– Znaczy, jesteś tu czymś w rodzaju sędziego grodzkiego? – domyśliłam się. I tyle? Wampiry mają jakieś dziwne wymagania względem władcy. U nas, w Starminie, takich sędziów jest jak pcheł na kundlu, ale jakoś nie cieszą się miłością ludu, ponieważ uważają, że waga w rękach bogini sprawiedliwości przeznaczona jest do porównywania dobrowolnych darów od oskarżonego i oskarżyciela.

Rozległo się nieśmiałe pukanie do drzwi.

– Proszę – bez nadziei w głosie westchnął władca, przyjmując bardziej dostojną pozycję.

W drzwiach, wściekle przepychając się ze sobą, utknęły dwie wampirzyce. Były zbyt zawstydzone, by kłócić się przy władcy i wyrażały wzajemną niechęć głośnym sapaniem i pochmurnymi spojrzeniami. Zauważalne pchnięcie w plecy pomogło im się znaleźć w Domu Narad równocześnie i zobaczyłam rudy krowi pysk, który z ciekawością badał urządzenie pokoju. Po namyśle krowa poruszyła uchem, zwróciła na Lena zakochane spojrzenie brązowych oczu i cichutko zamuczała.

– Witaj, władco – głosy oskarżycielki i oskarżonej zlały się w jeden.

“Mam sobie pójść?" – pokazałam spojrzeniem drzwi. Len pokręcił głową, ukradkiem dając mi kuksańca w bok. Opamiętałam się i zeskoczyłam z podłokietnika.

Ot, co znaczy wychowanie arystokratyczne! Radość ze spotkania z krową, którą promieniował, mogła równać się tylko z radością byka. Popieściwszy spojrzeniem zwierzę, Len odwrócił się w kierunku petentek. Prawie namacalnie tchnęło od niego królewskim dostojeństwem, przenikliwym współczuciem i nieskończoną miłością do poddanych. Zachwycone wampirzyce ucichły. Ja śmiałam się w kułak, przypominając sobie wyraz monarszego oblicza, gdy zapukano do drzwi.

– Podejdźcie bliżej – dźwięcznie rozkazał Len, obciągając płaszcz.

Wampirzyce zrobiły kilka nieśmiałych kroków do przodu. Krowa nie została w tyle.

– Co sprowadziło was przed mój sprawiedliwy sąd, szanowne oskarżycielki? – z ojcowską troską w głosie zapytał władca, ostrożnie obserwując nieco uniesiony do góry krowi ogon.

“Szanowne" zaczęły mówić, a potem wykłócać się na dwa głosy.

– Po kolei, po kolei. – Władca zmarszczył brwi. Wampirzyce nie miały nic przeciwko mówieniu po kolei, ale każda chciała wypowiedzieć się jako pierwsza.

– Stop, może zaczniemy od pani. – Len losowo skinął w kierunku jednej z kobiet.

– Krowa mi tego, znikła – po krótkiej nieśmiałej pauzie zaczęła tamta. – Dobra krowa, dojna, ruda.

Dowód rzeczowy zamuczał.

– Nie ma jej przez miesiąc, drugi, trzeci. A dziś rano przyprowadza moją Gwiazdkę do sąsiedzkiego buhaja ta…

Cenzuralnego określenia na “tę" oskarżycielka nie znalazła.

– To na pewno pani krowa? – sprecyzował Len.

– Na krzyż się klnę!

Krzyż w kontekście wampirów mnie rozbawił.

– Muuuu! – zgodziła się krowa.

– Wierzę – powiedział Len po namyśle. – Druga wersja?

Oskarżona z gotowością przechwyciła pałeczkę.

– Idę sobie jakoś lasem, słyszę – krowa muczy. Tak smętnie muczy, jakby wołała pomocy. To idę w jej stronę. Patrzę – biedaczka spadła do parowu, stoi po brzuch w błocie, już tak osłabła, że nawet wyjść nie próbuje. Ile się namęczyłam, zanim ją wyciągnęłam, a potem przez dwa tygodnie się nią opiekowałam, ani nocy nie spałam… Umarła ona dla poprzedniej właścicielki, leniwej gapy – ta nawet nie próbowała szukać, a jak zauważyła przez płot sąsiada, to się zaczęła drzeć, że niby ratunku, złodziejka!

Krowa zamuczała dokładnie tak samo chętnie, błagając władcę, by możliwie najszybciej podjął decyzję odnośnie prawa własności i puścił biedne zwierzę na wieczorny udój.

– Dokładnie tak było – oświadczył Len.

– Ale kto ona niby jest, jak nie złodziejka? – nie poddawała się oskarżycielka. – Porządna wampirzyca zanim zamknie kurczaka-przybłędę w swoim kurniku, najpierw spyta każdej gospodyni w okolicy. A tu, kto by to słyszał – dojną krowę uprowadziła z podwórka!

– Trzeba było lepiej inwentarza pilnować! Kłótnia rozpoczęła się od nowa. “Inwentarz" smętnie śledził wydarzenia.

