- Я табе гаварыў праўду.

- Праўду? Гэта твая праўда?

Ён зноў узняў на яе вочы. Ён нiколi не бачыў яшчэ яе гэтакаю. Нi адна жанчына нiколi не гаварыла яшчэ з iм гэтак. Ён маўчаў, здзiўлены.

- Што ж ты маўчыш?

- Што табе гаварыць?

- Ты лепей сам ведаеш.

Пасля доўгай маўчанкi свае яна пачула яго пануры голас:

- Тое прайшло.

Ён пачаў заiкацца.

- Што прайшло?

- Што было ўчора вечарам.

Больш ён маўчаў. Яна адышлася ў чыстую хату, старалася разагнаць сваю ўзбуджанасць, сваё ўтрапенне. Ён доўга сядзеў, успёршыся локцямi на стол, пакуль яна не ўвайшла. Цяпер спакайнейшаю здавалася, штучна нават усмiхнулася, калi падышла да стала:

- Усё прайшло, што было?

I памаўчаўшы:

- Ты праўду кажаш мне?

Села з iм поплеч. Зноў штучна - не было яшчэ прычыны для шчырасцi хмурна ўсмiхнулася i сама ж адразу прагнала з твару гэтую непатрэбную ўсмешку. Так сядзелi яны, i яна каля яго рабiлася ўжо той самай ранейшай Амiляй.

ХIII

Людзi жылi тут павольным жыццём, спрадвечным, цiхiм... Людское жыццё было, як жыццё гэтага поля навокал i гэтых лясоў. Кожны год зямля мяняла ўсё твар свой, але праз год яна была той жа самай. I гэта трымала людзей пад нейкаю ўладаю.

Кожную восень над гэтым полем i лясамi адляталi жоравы i гусi. Тады людзi глядзелi на гэты свой радасны сум, думалi свае няхiтрыя рэчы, падоўгу стаялi i ўглядалiся ў гэтых адвечных падарожнiкаў, якiя ведаюць толькi сваю, гэтую адвечную дарогу, але дарога гэтая здавалася людзям незвычайнаю i вольнаю. Можа, людзi зайздросцiлi гэтай птушынай волi, можа, яны чулi ў гэты час тое сваё адвечнае iмкненне, што жыве ў iх, у глыбiнi пад нявольнiцкiмi путамi гаспадарскай клапатлiвасцi.

Так iшло тут жыццё зямлi i людзей на ёй.

Калi Бушмар служыў яшчэ ў войску, ён нудзеў па гэтым жыццi. Тут быў для яго цэнтр свету. Гэта ён тады чуў больш, як цяпер. Цяпер толькi жыў, больш, можа, як хто тут заклапочаны ўпартым сваiм змаганнем з зямлёй. Ён папрабаваў быў выкарчоўваць падлесную неўрадлiвую i дагэтуль граду, але не даў рады. Так у яго гэта засталося, толькi ў думках - от нешта такое прыйдзе, пара гэтакая, калi неяк гэта ў яго зробiцца, ён сам пра гэта пастараецца, тады будзе нешта iншае... Такое чаканне ўсё было ў чалавека, пакуль ён ладзiў i ладзiў удала, што пакiнуў яму бацька.

Гэтакае ж чаканне было i ва ўсiх. Бушмаравы вясковыя суседзi спрадвеку мучылiся на сваёй зямлi, яна была цяжкаю, але яе было мала. Людзi думалi каб яе было больш, яна была б лягчэйшай.

З вялiкаю радасцю людзi пачалi рэзаць яе, адрэзваць сабе, дзе толькi льга было. Суседнiя ад вёскi хутары адразу паменшылiся. Вяскоўцы ўрэзалi сабе зямлi i з княжацкага маёнтка. Зямлi хапiла, яе стала даволi, але яна стала яшчэ цяжэйшаю. Таму яе яшчэ ўсё было мала.

Трэба было рабiць з зямлёю штосьцi зусiм iншае.

У гэты ж час Бушмар узнявiдзеў Андрэя. Андрэй тады пачаў арудаваць над зямлёю. Тады, калi Бушмар быў яшчэ ў войску, Андрэй першы падаў быў думку пра тое, за што стары Вiнцэнты назваў быў яго ў Бушмара гадам.

Людзi не любiлi Бушмара, i ён не любiў людзей. Ён быў звераваты з натуры сваёй i, яшчэ з бацькам жывучы, прывык адмяжоўвацца заўсёды ад усiх.

Ужо ў тую ноч, калi варочаўся Бушмар дадому з войска, ён, ступiўшы на сваю зямлю, адчуў быў сумную трывогу, але пасля гэта прайшло, ён як бы не заўважаў цi стараўся не заўважаць таго, што навокал яго рабiлася.

