Пан Марэн спынiўся як укапаны.

- Ды гэта ж мае сябры, пане абат, мае найлепшыя сябры, цудоўныя калегi, чароўныя людзi! Я пазнаёмлю вас з усiмi трыма, i з задавальненнем пазнаёмлю. Можаце разлiчваць на мяне!

Кюрэ падзякаваў, папрасiў прабачэння, налепятаў процьму ўсялякiх прыемнасцей.

Пан Марэн быў зачараваны.

- Ах, вы папраўдзе можаце хвалiцца, што вам страшэнна пашанцавала, пане абат. Вось убачыце, вось убачыце, пры маiм удзеле ваша справа рушыць як па масле!

Яны прыйшлi ў Дзяржаўны савет. Пан Марэн завёў свяшчэннiка ў свой кабiнет, прапанаваў яму мяккае крэсла, пасадзiў блiжэй да камiна, дзе гарэў агонь, потым сам сеў за стол i пачаў пiсаць:

"Дарагi калега! Дазвольце мне ад усёй душы назваць Вам самага дастойнага, вартага найвялiкшай пашаны вялебнага пана абата..."

Ён прыпынiўся i запытаўся:

- Ваша прозвiшча, будзьце ласкавыя?

- Абат Сэнцюр.

Пан Марэн застрачыў далей:

"...пана абата Сэнцюра, якому патрэбна ваша паслуга ў адной дробязнай справе, пра якую ён Вам сам раскажа.

Я шчаслiвы, што дзякуючы гэтай нагодзе, дарагi калега..."

I закончыў адпаведным камплiментам.

Напiсаўшы тры падобныя пiсьмы, ён перадаў iх свайму пратэжэ, i той пасля бясконцых падзяк выйшаў з кабiнета.

Пан Марэн адпрацаваў у Савеце, вярнуўся дахаты, спакойна дабыў да вечара, мiрна праспаў ноч, прачнуўся ў выдатным настроi i загадаў падаць газеты.

Першы ў рукi трапiўся лiсток радыкальнага зместу. Ён прачытаў:

"Наша духавенства i нашы чыноўнiкi.

Цяжка пералiчыць злачынствы нашага духавенства. Нейкi святы ойча прозвiшчам Сэнцюр, выкрыты як змоўшчык супраць урада, абвiнавачаны ў такiх учынках, якiя нам нават няёмка выносiць на людзi, болей таго, западозраны ў тым, што ён - былы езуiт, якi пераўвасобiўся ў сцiплага папа, пазбаўлены сваёй парафii епiскапам па матывах, якiя, як кажуць, аспрэчванню не падлягаюць, i выклiканы ў Парыж для тлумачэння сваiх паводзiн, знайшоў сабе гарачага заступнiка ў нейкiм Марэне, дзяржаўным саветнiку, якi асмелiўся даць гэтаму зламыснiку ў сутане пiльныя рэкамендацыйныя пiсьмы да ўсiх сваiх калегаў, чыноўнiкаў-рэспублiканцаў.

Звяртаем увагу мiнiстра на нечуваную пазiцыю гэтага дзяржаўнага саветнiка..."

Пан Марэн ускочыў як уджалены, адзеўся i кiнуўся да свайго калегi Пэцiпа.

- Ах, гэта вы? - прамовiў той. - Ведаеце, вы проста з глузду з'ехалi пасылаць да мяне гэтага старога змоўшчыка!

Пан Марэн разгублена залепятаў:

- Але паслухайце... Разумееце... Мяне ашукалi!.. Такi прыстойны з выгляду чалавек... Ён нахлусiў мне... Ён подла ашукаў мяне!.. Прашу вас, загадайце сурова пакараць яго! Я зараз напiшу. Скажыце, каму мне напiсаць, каб яго аддалi пад суд? Я дайду да генеральнага пракурора, да архiепiскапа Парыжскага або да архiепiскапа...

I ён прымасцiўся да стала пана Пэцiпа i стаў пiсаць:

"Ваша Вялiкасць, маю гонар давесцi да асобы Вашай Мiласцi, што я аказаўся ахвяраю iнтрыг i ашуканства нейкага абата Сэнцюра, якi пакарыстаўся маiм даверам.

Ашуканы гэтым царкоўным служкам, я..."

Напiсаўшы пiсьмо i паклаўшы яго ў канверт, пан Марэн павярнуўся да свайго калегi i сказаў:

- Вось бачыце, дарагi дружа, хай гэта паслужыць вам урокам: нiколi i нiкому не давайце рэкамендацыйных пiсьмаў!