– Stahs…?

– Jak ci na imię, dziecko?

– Leanna, stahs.

– Leanna.

Angelika puściła kobietę. Kontynuując ruch, uniosła rękę i przesunęła czerwonymi paznokciami po linii szczęki i ucha kelnerki, zawinęła na kciuku jasny lok.

– Masz ładne włosy.

– Dziękuję, stahs.

Czy Leanna się zarumieniła? Zamoyski obserwował z nieruchomą twarzą, nie dając niczego po sobie poznać.

Angelika opuściła dłoń i odwróciła wzrok od Leanny. Kobieta wyprostowała się, cofnęła z wahaniem o krok, drugi, a gdy Angelika nadal nie podnosiła na nią wzroku – dygnęła lekko Adamowi i szybko odeszła.

– Widzisz? – rzuciła cicho McPherson. – Nie chcą o tym pamiętać, ale zdają sobie sprawę.

– Może ja jestem nieodwracalnie skażony miazmatami demokracji, ale – było w tym jakieś lepkie okrucieństwo.

– Upokorzenie, chciałeś powiedzieć.

– Tak.

– Czy ja potrafiłabym cię upokorzyć?

– W taki sposób? Nie.

– A widzisz! – Angelika upiła skąpy łyk koktajlu. – Jak sądzisz, dlaczego?

– Okay, rozumiem, o co ci chodzi. Ale mogliście wybrać -

– Nie, nie rozumiesz. Niczego nie wybieraliśmy: tak wyszło z obliczeń.

– Ach. Z obliczeń. No to wszystko usprawiedliwione. Trąciła go stopą pod stołem.

– No, daj już spokój.

– Ja też wyszedłem z obliczeń- mruknął z goryczą. – Jak to mi śpiewałaś? „Nie ma znaczenia, zewnętrzne wobec ciebie, zapomnij"? A teraz co? Ostateczne usprawiedliwienie: bo wyszło z obliczeń!

– O co ci chodzi? Przeskakujesz z tematu na temat, byle się czepiać – rozeźliła się. – Onu się z tobą bawiłu, programowalu cię podług modeli twojego frenu.

– Kłamału?

– Niekoniecznie. Weź na przykład Raporty ze Studni Czasu: czy one są kłamstwami?

– Bo, widzisz, Loża też w to wierzy – kontynuował ponad jej słowami. – Że stanowię Szyfr do wyższych wszechświatów. Drabinę do UL

Angelika wzruszyła ramionami. Znowu obsunęło się ramiączko jej sukni.

– Cholera wie. Roześmiał się gromko.

– No i z czego się śmiejesz? – warknęła.

– Przepraszam, to nie ja, to mój randomizer. Odwrócił wzrok ku oceanowi. Słońce rozpuściło się

w wodzie już w dwóch trzecich, pozostała część rozlewała się nad horyzontem owalnym kleksem purpury. Para wrzeszczących nastolatków goniła się po plaży, zawrócili tuż pod tarasem kawiarni, ich radosne okrzyki brzmiały w uszach Zamoyskiego niczym wulgarne wyzwiska. Jak, u diabła, można być tak nieprzyzwoicie normalnym? Kwas zbierał się w ustach.

– Ja jednak sądzę, że zostałaś mi podstawiona – powiedział, nie patrząc na McPherson. – Była już jedna Nina; teraz po prostu Judas wybrał subtelniejszą metodę.

– A, znowu się zaczyna.

– Tak sądzę – powtórzył z uporem. – Oczywiście, nie twierdzę, że jesteś świadoma swojej roli i że z premedytacją manipulujesz. Ale nie powiesz mi, że Judas nie ma w tym swojego celu. Może zresztą rozmawiał z tobą, dawał ci do zrozumienia, jak to on potrafi, brał na zaufanie, jowialną bezradność… Co? Którąkolwiek z ciebie; może obie. A właściwie to na którego pustaka cię naczytano, hę? – Tu dopiero obejrzał się na Angelikę.

Przełożyła nogi, zakładając lewą na prawą, co obnażyło tę pierwszą aż do górnej koronki pończochy. Zaczęła huśtać pantoflem, postukując wysokim obcasem o kamienną płytę tarasu.

– W tym celu – rzekła powoli – powinieneś dokonać bliższej inspekcji mojej stopy: jest-li tam blizna, czy blizny nie ma?

– A jaki test wykaże twoją bezinteresowność?

Sama się nad tym zastanawiała. Od momentu syntezy utraciła nawet pewność niepewności: bo być może ta druga ja (czyli która?) rzeczywiście posiadała była takie plany, tylko że teraz wszystko to się pomieszało, fren z frenem, i nie potrafię już odtworzyć jej zamiarów.

Niemniej to właśnie one mogą stać za moimi obecnymi myślami, emocjami, skojarzeniami, odruchami. Czy więc manipuluję Adamem, czy nie manipuluję? Judas mnie zaprogramował, czy nie zaprogramował?

Cóż, była ta rozmowa na weselu Beatrice, z Judasem ledwo wczytanym do nowego pustaka. I była rozmowa, też w piwnicach Farstone, po mojej implementacji – gdy sama jeszcze nie do końca kontrolowałam swoje reakcje, pioruny wędrowały dziewiczymi nerwowodami, hormony szalały autostradami nowego ciała…

– Ykch! Ykkkch! Yyyrch…!

