19. Калi ты пераправiшся цераз раку i пройдзеш трохi далей, убачыш старых, якiя ткуць на кроснах. Яны будуць прасiць, каб ты памагла iм, але ты не звяртай на iх увагi.

Усё гэта i шмат iншага будзе ўзнiкаць праз каварства Венеры, каб ты выпусцiла з рук хоць адзiн праснак. А страцiць гэтыя праснакi справа не пустая, бо, калi выпусцiш з рук хоць адзiн, свету больш не ўбачыш. Агромнiсты сабака з трыма вялiкiмi галовамi, якi брэша громападобна i палохае памерлых, хоць iнакш шкодзiць iм не можа, ляжыць каля самага парога чорных пакояў Празерпiны i пiльна сцеражэ шырокае ўладанне Дзiта.

Даўшы яму адзiн з двух сваiх праснакоў, ты лёгка пройдзеш ля яго i ў хуткiм часе дойдзеш да Празерпiны, якая прыме цябе вельмi ветлiва, прапануе мяккае сядзенне i запросiць на пышны пачастунак. Але ты сядзь на зямлi i вазьмi толькi скiбку простага хлеба, пасля скажы, чаго прыйшла, i, узяўшы тое, што дадуць, вяртайся назад. Злосць сабакi спынi тым праснаком, што ў цябе застанецца, заплацi скупому перавозчыку манету i, пераправiўшыся праз раку, зноў узыдзi на ранейшую дарогу, адкуль убачыш карагод зорак. Толькi хачу цябе папярэдзiць, каб ты нi ў якiм разе не адчыняла скрыначкi, не заглядала ў яе i не цiкавiлася сакрэтнымi скарбамi захаванай у ёй прыгажосцi".

20. Гэтак празорлiвая вежа выявiла ёй сваё прароцтва. Забраўшы з сабой манеты i праснакi, выпраўляецца Псiхея ў Тартар i пускаецца ў замагiльны шлях. Моўчкi мiнуўшы паганятага аслоў, даўшы манету перавозчыку, пакiнуўшы без увагi просьбы нябожчыка, што выплываў, i назойлiвых ткачых i супакоiўшы праснаком страшную раз'юшанасць сабакi, трапляе ў памяшканне Празерпiны. Не паквапiўшыся на прапанаванае гаспадыняй мяккае сядзенне i салодкi пачастунак, а сеўшы каля яе ног i задаволiўшыся адным хлебам, перадала яна даручэнне Венеры. Схавала напоўненую i зачыненую скрыначку, утаймавала раз'юшанасць сабакi другiм праснаком i, заплацiўшы перавозчыку манетай, што ў яе заставалася, выбралася яна з цёмнага каралеўства ў шмат лепшым настроi, чым iшла туды. А ўбачыўшы белы свет, пакланiлася яму.

Аднак, хоць i спяшалася яна чым хутчэй выканаць даручэнне, авалодала ёю нястрымная цiкавасць. "Якая я дурная, - сказала яна сама сабе, - нясу з сабой боскую прыгажосць i не вазьму з яе хоць трошачкi сабе, каб яшчэ больш падабацца свайму каханаму".

21. Сказаўшы гэта, адчыняе скрыначку, а там няма нiякай прыгажосцi, толькi падземны сон. Вырваўшыся з-пад накрыўкi, ён адразу находзiць на яе. Па ўсiм яе целе расплываецца густая аблачына безуладнасцi i ахутвае яе. У той жа момант яна падае на той сцежцы, па якой iшла, i адразу засынае. I ляжала яна там нерухома, нiбы мёртвая.

А Купiдон, ачуняўшы ад сваёй раны i не могучы перанесцi такой доўгай разлукi з Псiхеяй, вышмыгнуў праз высокае акно пакоя, у якiм сядзеў замкнёны, i з падвоенай хуткасцю на адпачыўшых крылах памчаўся да сваёй Псiхеi. Тут ён старанна знiмае з яе сон i хавае яго на тое самае месца, у скрыначку. Будзiць Псiхею бяспечным уколам стралы i кажа: "Вось ты, нябога, зноў ледзь не загiнула праз сваю цiкаўнасць. Але пакуль што выканай дакладна даручэнне маёй мацi, а пра астатняе паклапачуся я сам".

З гэтымi словамi ўзляцеў на крыллях боскi каханак, а Псiхея пайшла да Венеры, каб аддаць ёй Празерпiнiн падарунак.

