Keith Ablow

Przymus

Tytuł oryginału:Compulsion

Przekład Tomasz Hornowski

Podziękowania

Szczególne podziękowania należą się mojemu wspaniałemu redaktorowi Charlesowi Spicerowi, mojej utalentowanej agentce Beth Vesel i moim wydawcom – Sally Richardson i Matthew Shearowi.

Wiele osób przeczytało szkic tej książki i udzieliło mi cennych rad. Byli to: Helena LeHane, Jeanette i Allan Ablów, doktor Karen Ablow, Christopher Burch, Charles „Red” Donovan, Holly Fitzgerald, Marshall Persinger, doktor Rock Positano, doktor John Schwartz i Emilie Stewart.

Na koniec dziękuję wspaniałemu artyście George’owi Rodrigue’owi za to, że wskazał mi drogę.

1

Sobota, 22 czerwca 2002

Lilly Cunningham podniosła wzrok. Serce zabiło mi żywiej. Miała dwadzieścia dziewięć lat, zachwycające jasnoniebieskie oczy i falujące blond włosy, których miałby ochotę dotknąć każdy mężczyzna. Z wypukłym czołem idealnie harmonizował łagodnie wyprofilowany nos. I jeszcze pełne usta, dołeczki w policzkach i długa, smukła szyja. Prosty złoty krzyżyk na delikatnym łańcuszku zwracał uwagę na krągłości piersi i brzucha, wznosząc się i opadając pod białą koszulą.

Chciałbym dłużej podziwiać urodę Lilly, ale poczucie obowiązku kazało mi myśleć o prawdzie, która niemal zawsze jest brzydka. Przeniosłem wzrok na odsłonięte udo Lilly.

Ciało było opuchnięte od krocza do kolana. Skóra, miejscami popękana, rozchodziła się jak namoczony pergamin. Z pęknięć sączył się różowy płyn. Dwie narysowane pisakiem długie na kilkanaście cali faliste czarne linie wskazywały miejsca, w których chirurg zdecydował się założyć dreny.

Bitwa została stoczona, linia frontu ustalona.

– Chyba się nie znamy – odezwała się Lilly. W jej głosie pobrzmiewało napięcie.

– Doktor Clevenger – przedstawiłem się, nie spuszczając wzroku z jej uda. Stałem dwa kroki od łóżka, jak to mam w zwyczaju, gdy po raz pierwszy odwiedzam pacjenta.

– Hmm. Ogolona głowa, dżinsy, kowbojskie buty. Nie wygląda pan jak lekarze, których znam. W każdym razie z tego szpitala.

Spojrzałem jej w oczy.

– A jak wyglądam? Zdobyła się na uśmiech.

– Bo ja wiem? Chyba jak artysta… albo barman. – Roześmiała się, ale niezbyt głośno. – Ma pan jakieś imię?

– Frank.

– A więc dobrze, doktorze Franku Clevenger. Jaka jest pańska specjalność? Chirurgia? Interna? Choroby zakaźne?

– Jestem psychiatrą.

Potrząsnęła głową i odwróciła się do ściany.

– To już, kurwa, przechodzi ludzkie pojęcie.

Przez długą chwilę stałem bez słowa, wpatrując się w wężyk kroplówki, którym w żyłę podobojczykową sączyła się amfoterycyna i wankomycyna. Tuż za wiszącymi butelkami było okno. Wychodziło na tonącą w mroku bostońską Charles River, której szare wody wydawały się gładkie jak szkło.

– Mogę ci zadać kilka pytań?

– Rób, co chcesz. Jest mi to obojętne.

Powiedziała to ze złością i zrezygnowaniem. Ale gdy na wpół wyszeptała, na wpół wycedziła: „obojętne”, wyczułem coś jeszcze. Jakąś uwodzicielską nutkę. Ton, jakim to powiedziała, sprawił, że wyobraziłem sobie, iż dosłownie mógłbym zrobić z nią, co tylko bym chciał. Zapisałem sobie w pamięci to odczucie, zastanawiając się, czy innych też tak prowokuje i… dlaczego. Zbliżyłem się do łóżka.

– Wiesz, czemu mnie poproszono, żebym się z tobą zobaczył?

– Pewnie dlatego, że moi lekarze sknocili robotę – rzuciła z rozdrażnieniem, kręcąc głową. – Nie wiedzą, co mi jest, więc orzekli, że jestem nienormalna.

