Лёг невялiчкi цiхi грудок бярэмем цяжкiм на свядомасць Жвiроўскага-бацькi, прыцiснуў страхам тупым, нямою трывогай. Лез невялiчкi цiхi грудок востра назойлiвай плямай у вочы старыя, балюча калоў сваiм маўчаннем затоеным. Турбаваў, жыцця не даваў Жвiроўскаму-бацьку.

I нешта раз, топячы печку, стары Жвiроўскi спалiў сынавы кнiжкi. З злараднай дзiкай усмешкай на зморшчаным твары чакаў, калi вернецца сын.

Сын прыйшоў i спытаўся:

- Татка, дзе мае кнiжкi?

Бацька жыдкiм вiхлястым поглядам поўзаў па цёмным кутку. Блукала на твары зларадна дзiка ўсмешка.

- Няма кнiжак. Малы ты яшчэ, каб чытаць iх.

Выйшла так, што зiрнуў пасля гэтага бацька на сына, i тая дрэнная, дзiкая ўсмешка, злараднасць тая маўклiвая, - з кнiжак варожых, з успамiнаў аб iх, аб расправе над iмi, супраць волi самога Жвiроўскага-бацькi перанеслася на сына, на атарапелую постаць яго, на едка чырвоны гальштук на шыi.

У адказ вочы Жвiроўскага-сына завастрылiся тонкiмi iголкамi злосцi.

I быў у тую хвiлiну бацька ворагам сыну, а сын ворагам бацькi.

Гэта быў пачатак. З таго часу так i пайшло. З таго часу памiж двух Жвiроўскiх прайшла глухая шчылiна i расла з кожным днём i глыбела, разяўлялася чорным непераступным бяздоннем.

Бацька яшчэ пiльней стаў прыглядацца да сына, сачыць за кожным крокам яго, выпытваць аб усiх драбнотах яго жыцця за парогам хаты.

Мукай нясцерпнай былi для Жвiроўскага-сына вечары, калi не было нiякiх сходаў, заняткаў, калi трэба было сядзець дома, у брудным пакоi, адзiн на адзiн з сухiм, злосна насцярожаным бацькам. У гэтыя вечары садзiўся бацька за стол супраць сына i пачынаў жорсткi свой допыт.

Не было ўжо цяпер у старога Жвiроўскага руплiвай бацькоўскай трывогi, не было i страху за сына, за яго долю. Пытаўся для таго, каб злавiць на чым-небудзь, каб знайсцi прычэпку якую i потым пiлаваць, упiкаць, мучыць бсконца сваёй буркатнёй - звягаю злоснай. Хацелася цяпер прагна хацелася выпытаць у сына што-небудзь такое, што б падагрэла злосць у старых нячулых грудзях, што б дало магчымасць едка ўскiпець старому счасцвеламу сэрцу.

I калi мучыў ён сына, калi бачыў, як маўклiва i балюча набягаюць слёзы на крыўдай працятыя сынавы вочы, станавiлася лягчэй сэрцу старому, была на душы дзiкая нечалавечая давольнасць. Было гэта так мо затым, што паступова злучыўся ў цяжкiм уяўленнi вобраз сына з вобразам таго чужога, варожага, што сцiснула колам глухiм, што адабрала некалi жонку, канапу i блiскучыя гузiкi.

А сын стуляўся, хаваўся ў маску глухой затоенасцi, паказваў бацьку свайму толькi маўклiва напятыя вочы, у якiх скрозь слёзы нямотнае крыўды прабiвалiся часам вострыя тонкiя iголачкi злосцi.

Не было ўжо ў сынавым сэрцы адданай пакорнасцi, ужо скрозь панавала ў iм сцiснутым комам агiда - цяжкая, шчымлiвая, шавялiлася чорнай гадзюкай варожасць. Ужо ў часе вячэрняй малiтвы Жвiроўскi-сын не малiўся за бацьку, не прасiў дараваць думак нядобрых пра бацьку. У дрыготна-чырвонай цiшы, стоячы на каленях перад змрочным панурым Езусам, Жвiроўскi-сын думаў аб тым, як, што зрабiць, каб пазбыцца ад вечных бацькавых здзекаў. I карабатая, быццам мохам чорным аброслая постаць, што нязграбна кленчыла поплеч, здавалася чужой, незнаёмай, быццам нейкiм дзiўным выпадкам сышлiся, сустрэлiся i некаторы час церпяць адзiн аднаго.