– Cicho, szanowne panie, cicho! – zaprotestował Len.

– Szkoda ją ubić, młoda jeszcze, nieźle się doi – pożaliła się oskarżycielka.

Len zauważalnie się zawstydził, porzucając pomysł mechanicznego podziału krowy.

– Słuchajcie, a czy byk, tego… zdążył? – spytałam nieoczekiwanie dla samej siebie.

Krowa się zaczerwieniła.

– Chyba tak – niepewnie odpowiedziała pierwsza właścicielka.

– Znaczy, ona jest cielna? – kontynuowałam, nabierając wiatru w żagle. – To niech oskarżycielka zabiera należącą do niej krowę, a gdy urodzi się cielak – odda go oskarżonej. Jako nagrodę za uratowanie krowiego życia.

Twarze i pyski zebranych rozjaśniły się i z nadzieją zwróciły w kierunku Lena.

– Niech tak się stanie – bez wahania zgodził się władca.

Krowa radośnie sobie ulżyła. Nastąpiła pantomima, która wzbudziła mój niewysłowiony zachwyt. Po wniesieniu swojego możliwego udziału krowa odwróciła się z godnością i porzuciła miejsce wydarzeń.

Nieznacznie ściemniałe oczy władcy spowodowały, że wampirzyce rozwinęły aktywną działalność służącą usunięciu problemu. Len milczał taktownie, co powodowało zwiększenie wiszącego w powietrzu napięcia. Po Domu Narad pełzł słodkawy zapaszek, tak bardzo miły chłopskiemu sercu.

– Chciałabym z waszą wysokością pomówić… Na osobności – zlitowałam się.

– O… tak, oczywiście! – poruszył się Len

Na wyścigi rzuciliśmy się ku wyjściu z Domu, zostawiwszy otwarte drzwi.

– Wspaniale – mruknęłam, zachłannie połykając świeże powietrze. – Widziałam sędziów grodzkich biorących łapówki w pieniądzach, produktach i naturze, ale chyba jeszcze nikt nie płacił nawozem!

Len w jednej chwili pozbył się surowego oblicza decydującego o ludzkich losach władcy i uśmiechnął się zaraźliwie, jak chłopak.

– A nieźle ci się udało. Nie chcesz parę dni popracować jako moja doradczyni?

– Za żadne skarby. – Machnęłam na niego ręką. – Żeby potem przez tydzień cierpieć z powodu bezsenności, próbując dojść, czy słusznie doradziłam? Mam nadzieję, że nie skłamały w sprawie krowy – może ukradły komuś trzeciemu, a teraz nie wiedzą, komu się więcej należy -temu, kto odwiązywał sznurek, czy temu, kto stał na czatach?

– O to możesz się nie martwić. Nie da się mnie oszukać. Tak samo jak nie da się nie myśleć.

W środku wszystko mi się przekręciło do góry nogami i zrobiło zimne od koszmarnej pewności.

– To ty… to ty jesteś… telepatą? – jęknęłam.

– Absolutnym – odpowiedział po prostu. – Myśli, pamięć, podświadomość, uczucia, dźwiękowe, smakowe i optyczne wspomnienia. Pełne podłączenie, żeby je cholera wzięła!

– Ale dlaczego? – wykrztusiłam. Ale się wpakowałam! Nie, jednak jeśli trzeba jakąś sprawę zepsuć, to o lepszego psują niż ja trudno, jak Beloria długa i szeroka. Nie tylko moje działania, ale i myśli są teraz sławne na całą Dogewę!

– Nie, nie – pospiesznie uspokoił mnie wampir. -Oprócz mnie nikt w Dogewie nie włada telepatią. Wszystko jest całkowicie poufne, w przeciwnym razie nikt by do mnie nie przychodził. I daję słowo, że prawie cię nie czytałem!

Prawie! No to jestem trup…

– Ja chyba sobie pójdę – wydobyłam z siebie, rzucając na boki zaszczute spojrzenia.

– Stój! – Len chwycił mnie za rękę i odwrócił twarzą do siebie. Uciekłam spojrzeniem. – Nie wygłupiaj się, nie jestem zaraźliwy. Czegoś ty się tak przestraszyła? Przecież jesteś magiczką, wśród was cały czas się używa telepatii. Myślisz, że mistrz z niej nie korzysta?

– To mistrz. – Spróbowałam uwolnić rękę, poruszając łokciem, ale Len wczepił się w nią jak kleszcz i nie puszczał.

– A jaka jest różnica?

– Duża. Ja wiem, kiedy on to robi, a ty… jesteś po prostu bezwstydnym złodziejem!

– Czemu? – Wampir zgłupiał.

– Ponieważ każdy, kto bierze bez pytania i po cichu rzecz należącą do kogo innego, jest złodziejem! Nie ma znaczenia, co to – pieniądze, rzeczy, myśli. A ja ci ufałam… Bardziej niż mistrzowi… – wyrwało mi się. I to całkiem zgodnie z prawdą. Ja w ogóle nikomu nie ufałam.