To samo dotyczyło Pegaza.

Me niepokoje okazały się płonne — przynajmniej jeśli chodzi o pływanie za końskim ogonem. Przeprawiliśmy się bowiem inną modą. Kto wie, czy nie bardziej wariacką.

W sposób iście bezczelny — po odbudowanym moście w Czerwonej Bindudze, pod samym nosem nilfgaardzkich straży i patroli. Przedsięwzięcie, jak się okazało, jeno z pozoru pachniało szaleńczą efronterią i śmiertelnym hazardem, w rzeczywistości poszło jak z płatka. Po przejściu jednostek liniowych mostem w tę i w tamtą stronę wędrował transport za transportem, wehikuł za wehikułem, stado za stadem, tłumy rozmaitej, w tym i cywilnej zbieraniny, wśród której nasza drużyna zgoła się nie wyróżniała i w oczy nie rzucała. Tak to dziesiątego dnia miesiąca września przejechaliśmy wszyscy na lewy brzeg Jarugi, raz tylko okrzyknięci przez straż, której Cahir, władczo zmarszczywszy brew, odwarknął groźnie coś o cesarskiej służbie, popierając wypowiedź klasycznie wojskową i zawsze skuteczną kurwą waszą macią. Zanim ktoś jeszcze zdążył się nami zainteresować, byliśmy już na lewym brzegu Jarugi, w głębi lasów zarzeczanskich — był tu bowiem jeden tylko gościniec, wiodący na południe, a nam nie konweniowały ani kierunek, ani obfitość pętających się tam Nilfgaardczyków.

Na pierwszym biwaku w lasach Zarzecza mnie również nawiedził nocą dziwny sen — w odróżnieniu od Geralta nie przyśniła mi się jednak Ciri, lecz czarodziejka Yennefer. Sen był dziwny, niepokojący — Yennefer, jak zwykle w czerni i bieli, unosiła się w powietrzu nad ponurym górskim zamczyskiem, a z dołu inne czarodziejki wygrażały jej pięściami i rzucały wyzwiska. Yennefer zamachała długimi rękawami sukni i uleciała, niby czarny albatros, nad bezkresne morze, prosto we wschodzące słońce. Od tego momentu sen zmienił się w koszmar. Po przebudzeniu szczegóły znikły z mej pamięci, pozostały niewyraźne, mało sensowne obrazki, ale były to obrazki potworne — tortury, krzyk, ból, strach, śmierć… Jednym słowem: horror.

Nie pochwaliłem się Geraltowi tym snem. Słowa nie pisnąłem. Jak się później okazało, słusznie.

— Yennefer się zwała! Yennefer z Vengerbergu. I przesławną była czarodziejką! Żebym tak jutra nie doczekała, jeśli łżę!

Triss Merigold drgnęła, odwróciła się, próbując przebić wzrokiem tłok i siny dym, szczelnie wypełniające główną salę tawerny. Wreszcie wstała zza stołu, z lekkim żalem porzucając filet z soli z masełkiem sardelowym, lokalny specjał i prawdziwy delikates. Po tawernach i oberżach Bremervoord włóczyła się jednak nie po to, by jeść delikatesy, lecz by zdobywać informacje. Poza tym musiała dbać o linię.

Wianuszek ludzi, w który przyszło jej się wcisnąć, był już gęsty i zbity — w Bremerroord Indzie kochali opowieści i nie przepuszczali żadnej okazji, by posłuchać nowej. A licznie przybywający tu żeglarze nigdy nie zawodzili — zawsze mieli nowy i świeży repertuar morskich bajań i historyjek. Rzecz jasna, w przeważającej większości zełganych, ale to przecież nie miało najmniejszego znaczenia. Opowieść to opowieść. Ma swoje prawa.

Tą, która właśnie opowiadała — i która napomknęła o Yennefer — była rybaczka z Wysp Skellige, tęga, barczysta, krótko ostrzyżona, podobnie jak jej cztery towarzyszki ustrojona w wytartą do połysku kamizelę ze skóry narwala.

— Było to dziewiętnastego dnia miesiąca sierpnia, ranek po drugiej nocy pełni — podjęła opowieść wyspiarka, podnosząc do ust kufel piwa. Jej dłoń, jak zauważyła Triss, była barwy starej cegły, a obnażone, węźlasto umięśnione ramię miało jak nic dwadzieścia cali w obwodzie. Triss miała dwadzieścia dwa cale w talii.

- Świtem bladziuteńkim — podjęła rybaczka, wodząc oczami po twarzach słuchaczy — wyszedł nasz barkas w morze, na sund między An Skellig a Spikeroog, na ostrygowisko, gdzie zwykle stawiamy łososiowe przestawki. Duży był pośpiech, bo na sztorm się miało, niebo mocno ciemniało od zachodu. Trzeba było co żywiej wybrać łososia z siatek, bo inaczej sami wiecie, gdy po sztormie wreszcie znowu w morze da się wyjść, w siatkach tylko łby zgnite zostają, poobgryzane, wszystek połów idzie na zatracenie.

