DeAvalonzonk langzaam recht naar beneden, maar het schip bewoog traag mee met de deining. Die bewegingen maakten het voor Tory onmogelijk te voelen waar het water vandaan stroomde en waar die stroming het sterkst was. Ze zocht naar geopende afsluiters in de scheepswand. Het water in de volgestroomde machinekamer leek wel te koken. Na enkele minuten vruchteloos zoeken verloren haar voeten het contact met de vloer. Tory zwom tevergeefs nog een minuut rond. Ze kon niets doen. Zelfs al zou ze de afsluiters vinden, dan wist ze niet hoe die te bedienen.

De lichten flikkerden weer, en bleven daarna veel zwakker branden. Dat was het sein voor Tory om hier weg te gaan. In het donker kon ze nooit de uitgang van dit labyrint vinden.

Met snelle slagen zwom ze terug naar de deur. Toen ze weer kon staan zag ze dat het waterpeil gestegen was tot haar middel. Ze had al haar kracht nodig om de deur naar de machinekamer weer dicht te krijgen. Ze hoopte maar dat het schip lang genoeg bleef drijven tot een ander schip passeerde.

Koud en rillend klom Tory weer naar het bovendek en ze liep naar haar hut. Ze droogde zich af in de badcel, bond haar schouderlange haar in een paardenstaart en trok haar warmste kleren aan. De lucht was merkbaar kouder geworden. Ze had het niet eens gemerkt, maar ergens in de machinekamer had ze een snijwondje bij haar mondhoek opgelopen. Ze veegde de waterige bloeddruppels van haar lip. Onder normale omstandigheden had Tory een knap en aantrekkelijk gezicht met stralend blauwe ogen. Maar het spiegelbeeld boven de wastafel leek eerder een ontredderd persoon die naar de galg wordt geleid.

Ze wendde zich snel af van de spiegel en liep naar de patrijspoort. Ze zag de maan niet meer, en de boot van de piraten en het grote schip dat ze eerder aan de horizon had gezien waren ook verdwenen. De nacht was aardedonker, maar toch wilde ze door het kleine ronde venster naar de buitenwereld blijven kijken.

Misschien kon ze zich met vet insmeren en zich door de patrijspoort naar buiten wringen. Ze dacht dat de patrijspoorten in de mess wat groter waren. Het was de moeite van het proberen waard. Ze wilde zich juist omdraaien, toen buiten een donkere schim voorbijkwam. Ze tuurde ingespannen, tot haar ogen waterig werden.

Ze dacht dat ze weer iets zag, op drie meter afstand van het schip. Een vogel? De beweging leek er wel op, maar ze wist het niet zeker. Toen doemde de schim plotseling recht voor de patrijspoort op. Tory wankelde met een kreet naar achteren. Achter het glas staarde een grote grauwe vis haar met open bek aan, pompend met zijn kieuwen. De enorme snoekbaars keek haar met zijn gelige ogen nog even aan, gelokt door het licht in de scheepshut, en verdween toen weer in de diepte.

Wat Tory Ballinger niet kon zien vanuit haar hut in de scheepsromp, was dat het dek van deAvalonal onder water stond. Golven sloegen over het achterdek en de luiken op het voordek. Binnen enkele minuten zou het water tot de brug stijgen, zodat het schip onder de golven verdween en alleen de kraan op het achterdek nog boven water uitstak, als een arm die wenkt om hulp. En niet lang daarna zou de oceaan zich boven de enkele schoorsteen sluiten, als deAvalonlangzaam naar de zeebodem op bijna drie kilometer diepte zonk.

Hoofdstuk 3

Toen twee agenten van de geduchte Noord-Koreaanse veiligheidsdienst de Syrische bezoekers kwamen halen, zaten twee van hen zwijgend in hun Koran te lezen, terwijl de derde technische beschrijvingen van de Nodong-raket bestudeerde. Een bewaker gebaarde dat het drietal moest volgen en daarbij was te zien dat hij een pistool in een schouderholster droeg. Cabrillo en Hali Kasim stopten hun Korans weg en Hanley deed de schema's in zijn dikke aktetas voordat hij de sloten dichtklikte.

Ze liepen door de gangen van deAsia Star,een tot containerschip verbouwde bulkcarrier die in Panama geregistreerd stond. Hoewel wat sleets was het interieur goed onderhouden en alle wanden glansden van een nieuwe laag verf. Het schip leek verlaten, afgezien van de twee agenten die hier moesten escorteren.

