mian Korpogardistaron, eble vi petos al Glinda ke ŝi permesu ke mi kunprenu nur du aŭ tri el ĉi tiuj

ĵonglistoj. Ĉu? ”

“Mi demandos, ”respondis Doroteo, duboplene.

“Dankon, ”diris la Reĝo; “tre grandan dankon. Kaj nun vi aŭskultos la Karajn Kapablajn Kantistojn, kiuj ofte gajigis min dum miaj momentoj de malfeliĉo. ”

La Karaj Kapablaj Kantistoj montriĝis kvarteto de kuniklaj kantistoj, du viraj kaj du inaj. La Virkantistoj surhavis formalajn vostohavajn vestokompletojn el blanka sateno, kun perloj kiel butonoj, dum la Kantistinoj surhavis blankajn satenajn robojn kun longaj trenaĵoj.

Ilia unua kanto komenciĝis ĉi tiel:

“Jen kutimo de animo:

Loĝi en la urbo, Kun vestoj kaj kun gestoj, Gemoj kun belkurbo, Sen prefero por la tero

Kaj truo en la sablo — Superlativo por la vivo

Sen minackapablo. ”

Doroteo rigardis la Reĝon kiam ŝi aŭdis tiun kanton kaj rimarkis ke li aspektas maltrankvila kaj ĝenata.

“Al mi ne plaĉas tiu kanto, ”li diris al la Kantistoj.

“Donu al ni ion gajan kaj vigligan. ”

Do ili kantis laŭ ĝoja vigla melodio tiel:

“

”

“Atentu, ”diris Doroteo al la Reĝo, post la fino de la kanto, “ŝajnas ke ĉiuj kunikloj amas Kuniklion escepte de vi. Kaj mi kredas ke vi estas la nura loĝanto kiu iam ploris aŭ malfeliĉis kaj volis reiri al via kotoplena truo en la tero. ”

Lia Moŝto aspektis pensoplena, kaj dum la servistoj disportis glasojn da nektaro kaj pletojn da sukerkovritaj kuketoj ilia Reĝo silentis kaj iom nervozis.

Kiam ĉiuj jam ĝuis la manĝaĵojn kaj la servistoj estis foririntaj Doroteo diris:

“Nun mi devas foriri, ĉar malfruiĝas kaj mi perdiĝis.

Mi devas trovi la Sorĉiston kaj Onklinon Em kaj Onklon

Henrikon kaj ĉiujn ceterajn iam antaŭ la noktiĝo, se iel eblos. ”

“Ĉu vi do ne dormos ĉe ni? ”demandis la Reĝo. “Vi estos tre bonvena. ”

“Dankon, sed ne, ”ŝi respondis. “Mi devas reiri al miaj amikoj. Kaj mi volas renkonti Glindan kiel eble plej baldaŭ, sciu. ”

Do la Reĝo forsendis la korteganojn kaj diris ke li mem akompanos Doroteon al la pordejo de la vilaĝo. Li mem ne plu ploris nek ĝemis, sed lia longa vizaĝo estis tre senĝoja kaj liaj grandaj oreloj pendis malgaje ambaŭ flanke. Li plu surhavis siajn kronon kaj ermenon kaj marŝis uzante belan orkapan bastonon.

Post ilia alveno al la ĉambro en la muro la knabineto trovis Toton kaj Vilĉinjon atendantaj ŝin tre pacience. Ili estis abunde nutritaj de kelkaj servistoj kaj tute ne emis haste foriri el tiom agrabla loĝejo.

La Gardisto de la Giĉeto jam estis denove en sia kutima loko, sed li restis sekure for de Toto. Doroteo adiaŭis la Reĝon dum ili staris tuj interne de la muro.

“Vi estis tre kompleza al mi, ”ŝi diris, “kaj mi ege multe dankas vin. Tuj kiam eble mi renkontos Glindan kaj petos ke ŝi anstataŭigu vin per alia Reĝo kaj resendu vin en la sovaĝan arbaron. Kaj mi petos ke ŝi lasu vin kunpreni kelkajn vestojn kaj la liliseĝon kaj unu-du ĵonglistojn por distri vin. Mi estas certa ke ŝi konsentos, ĉar ŝi estas tre komplezema kaj al ŝi malplaĉas ies ajn malfeliĉo. ”

“Ahem! ”diris la Reĝo, aspektante iom mizereta. “Mi ne volas ĝeni vin per mia mizero; do ne necesos ke vi petu al Glinda. ”

“Ho, sed jes, ”ŝi respondis. “Tute ne ĝenos min. ”

“Sed mia kara, ”pludiris la Reĝo, embarasite, “mi pripensadis la temon tre zorge, kaj mi trovas ke estas multaj plaĉaĵoj ĉi tie en Kuniklio kiujn mi nevolonte malhavus per foriro. Do eble estas preferinde ke mi restu. ”

Doroteo ridis. Poste ŝi aspektis serioza.

“Ne taŭgos ke vi estos kaj Reĝo kaj samtempe ploremulo, ”ŝi diris. “Vi malfeliĉigadis ĉiujn aliajn kuniklojn kaj malkontentigis ilin per viaj laŭtaj lamentokrioj pri mizereco. Do mi kredas ke estos preferinde havi alian Reĝon. ”

“Ho, tute ne! ”kriis la Reĝo, fervore. “Se vi nenion diros al Glinda, mi promesas esti gaja kaj feliĉa konstante, kaj neniam denove plori aŭ lamentokrii. ”

“Ĉu vi ĵuras je via honoro? ”ŝi demandis.

“Je Reĝa vorto mi promesas! ”li respondis.

“Bone, ”diris Doroteo. “Vi vere estus freneza se vi volus foriri de Kuniklio kaj denove loĝi sovaĝe en la arbaro, kaj mi certas ke ĉiu ajn kuniklo ekster la urbo volonte anstataŭus vin. ”

“Forgesu, kara; forgesu mian malsaĝecon, ”pledis la Reĝo tre serioze. “Denun mi penos ĝoji kaj plenumi mian devon rilate la regatojn. ”

Do post tio ŝi foriris de li kaj eniris tra la malgranda pordo la ĉambron en la muro, kie ŝi iom post iom fariĝis pli kaj pli granda ĝis reakiri sian naturan dimension.

La Gardisto de la Giĉeto ebligis al ili eliri en la arbaron kaj diris al Doroteo ke ŝi faris grandan servon al Kuniklio ĉar ŝi venigis al ilia mizera Reĝo komprenon pri la plezuro kiun estigas regado de tia bela urbo.

“Mi komencos petskribon por ke statuo pri vi staru apud tiu de Glinda en la publika placo, ”diris la Gardisto. “Mi esperas ke vi revenos, iam, kaj vidos ĝin. ”

“Eble tiel estos, ”ŝi respondis.

Post tio, sekvate de Toto kaj Vilĉinjo, ŝi formarŝis de la alta marmora muro kaj rekomencis paŝadi laŭ la mallarĝa pado cele la a fiŝfoston.