22. Тым часам Купiдон пад уплывам моцнага кахання i баючыся суровасцi сваёй мацi хапаецца за даўнейшыя хiтрыкi. Дасягнуўшы на сваiх хуткiх крылах самай нябеснай вышынi, звяртаецца з пакорлiвым тварам да Юпiтэра i малiтоўна выкладвае яму сутнасць сваёй справы. На гэта Юпiтэр, паляпаўшы Купiдона па шчацэ i прыўзняўшы да твару яго руку, так кажа: "Хоць ты, сынок, пане мой, не выказваў нiколi належнай мне пашаны, прысуджанай мне на зборы багоў, а нават мае грудзi, дзе ствараюцца законы стыхiяў i чаргаваннi свяцiлаў, часта прабiваў ударамi стралы i нярэдка зневажаў грахамi зямной пажадлiвасцi i такiм чынам плямiў мой гонар i добрае iмя, змушаючы парушаць законы, асаблiва закон Юлiя, i грамадзянскую мараль ганебнымi пралюбадзействамi. Ты прымушаў мяне мяняць маё светлае аблiчча на выгляд гадзюк, агню, звяроў, птушак i свойскай жывёлы. Аднак помнячы пра сваю паблажлiвасць, а таксама пра тое, што ты вырас на маiх руках, я выканаю твае пажаданнi, абы толькi ты здолеў аберагчыся ад сваiх нядобразычлiўцаў. А яшчэ ў аддзяку за гэту маю спагаднасць ты павiнен, калi ёсць на зямлi ў гэты час якая-небудзь непараўнанай прыгажосцi дзяўчына, аддаць яе мне".

23. Сказаўшы гэта, загадвае Меркурыю склiкаць усiх багоў на сход i аб'явiць, што на тых, хто не з'явiцца, будзе накладзены штраф дзесяць тысяч нумаў. Настрашаныя такой пагрозай, багi хутка запаўняюць пакой, i Юпiтэр, седзячы на ўзнятым вышэй за iншыя сядзеннi, робiць такую абвестку:

"Багi, занесеныя ў нашы спiсы Музамi, усе вы ведаеце гэтага юнака, якога я выгадаваў гэтымi рукамi. Я вырашыў спынiць бурныя парываннi яго квяцiстага юнацтва якой-небудзь вуздэчкай. Хопiць таго, што кожны дзень абвiнавачваюць яго ў пралюбадзействе i розных iншых праступках. Трэба лiквiдаваць падставы для гэтага i звязаць яго распушчанасць шлюбнымi повязямi. Ён выбраў сабе дзяўчыну i пазбавiў яе нявiннасцi, дык няхай яна застанецца з iм, няхай ён валодае ёю i няхай у абдымках Псiхеi цешыцца каханнем". I, звярнуўшыся да Венеры, працягвае:

"А ты, дачка, адкiнь усю скруху i не бойся, што твой знакамiты род i тваё становiшча пацерпяць ад шлюбу сына са смяротнай жанчынай. Я зраблю так, што шлюб не будзе няроўным i стане законным, якi адпавядае грамадзянскiм пастановам".

Тут ён загадвае Меркурыю неадкладна даставiць на неба Псiхею i, падаўшы ёй келiх з амброзiяй, кажа: "Прымi, Псiхея, станься несмяротнай. Няхай нiколi не адлучаецца Купiдон з тваiх абдымкаў i няхай гэта сувязь застанецца на векi вечныя".

24. Неўзабаве накрываюць багаты вясельны стол. На ганаровым месцы разлеглiся жанiх з прытуленай да яго грудзей Псiхеяй, побач з iмi Юпiтэр са сваёй Юнонай, а за iмi парадкам усе багi. Келiх з нектарам, якi замяняе багам вiно, падаваў Юпiтэру падчашы, слаўны сельскi юнак, а iншым падносiў Лiбер. Ежу рыхтаваў Вулкан, Оры абсыпалi ўсiх ружамi i iншымi кветкамi, Грацыi апырсквалi духмянасцямi, Музы напаўнялi паветра спевам, Апалон спяваў пад кiфару, а цудоўная Венера танцавала ў такт прыгожай музыкi ў такiм суправаджэннi: Музы спявалi хорам, Сатыр iграў на флейце, а Панiск дзьмуў у свiсцёлку. Так належным чынам была перададзена Псiхея ва ўладу Купiдона. А як прыйшоў тэрмiн, нарадзiлася ў iх дачка, якую мы называем Асалодай".