Słuchacze, w większości mieszkańcy Bremervoord i Cidaris, w większości żyjący z morza i egzystencją od niego zależni, pokiwali i pomruczeli ze zrozumieniem. Triss łososie widywała zwykle w postaci różowych plasterków, ale też pokiwała i pomruczała, bo nie chciała się wyróżniać. Była tu incognito, w tajnej misji.

— Przypłynęliśmy… — podjęła rybaczka, kończąc kufel i dając znać, że któryś ze słuchaczy może jej postawić drugi. - Przypłynęliśmy i wybieramy siatki, aż tu naraz Gudrun, córka Sturli, jak ci nie wrzaśnie w cały głos! I palcem od sterburty pokazuje? Patrzymy, a tu leci coś powietrzem, a nie ptak! Aż mi serce na moment stanęło, bom zrazu myślała, wyvern albo mały gryf, przylatują takie czasami na Spikeroog, prawda, że zimą przeważnie, osobliwie przy zachodnim wietrze. Ale to czarne coś tymczasem: chlup w wodę! I z falą: smyr! Prosto w nasze sieci. Zaplątało się w sieć i brzechta we wodzie, jak foka, tedy my kupą, ile nas było, a było nas bab osiem, za sieć i dawaj to-to na pokład! I tu dopiero gęby rozdziawiłyśmy! Bo to niewiasta okazała się! W sukni czarnej i sama czarna, jak ta wrona. Siecią omotana, między dwoma łososiami, z czego jeden, żebym tak zdrowa była, miał czterdzieści dwa i pół funta!

Rybaczka ze Skellige zdmuchnęła pianę z kufla i pociągnęła tęgo. Żaden ze słuchaczy nie komentował ani nie wyrażał niedowierzania, choć faktu łowienia łososia o tak imponującej wadze najstarsi ludzie nie pamiętali.

— Czarnowłosa w sieci — podjęła wyspiarka — kaszle, wodą morską pluje i targa się, a Gudrun, nerwowa, bo przy nadziei jest, we wrzask: "Kelpie! Kelpie! Havfrue!" A przecie każdy głupi widział, że to nie kelpie, bo kelpie dawno by już sieć podarła, gdzie by się tam potworzyca na barkas wytaszczyć dała! I nie hayfrue to, bo rybiego ogona nie ma, a panna morska zawżdy ogon rybi ma! I przecie do morza z nieba spadła, a widział kto, żeby kelpie albo hayfrue po niebie latały? Ale Skadi, córka Uny, ta zawsze się gorącuje, też we krzyk: "Kelpie!" i jak nie złapie za gaf! I z gafem do sieci! A z sieci jak nie błyśnie sino, a Skadi jak nie zakwiczy! Gaf w lewo, ona w prawo, niech zdechnę, jeśl łżę, trzy kozły magnęła i łubudu dupą o pokład! Ha, pokazało się, że taka czarodziejka w sieci gorsza niźli meduza, skorpena albo węgorz drętwik! A do tego wrzeszczeć wiedźma zaczęła a kurwić, że zgroza! A z sieci aż syczy, śmierdzi i para idzie, takie ona tam w środku czarownictwo uskutecznia! Widzimy, że to nie przelewki…

Wyspiarka dopiła kufel i nie mieszkając sięgnęła po następny.

— Nie przelewki to — beknęła gromko, otarła nos i usta — magiczkę ułowić w sieci! Czujemy, że od tej magii, żebym tak zdrowa była, aż się barkas zaczyna mocniej kołysać. Nie było co zwlekać! Britta, córka Karen, przycisła sieć bosakiem, a jam chwyciła wiosło i pierdut! Pierdut! Pierdut!!!

Piwo bryznęło wysoko i polało się po blacie, kilka przewróconych kufli spadło na podłogę. Słuchacze wycierali policzki i brwi, ale żaden nie uronił słowa skargi czy upomnienia. Opowieść to opowieść. Ma swoje prawa.

— Pojęła wiedźma, z kim ma do czynienia — rybaczka wypięła obfity biust i rozejrzała się wyzywająco. - Że z babami ze Skellige szucić nie lza! Powiedziała, że się poddaje nam z dobrawoli i obiecała zaklęć ni uroków nie rzucać. I imię swoje nazwała: Yennefer z Vengerbergu.

Słuchacze zaszemrali. Od wypadków na wyspie Thanedd minęły zaledwie dwa miesiące, pamiętano imiona przekupionych przez Nilfgaard zdrajców. Imię słynnej Yennefer również.

— Zawieźliśmy ją — kontynuowała wyspiarka — na Ard Skellig, do Kaer Trolde, do jarla Cracha an Craite. Więcej żem jej już nie widziała. Jarl był na wyprawie, mówili, że gdy powrócił, przyjął magiczkę zrazu surowo, ale później traktował uprzejmie i grzecznie. Hmmm… A jam tylko czekała, jaką to mi czarownica siurpryzę wyszykuje za to, żem ją wiosłom natłukła. Myślałam, że mnie przed jarlem obszczeka. Ale nie. Słowa nie uroniła, nie poskarżyła się, wiem to. Honorna baba. Później, gdy się zabiła, to mi jej było nawet żal…