Але ў глыбiнi яго душы з гэтага расло страшнае пачуццё. Можа, яно павялiчвалася з таго, што гэтак неспадзявана i гэтакаю блiзкаю стала да яго Андрэева сястра. Амiля сама заўважала гэта, i гэта яе мучыла. Яна не магла дзеля Бушмара сцурацца брата, - там было ўсё роднае, з малых дзён блiзкае i знаёмае. Там было i праходзiла ўсё, чым поўнiлася аж дагэтуль жыццё. Там былi i радасцi i гора. Таму ва ўсе цяперашнiя горкiя хвiлiны свае яна заўсёды была там. I да Бушмара ж яна была прывязана вялiкаю i страшнаю цяпер для яе прычынаю. Яна цяпер пакутавала страшна. Ей хацелася расказаць каму пра гэта, але каму? А Бушмар? У наступныя ж днi пасля той шалёнай ночы Амiля зноў стала ад яго плакаць. Ён рабiўся больш усё жорсткiм, хоць часамi находзiла на яго нейкае прасвятленне, аднак жа гэта была толькi слабая праява чалавечага пачуцця, якое i ў яго недзе драмала. Амiля бачыла - гэта не ёсць блiзкасць яго да яе, блiзкасць таго Лявона, якi ў першыя днi быў для яе ўсiм.

Тая навала, якую прарочыў Вiнцэнты, упарта насядала на Бушмара. Чым больш наблiжалася восень, тым шырэй iшлi гаворкi пра гэта i ўсё больш адбiралi ў Бушмара гаспадарскi спакой.

Лета тады было гарачае, сухое. Гэтакага лета нiколi не ведала Амiля. Штосьцi чорнае, страшнае стаяла перад ёю. Гэта было няведанне страшнага далейшага, роспач, якi к канцу лета стаў з'яўляцца кожны дзень на доўгiя хвiлiны разам з пакутнымi думкамi. Бушмар быў бязлiтасным. Яна ўжо не пытала больш, завошта ён знявiдзеў яе. Гэтага не трэба было пытаць. На гэта ён не сказаў бы нiчога. Ён сам, можа, жахнуўся б, каб мог уразумець, што гэта ж ён сапраўды страшна знявiдзеў яе. Непатрэбнасць тут Амiлi панавала ў яго над усiм. Яна была звязана праз Андрэя з той навалаю, што iшла разам з восенню.

За лета Амiля напакутавалася ў полi. Бушмар прынаймаў на поле людзей; яму было ўжо страшна, што Амiля тут сярод iх за гаспадыню. Людзi не ведалi гэтага, нiхто нi пра што не думаў, але Бушмару здавалася ўсё пра людскiя думкi. Ён стаў ужо думаць пра свае справы. Раней думак было ў яго мала, думаць ён не прывык.

Лета канчалася сухiмi днямi, Амiля не прыкмячала больш росных ранiц, цiхiх адвячоркаў. Усё стала няважным, другарадным. Цяпер сапраўды яна ўсё больш рабiлася ў Бушмаравай хаце наймiчкай.

Гаварыць з Бушмарам яна пакiдала, а Бушмар i пагатоў маўчаў.

ХIV

Бушмар бачыў, як Амiля далей усё адыходзiла ад яго. Нейк гэта раптам заўважыў ён, у адзiн сонечны дзень. Усё нагадвала тады блiзкую восень. Сям-там жаўцеў лiсток на дрэве, вялiкая была ўжо атава на паплавах. Ён не здагадваўся, не чуў, што Амiлi цяжка з iм. Ён не мог гэтага ведаць з самой натуры сваёй. Сам жа ён несвядома адчуў дзiкую радасць з усяго гэтага. Можа, i яшчэ ён калi будзе блiзкi да яе, але ўжо быў тут канец. Ён штосьцi мармытнуў раз быў ёй, але яна не адказала наўмысля цi не заўважыла. I гэта аж страсянула яго. Ён выйшаў на двор i агледзеў шпаркiм зiркам навокал усё зялёную рунь зямлi, лес, неба... i пайшоў так, як ёсць, без вопраткi, без шапкi за браму. Ён сеў на каня, каб завесцi яго на атаву, а выехаў за лес i прыпынiўся там. Ён доўга сядзеў так на сваiм хутарскiм дэрашу, трапаў яму грыву i стаў, як дзiцё, - радасны, без думак аб прычынах. Ён чуў, як вецер iдзе над лесам, трашчыць i гудзе ў верхавiнах спрадвечных дрэў, падае на зямлю i вялiкаю свежасцю абдымае ўсё. Ён убачыў над лесам буйнага коршака i не зводзiў з яго вачэй. Ён, здавалася яму самому, чуў нават пах пер'я гэтай птушкi, i от ужо - раздзьмулiся яго ноздры, вочы сталi шпаркiмi iскрамi. Ён пусцiў каня i сеў на зямлю. На траве, на хвойных шыпулях сядзеў ён доўга, так як бы тут было яго ўсё.