Częściowo miała rację. Jej lekarze rzeczywiście uznali, że jest nienormalna, lecz dokładnie wiedzieli, co jej dolega. W każdym razie fizycznie.

Drake Slattery, ordynator interny, opowiedział mi ojej przypadku. Ten mężczyzna o posturze drwala podczas studiów w Duke uprawiał zapasy i teraz, kiedy mówił, widać było, jak pracują mu mięśnie ramion.

– Zgłosiła się do mnie jakieś cztery miesiące temu, prosto po miodowym miesiącu na St. Bart. Lekka gorączka, niewielkie zaczerwienienie na udzie. Myślałem, że ukąsił ją jakiś tropikalny owad i co najwyżej zostanie jej po tym małe cellulitis. Nic, o czym warto byłoby mówić. Ale jak idiota zmieniłem cały swój tryb postępowania i od razu zaaplikowałem jej antybiotyki.

– Taka ładna? – zapytałem. Wyglądał na lekko urażonego.

– Zawodowa uprzejmość. Jest pielęgniarką w szpitalu Brigham & Women’s.

– Jasne.

– Ale tak się składa, że rzeczywiście jest piękna.

Uśmiechnąłem się.

– Podałem jej więc ampicylinę, która, jak się zdawało, zadziałała – ciągnął. – Ale dwa tygodnie później była z powrotem w izbie przyjęć. Noga opuchnięta i dwa razy grubsza niż normalnie. Mówi mi, że czuje się, jakby ktoś wbił jej w udo rozgrzany do czerwoności nóż. Temperatura trzydzieści dziewięć stopni. – Mięśnie ramion Drake’a znów zadrgały. – Ampicylina przestała działać, więc podałem jej koktajl z rocefiną i opuchlizna szybko pięknie zeszła. Wszystko dobre, co się dobrze kończy, prawda? Czasem trzeba przywalić z grubej rury.

Slattery jest zapalonym myśliwym, przez co trudno mi go polubić, mimo że cechuje się rzadką kombinacją geniuszu i ironii.

– Strzelanie to twoja działka – zgodziłem się.

Mrugnął do mnie.

– Pięć dni później znów pojawiła się w izbie przyjęć z nogą jeszcze bardziej opuchniętą i zaczerwienioną. Cała się trzęsła. Gorączka czterdzieści stopni. Tym razem się zaniepokoiłem. Nie wiedziałem, co o tym sądzić. Obrzęk limfatyczny spowodowany nowotworem? Sarkoidoza? Pomyślałem nawet o jakichś dziwnych objawach AIDS. Nie miałem pojęcia, co jest grane.

W ciągu kilku następnych miesięcy Slattery cztery razy przyjmował Lilly do Mass General, leczył ją kilkunastoma różnymi antybiotykami i środkami przeciwgrzybicznymi. Niektóre wydawały się skuteczne – pacjentce spadała liczba białych ciałek we krwi, przestawała się pocić i trząść. Ale nieodmiennie po kilku dniach wracała do izby przyjęć z infekcją i gorączką.

Tomografia nogi nie wykazała śladu guza. Prześwietlenie kości wykluczyło zakażenie szpiku. Powtarzane badania bakteriologiczne krwi nie doprowadziły do wyhodowania żadnych szkodliwych kultur. W końcu Slattery postanowił zrobić biopsję mięśnia półścięgnistego i dwugłowego uda Lilly. Wysłał próbki do laboratorium bakteriologicznego Narodowego Instytutu Chorób Zakaźnych w Bethesdzie w stanie Maryland. Wyniki przyszły po tygodniu: Pseudomonas fluorescens - zarazki zwykle występujące w glebie.

– Najpierw powiadomiliśmy męża – podjął Slattery. – Gdy go przycisnęliśmy, przyznał, że znalazł u niej w szufladzie pieprzoną strzykawkę pokrytą zaschniętym błotem. Zawiniętą w majtki.

Wyobraziłem to sobie i dostałem gęsiej skórki.

– My sobie flaki wypruwamy, żeby jej uratować nogę – ciągnął Slattery – a tu się okazuje, że ona sama wstrzykuje sobie zarazki.

– To daje wiele do myślenia na temat tego, jak ona się postrzega – zauważyłem.

– Może tobie. Mnie to mówi, że w tym szpitalu nie ma dla niej miejsca. Kradnie mój czas, nie mówiąc już o zasobach kliniki.

– Założę się, że w tym przypadku wszystko sprowadza się do kradzieży. Rzecz w tym, żeby się dowiedzieć, co jej ukradziono.