Een van de bewakers maakte een luik op het hoofddek open. Daaronder was een donkere metalen ruimte, en het rook vaag naar bilgewater en roestend ijzer. De man deed de tl-verlichting aan, zodat de tien Nodong-raketten in speciale kratten zichtbaar werden. De vormen waren onscherp omdat er dik plastic folie om de raketten was gewikkeld. Elke raket was twintig meter lang en ruim een meter in doorsnee. Geladen met vloeibare brandstof woog elke raket vijftien ton, en een Nodong, afgeleid van de betrouwbare Russische Scud-D, kon een nuttige lading van een ton vervoeren over bijna duizend kilometer.

In het schemerige ruim van het vrachtschip hadden de raketten ondanks de verpakking nog steeds een uitstraling van dreiging en verderf. En de wetenschap wat de plannen met twee van deze raketten waren, maakte de mannen van de Corporatie nog meer vastberaden.

De drie mannen daalden een metalen trapje af naar de vloer van het scheepsruim. Max Hanley, vermomd als raketexpert, liep resoluut naar de eerste raket. Hij commandeerde naar de agenten bij het luik dat het plastic van de Nodong verwijderd moest worden.

Generaal Kim kwam aanlopen, juist toen Max een inspectiepaneel van de raket had geopend en zich met een meetinstrument over de opening boog. 'Ik zie dat u niet kon wachten met de inspectie van uw nieuwste wapens.'

'Ze zijn prachtig,' zei Cabrillo, die niets anders wist te zeggen.

'Ónze wetenschappers hebben het oude Sovjetontwerp aanmerkelijk verbeterd. En de explosieve lading is ook veel krachtiger.'

'Welke twee stuks worden in Somalië uitgeladen?'

De Noord-Koreaan herhaalde de vraag en een van de bewakers wees naar een paar raketten achter in het ruim. 'Die twee daar, onder dat rode plastic. Omdat de havenfaciliteiten in Monrovia zo primitief zijn, hebben we de lading al aangebracht. Brandstof voor die twee raketten kan overgepompt worden uit de tanks in het voorste ruim, in verband met het strakke tijdschema voor de lancering. Maar die brandstof mag niet te vroeg getankt worden. Drie dagen voor aankomst in Somalië is vroeg genoeg.'

'Eén dag voor aankomst lijkt mij veiliger,' wierp Juan tegen. Hij wist dat Kims voorstel bedoeld was om zijn kennis van raketten te testen. De brandstof drie dagen voor aankomst in de raketten laden zou de dunne aluminiumwanden van de tanks aanvreten, en de kans was groot dat deAsia Stardan explodeerde.

'Ach ja, wat dom van mij. Langer dan één dag kan catastrofaal zijn.' De verontschuldiging van Kim klonk niet erg welgemeend.

Cabrillo hoopte in stilte dat de generaal aan boord zou zijn als die raketten explodeerden. Max Hanley riep hem om naar iets in het elektronische brein van de raket te kijken. Hali Ka- sim stond aan de andere kant naast hem, en een kwartier lang staarden de drie mannen naar de wirwar van bedrading en elektronica. Zoals hun bedoeling was begon Kim ongeduldig te worden en in zichzelf te mompelen. 'Is er iets niet in orde?' vroeg de generaal uiteindelijk.

'Nee, alles ziet er prima uit,' antwoordde Cabrillo, zonder zich om te draaien.

Ze herhaalden het spelletje nog een kwartier lang. Af en toe keek Max op de technische tekeningen die hij bij zich had, maar verder bleven de mannen roerloos staan.

'Is dit echt noodzakelijk, kolonel Hourani?' vroeg Kim met nauwelijks verholen ergernis.

Cabrillo streek met een vinger over zijn aangeplakte snor, om te controleren of die wel goed zat, voor hij zich omdraaide. 'Neem me niet kwalijk, generaal, maar de heer Muhammad en professor Khalidi controleren alles zeer grondig. Maar als de eerste raket helemaal in orde blijkt, dan zal de inspectie van de andere sneller gebeuren.'

Kim keek op zijn horloge. 'Ik kan mijn tijd beter gebruiken, en wat administratie in de kapiteinshut afhandelen. Komt u maar naar boven als u klaar bent. Deze heren blijven bij u, ter assistentie.'