63. drzwi puściły — bo je wyważono. [przypis redakcyjny]

64. Febe (Febus) — promienny, jeden z przydomków Apollina, w mit. gr. opiekuna sztuk. [przypis redakcyjny]

65. przeczyść — przeczytać. [przypis edytorski]

66. Anegdota cytowana przez Poggia Braccioliniego w utworze De facto cuiusdam iusto sed bruto. [przypis redakcyjny]

67. Nie powiem o co, zgadniecie to sami — można się domyślać, że propozycja złożona przez gościa była jednoznacznie erotyczna. [przypis edytorski]

68. stateczna (przestarz.) — porządna, przyzwoita. [przypis edytorski]

69. białagłowa (starop.) — kobieta. [przypis edytorski]

70. Chodzi by w raju (...) — tak jak w raju, nago. [przypis edytorski]

71. żyła (starop.) — tu: męski członek. [przypis edytorski]

72. bindasz (starop.) — męski członek. [przypis edytorski]

73. famurały a. femurały (starop.; z łac. femoralia) — gacie, pludry, zarówno męskie, jak i damskie. [przypis edytorski]

74. dobrze żyw (starop.) — ledwie żywy. [przypis edytorski]

75. ono — tu: przyrodzenie. [przypis edytorski]

76. Barzo nierówno pany podzielono — (przyrodzenie) nierówno rozdzielone między mężczyznami; nie każdy mężczyzna jest dobrze obdarzony przez naturę. [przypis edytorski]

77. Nie mył się długo — tu: mył, kąpał się krótko [przypis edytorski]

78. chutniej (starop.) — chętniej. [przypis edytorski]

79. Bekwark (Walenty Greff, 1507–1576) — rodem z Siedmiogrodu, kompozytor i słynny lutnista na dworze Zygmunta Augusta. Pointa fraszki zacytowana została przez Piotra Statoriusza Stojeńskiego w gramatyce, co pozwala stwierdzić, że utwór powstał przed lipcem 1576 (data przedmowy gramatyki). [przypis redakcyjny]

80. Nie każdy weźmie po Bekwarku lutniej — powiedzenie to oznacza: nie każdy został równie szczodrze wyposażony przez naturę. [przypis edytorski]

81. Gospodyni wyraz „legat” (z łac.: poseł), wiąże z polskim „legać”. [przypis redakcyjny]

82. naraczej — najchętniej. [przypis edytorski]

83. jaje — niewarte (wyjedzonego) jajka. [przypis redakcyjny]

84. A kat jej prosi (...) — a kto ja prosi. [przypis edytorski]

85. małpa — ladacznica, kobieta lekkich obyczajów, tu: jako wyzwisko. [przypis edytorski]

86. (...) z podchłopia wyrwała — przyszła od innego mężczyzny lub podchłopię jako młodzieniec, wyrostek. [przypis edytorski]

87. łaźnia (starop.) — określenie dotyczące zarówno miejsca, w którym się kąpano, jak również w drugim znaczeniu: stosunek seksualny. [przypis edytorski]

88. ciągną kota — kara ośmieszająca: winnego przeciągano przez wodę lub błoto, okręcając go powrozem, na którego drugim końcu uwiązywano kota. Stąd później w przenośni: wystawianie na pośmiewisko. [przypis redakcyjny]

89. cześć (starop.) — uczta. [przypis edytorski]

90. małpa (starop.) — ladacznica. [przypis edytorski]

91. zamieszkał — zapomniał. [przypis edytorski]

92. Imiona: Łazicki od łażenia, w sensie nieprzyzwoitym, chodzenia na kobiety;Barzy (czyt. Bar-zy) — szybki, prędki. [przypis redakcyjny]

93. uważyć — rozważyć. [przypis edytorski]

94. pannę całowano, także do końca podawać kazano — zabawa w „podaj dalej”. [przypis redakcyjny]

95. by kąska niemiło — ani trochę nie jest przyjemnie. [przypis redakcyjny]

96. co go mieć nie chcecie — protestanci odrzucali wiarę w czyściec. [przypis redakcyjny]

97. w pytlu hrosza neni — w sakiewce nie ma grosza. Czechizm użyty dla efektu komicznego. [przypis redakcyjny]

98. niech go też mam znamię — niech go poznam. [przypis redakcyjny]

99. nic nie czuć do siebie — nie poczuwać się do niczego. [przypis redakcyjny]

