Упёрся моцна прысадзiсты дуб i ўсiм крэпкiм целам сваiм рынуўся насустрач вязу. Пышны верх старога вяза з громам абламаўся, на момант звiс, затрымаўся ў дубовых суках i цiха спусцiўся на халодны лёд рэчкi, цяжарам сваiм угнуў яго, праламаў. Клубок жывой вады вырваўся на волю - заплакала рэчка над трупам старога вяза.

- Помста за смерць нашага бацькi вяза! - зашумеў той бераг рэчкi.

Грозна пацiснулi дрэвы на стары дуб.

- Гэй, сюды! - гукнуў другi бераг рэчкi. - Не дамо ў крыўду нашага абаронцу.

Замiтусiўся лес, i два грозныя вагары, дзве сцяны дрэў рынулiся адна на другую. Падняўся вiхор.

Дрэвы звiлiся ў адзiн клубок, скруцiлiся i пасыпалiся на зямлю. Глуха застагнала зямля, задрыжалi ўзгоркi, лёд патрэскаўся на возеры i ў рэчцы...

Цэлы дзень i ўсю ноч бiлася пушча, i месца пабоiшча ўяўляла сабой грозны i жудасны малюнак разбурэння i смерцi.

Прыйшла вясна, растаяў снег, павеяла цяплом, i зноў пачало абуджацца жыццё. Толькi пушча выглядала яшчэ нудней. Усюды ляжалi камлi, верхавiны, вывараты, тырчалi высокiя пнi. Толькi дзе-нiдзе, на пагорках, засталiся рэдзенькiя купкi дубоў, невялiчкiя кудзеркi старых хвояў. Прыляталi з выраю птушкi i не знаходзiлi сваiх гнездаванняў.

Плакалi сiраты дрэвы, стоячы над трупамi сваiх родных, сваякоў i знаёмых. А яснае сонейка грэла так прыветна i цёпла.

- I нашто была нам гэтая трасянiна? - казала рэшта пушчы. - Цi нам не хапiла б месца пад ясным сонейкам? Дзе наша сiла? Дзе краса наша?

- Каб не рэчка, каб яна не падзялiла нас на дзве часткi, гэтага не здарылася б, - казалi хвоi.

- Праўда, праўда, - падхапiла лiпа, - з-за яе знiшчылася пушча.

- Ну i ўцешцеся, калi знайшлi вiнаватага! - адказала сярдзiтая сойка.