– Powoli, powoli, już, wypluj to. Wyplułaś? Wypluj! Walnij ją który!

– Krch! Iii-ii… ileeee…?

– Ponad pięć miesięcy. Rzeczywiście, spora strata. Powinienem był nalegać na częstsze archiwizacje.

– Cz-cz-czemu…?

– Co: czemu? – pytał Judas. – Czemu zdecydowałem się cię wdrukować? Bo nie ma sposobu ocenić, kiedy i czy w ogóle dowiemy się czegoś o twoim losie, a dłuższe oczekiwanie oznacza jeszcze większą lukę w pamięci. Czy „cze-

mu Zamoyski"? Ze Studni dostajemy informacje, że odegra w przyszłości kluczową rolę w rozmaitych politycznych konfliktach. Sporo Raportów mówi o „decyzjach Zamoy-skiego". Najwyraźniej zdobędzie znaczącą autonomię i samodzielny wpływ na Loże – rodzaj tego wpływu również nie jest znany. Próbowałem zminimalizować szansę realizacji tych wariantów; nie wyszło. Kłopot w tym, że to jest człowiek bez przeszłości, bez korzeni, bez znajomych i przyjaciół, bez rodziny. Żadnych też interesów w Cywilizacji. Nie ma więc na niego jak nacisnąć. Ale z modeli frenu – a mamy bardzo dobre modele frenu Zamoyskiego, cały Czyściec – z modeli znamy jego słabości emocjonalne, ścieżki uwikłań. Nie musiałaś nic robić; wystarczyło go nie odstępować w opresji. On jest podatny.

Doszli tymczasem do końca sali, do ściany za ostatnim rzędem zbiorników z pustakami. Angelika opanowała już dygot ciała. Ktoś narzucił na nią szlafrok; owinęła się nim, ojciec zawiązał jej pasek, bo palce nadal niezbyt ją słuchały.

Zawrócili. Szła pewniej, wyprostowana, Judas podtrzymywał ją tylko za ramię. Manifestacje programu medycznego oddaliły się. Angelika utrzymywała spojrzenie nisko, z dala od szklanych tulei: nie miała na razie ochoty na kolejne konfrontacje z własnym odbiciem. Odwracała wzrok, odwracała myśli.

– Czemu w o-ogóle ja? – spytała cicho. – Na-agle sobie przypomniałeś, po ty-ylu latach. Po-otrzeba ci jestem. Cco?

– Przez jakiś czas wszystko będzie dla ciebie nagłe i niespodziewane. I do czego mogłabyś mi być potrzebna? Zamoyski błądzi gdzieś w kosmosie, odcięty przez Wojny. Chodź – objął ją ramieniem – musisz się wyspać. Witaj w domu.

I uściskał ją mocno.

Teraz, sącząc zimny koktajl, ponownie zastanawiała się nad szczerością jego słów i czynów. Informowanie An-

geliki zaraz po implementacji o zamiarach wykorzystania jej – choć innej jej, tej zaginionej – jako narzędzia nacisku na Zamoyskiego nie wydawało się najmądrzejsze. Ale czy rzeczywiście Judas popełnił był tu błąd? W końcu przecież postępuję według jego planu, prawda? Z pewnością posiada także modele mojego frenu – przed syntezą, po syntezie.

Może on w ogóle nic innego nie robi, tylko wykonuje zalecenia SI oparte na analizach modeli frenu interlokutorów? Może ten biologiczny pustak stahsa Judasa McPher-sona to w istocie nic więcej jak manifestacja węzła programów decyzyjnych Gnosis Inc.? I jak to poznać, jak rozróżnić? Judas (czyli kto? co?) sam może szczerze zaprzeczać…

To postępuje małymi kroczkami, nie przez jednorazową zmianę. Na początku mógł być sobą, ale potem… jeden program za drugim… Nie bezpośrednio, nie przez wszczepkę, bo Tradycja zabrania – ale czyż nie można popaść w uzależnienie czysto psychiczne? Czy i Adam nie używa już programu do ciągłego generowania białego szumu w swym zachowaniu? Czyż nie słucha się plateau'owych doradców? Gdzie konkretnie przebiega granica? To wszystko się rozmywa, tożsamość zależy od zbyt wielu czynników.

Już w tej chwili mówiąc „Adam Zamoyski" powinnam mieć na myśli człowieka-plus-programy.

A kiedy mówię „Angelika McPherson" – o kim mówię? Kiedy patrzę w lustro – co widzę? Nie siebie, nie fren przecież. Manifestację.

– Załóżmy, że masz rację. – Odstawiła szklankę. Zachodzące słońce biło jej teraz prosto w twarz. Plaże Oahu obejmował standardowy, nieortodoksyjny protokół infu i Angelika wyczarowała sobie z powietrza czarne okulary. Nasunąwszy je na oczy, zabezpieczyła się także przed spojrzeniami Adama. – Załóżmy, że rzeczywiście jestem szpiegiem Judasa. Co z tego?