Так не магло доўга цягнуцца. Так было цяжка, нязносна абодвум. I чулi абодва, што прыйдзе нейкi канец. Не зналi - якi, але чулi i чакалi яго. Бацька - з трывогай тупой, а сын - з палахлiвай надзеяй, з туманнай радасцю.

Блiшчала ў той час сонцам i радасцю лета. У сонечнай радасцi пералiвала сумятнёй квяцiстай маладое жыццё. Было ў iм поўна задору моцнага, свежага, поўна размаху шырокага. Захапляла гэта жыццё, цягнула ў сваё бурлiвае ўлонне ўсё маладое, здаровае, усё, у чым клякоча крынiцай рунёвы ядраны сок.

Жвiроўскi-бацька пачаў бiць Жвiроўскага-сына. Ён бiў не так, як звычайна б'е бацька непаслухмянага сына. Ён бiў з асаблiвай звярынай жорсткасцю, знаходзiў у гэтым сабе бруднае, дзiкае здаволенне. Ён перастаў гаварыць, перастаў весцi сваю бясконца цягучую буркатню. Ён маўчаў увесь час, у маўчаннi збiраў злосць, каб вылiць яе ў жорсткiх здзеках-пабоях.

Сын пачаў не прыходзiць дахаты. Сыну хата стала турмой, стала катаргай. Сын аддаўся цалкам сумятнi пярэстай жывога жыцця. Прыходзiў дамоў толькi нанач. Прыходзiў з тупым адчаем, з затоенай глуха ў дзiцячым сэрцы варожасцю. Iшоў i знаў, што зараз бацька зашчэпiць дзверы, возьме хлудзiну якую i пачне бiць. Бiць будзе доўга, бо сын не хоча плакаць, а сцiсне зубы ад болю i маўчыць. Будзе бiць, пакуль усё-такi сын не заплача. А сын заплача не ад болю, боль ён можа стрымаць, - заплача ад злосцi бяссiльнай, ад таго, што сiлы няма, што не зробiш нiчога. I яшчэ ад таго, што доўга ўжо, жудасна доўга б'е раз'юшаны бацька.

I вось прыйшоў нарэшце канец.

Канец быў такi.

Прыйшлi нешта раз да Жвiроўскага-бацькi i сказалi, што ён не мае права бiць свайго сына. Жвiроўскi-бацька нiчога не адказаў, толькi ўсмiхнуўся таемна i злосна. Потым сядзеў на ложку i нешта шаптаў, часамi нервова ўздрыгваючы i крывячы ў дзiкую ўсмешку-грымасу свой шызы, аброслы куца падстрыжанай шэрсцю, зморшчаны твар.

На полудзень прыйшоў сын. Прыйшоў, як зазвычай, цёмны, насуплены. З-пад зведзеных броў палахлiва блiшчалi вострыя вочы, вочы загнанага звярка.

Бацька, як сына ўбачыў, адразу затросся, зашамаў бязгучна дрыжачымi вуснамi. Хацеў нешта сказаць, хацеў закрычаць, але замест гэтага вырваўся толькi дзiкi зашчэмлены вiск.

Ён кiнуўся да сына, схапiў сваiмi касцянымi пальцамi сына за вуха, вывеў моўчкi з хаты i з усёй сiлы штурхнуў за вароты. Сам вярнуўся ў хату, зашчапiў дзверы i сеў зноў на ложку - чорны, страшны, як нейкая дзiкая крыважэрная птушка.

Сын адразу сцямiў, у чым тут справа.

Ён пастаяў часiнку на месцы, зiрнуў, вока прыжмурыўшы, на пякучае яснае сонца, падшмаргнуў разы са два носам i пайшоў па завулку, адважна махаючы левай рукой, задраўшы задорна ўгару востры нос - дзюбку птушыную.

Так разлучылiся двое Жвiроўскiх.

Жвiроўскi-бацька i Жвiроўскi-сын...

1926 г.