100. Nie masz na świecie żadnej pewnej rzeczy — Por.: „Wszystko to marność nad marnościami” (Vanitas vanitatum et omnia vanitas), Księga Koheleta. W tej starotestamentowej księdze Kohelet snuje rozważania nad sensem ludzkiego życia. Próbuje znaleźć odpowiedź na pytanie o szczęście, ale mu się to nie udaje. Jedyny wniosek, jaki płynie z tych rozmyślań, streszcza się w formule, że wszystko jest marnością, nic nie znaczy i jest skazane na zagładę. Już na samym wstępie czytamy: „Marność nad marnościami, powiada Kohelet, marność nad marnościami — wszystko marność” (Koh 1:2). Kohelet jest przy wszystkich tych, którzy cierpią i nie ma ich kto pocieszyć. Jedyną pociechą — jakże przewrotną — jest to, że (jak mówi Kohelet) smutek jest lepszy niż śmiech, bo przy smutku serce jest dobre i mądre (Koh 7:3-4). [przypis edytorski]

101. Wszystko... minie jako polna trawa — W Księdze Izajasza czytamy: „Wszelkie ciało to jakby trawa, a cały wdzięk jego to niby kwiat polny. Trawa usycha, więdnie kwiat” (Iz 40:6-7). [przypis edytorski]

102. Wemkną nas w mieszek, jako czynią łątkom — wsadzą nas do worka jak kukiełki (marionetki) po przedstawieniu. [przypis edytorski]

103. Wieczna Myśli — filozoficzne określenie Boga, obojętnego na sprawy doczesne. [przypis redakcyjny]

104. mięsopust prawy — prawdziwe widowisko karnawałowe (zapustne), w czasie którego między gawiedź uliczną rzucano przysmaki, co wywoływało bójki. [przypis redakcyjny]

105. krotochwile i włosy przypłaci — zabawę przypłaci włosami wydartymi mu w bójce. [przypis redakcyjny]

106. Nazwa wiersza, który daje się czytać na wspak. Fraszka tak odczytana daje sens wręcz przeciwny, zawiera bowiem naganę kobiet. Żart poetycki polega na tym, że w środku wiersza stoi „nie”, które zaprzecza albo drugą, albo pierwszą jego połowę, oraz na podwójnych rymach, końcowych i początkowych. Wiersz czytany na wspak brzmi: Ma rada, sobie nie paniom folgujmy, / Przysada w nich jest nie wiernie miłujmy / Cnota tu za nic nie trzeba godności, / Złota tu pragną nie pragną miłości. [przypis redakcyjny]

107. ciągnąć rzemień — zwrot utarty: wydawać pieniądze ze skórzanego, rzemiennego mieszka. [przypis redakcyjny]

108. Anakreontowi, lirykowi z VI w. p.n.e., mylnie przypisywano autorstwo wydanego w r. 1554 przez paryskiego księgarza–humanistę, Henri Etienne’a, zbioru drobnych poezji greckich, odznaczających się błahą treścią i beztroskim nastrojem (topika miłosna, taniec, piękno, wino. itd.). W rzeczywistości najwcześniejsze spośród owych „anakreontyków”, ogromnie popularnych i często naśladowanych w w. XVI–XVIII, pochodzą z pierwszych lat naszej ery. [przypis redakcyjny]

109. bardony — struny basowe nadające się do pieśni wojennych. [przypis redakcyjny]

110. strony — struny. [przypis edytorski]

111. Meryjona — Merion, jeden z greckich bohaterów w wojnie trojańskiej. [przypis redakcyjny]

112. Sarpedona — Sarpedon, syn Jowisza, król Likii, sprzymierzeniec Trojan w wojnie z Grekami. Zginął w walkach pod Troją. [przypis redakcyjny]

113. odejmować — bronić się przed czymś. [przypis edytorski]

114. prawy wiła — prawdziwy szaleniec. [przypis edytorski]

115. nama — nam (starop. liczba podwójna). [przypis edytorski]

116. sajdak — pokrowiec na łuk i strzały. [przypis edytorski]

117. na rękę wyzwała — wyzwała na pojedynek. [przypis edytorski]

118. zasię — zaś. [przypis edytorski]

119. karacena — rodzaj skórzanej zbroi z żelaznymi łuskami. [przypis edytorski]

120. ciągnie rogi — naciąga łuk; rogi — wygięte końce łuku z nacięciami do cięciwy. [przypis redakcyjny]

121. bełt — strzałę. [przypis edytorski]

122. za pawęzą — pawęż to podłużna tarcza. [przypis edytorski]

123. na górze — tu: na zewnątrz ciała. [przypis edytorski]