Аня села, але адразу зноў падняла руку, прычым, быццам першакласнiца, якой карцiць атрымаць пяцёрку за вывучаны вершык, цягнула яе ўсе вышэй i вышэй. Кулон падняў вочы. "Што яшчэ, Шадурка?" "Юлiян Людзвiгавiч, я ўжо атамы бачу, - захлынаючыся ад радасцi, загаварыла Аня. - Чэснае камсамольскае. Вось, вось, лётаюць..." Яна выбегла з-за стала ў праход i паказвала пальцам у паветра.

"Нармалёва", - прысвiснуў нехта з "камчаткi". Кулон асцярожна ўзяў Аню пад руку i вывеў з класа.

Аню лекавалi ўсю зiму i вясну: спачатку ў былым бернардзiнскiм кляштары, дзе перад вайною выбiвалi прызнанне ў Юлькi, а ў пяцiдзесятыя гады адчынiлi абласную вар'ятню, потым - дзесьцi ў Падмаскоўi.

У дзесятым класе наша парачка шкiлетаў зноў убачыла Аню. Яна нiколi нi з кiм не загаворвала. Яе не выклiкалi адказваць i вызвалiлi ад выпускных экзаменаў. Яна не ездзiла на зборы i чэмпiянаты i прыкметна пакруглела. Памiж сабой мы са шкадобаю называлi яе Малекулай. Мы даўно ведалi, што на апошнiх у Анiным жыццi спаборнiцтвах пасля п'янкi яе згвалцiлi трэнеры. Трох цi чатырох пасля гэтага пасадзiлi.

Калi Аня па-ранейшаму бачыла малекулы i атамы, дык вырашыла пра гэта маўчаць. Адзiны чалавек, каму яна магла даверыць сваю таямнiцу, быў Мiшка Яжэвiч, бо ён, як нi дзiўна, не кiнуў з ёю сустракацца i часам чакаў яе пасля ўрокаў на лавачцы каля школьнага саду. Iх разам з памаранчавым намётам бачылi то на дзвiнскiм беразе за Сафiйскiм саборам, то ў чыгуначнай лесапасадцы, дзе за год да гэтага знайшлi выкiнуты з маскоўскага цягнiка полiэтыленавы мех з трупам нетутэйшай жанчыны. Старэйшыя хлопцы з нашага двара з зайздрасцю казалi, што Мiшка ўладкаваўся, як кароль: трахае дурнiцу i галава нi пра што не балiць.

Прыехаўшы праз год з Менска дадому, я ўбачыў Мiшку Яжэвiча з маладой жонкаю i дзiцячай каляскай. Малекулы ў горадзе не было. Яе бацьку-макароннiка хацелi пасадзiць за крадзяжы, i ён прадаў дом i з'ехаў у Стаўрапаль. Разам з iм паехала i Аня, якая перад тым працавала прыбiральшчыцай у цырульнi "Ландыш", што насупраць цяперашняга помнiка Францiшку Скарыну.

Гадоў праз дзесяць пасля тых падзеяў Мiшка Яжэвiч заснаваў кааператыў, што вырабляў жаночыя паясы, i збудаваў сабе на цiхай заможнай вулiцы двухпавярховы катэдж. Яшчэ гадоў праз дзесяць мне расказалi, што аднойчы Мiшка не вярнуўся ўвечары дахаты i ранiцою мiлiцыя павезла ягоную жонку ў лес пад Лепель. Апазнаць Мiшку ў выцягнутым са спаленага "фольксвагена" абгарэлым трупе ўдалося па верхняй скiвiцы з залатымi зубамi.

I без таго цяжкiя хаўтуры былi азмрочаныя двума вусцiшнымi здарэннямi. Па-першае, у фатографаў нiяк не атрымлiвалiся здымкi на жалобны партрэт: пасля павелiчэння добрых, здавалася б, фатаграфiяў твар нязменна выходзiў чорны. Нехта падрадзiўся зрабiць партрэт са здымка ў замежным пашпарце, але атрымалася яшчэ горш: на месцы вачэй выступiлi чорныя кругi, а на шыi - белы пасак накшталт вяроўкi. Другое здарэнне было яшчэ жудлiвейшае: калi рыхтавалiся апускаць труну, у магiлу спрабавала кiнуцца нiкому не вядомая п'яная жабрачка, што збiрала на кладах пустыя пляшкi.

У фiнале маёй гiсторыi Маэм зноў будзе прадстаўлены толькi кiпцястай птушынаю лапай.

Я не спытаюся ў гэтай старэйшай ад мяне гадоў на дваццаць iстоты, цi памятае яна Мiшку. У мяне не знойдзецца буйной купюры, каб пакласцi ў яе зашмальцаваную мужчынскую кепурку з абразком святой Еўфрасiннi. А калi б смуглым ад бруду пальцам i заманулася скамечыць мой даляр у маленькi шарык, каб яго праглынула птушка, дык грыфы ўсё роўна засталiся ў Веракрусе, а тут скакалi па непадмеценых прыступках адно сытыя манастырскiя вераб'i.