Zwierzała się matce:

– Teraz to już wszystko wzięte w cudzysłów. Skoro cokolwiek by się stało…

– Ee, nie przesadzaj.

– Ale tak! Naprawdę! No bo dlaczego miałoby mi zależeć? Takie wrażenie, zwłaszcza wieczorami, gdy jestem zmęczona, i tuż po przebudzeniu: cały świat na końcu bardzo długiego tunelu; patrzę przez odwróconą lunetę. Nie tylko wzrok, ale także reszta zmysłów. Albo ból. Nadwerężyłam sobie wczoraj nadgarstek podczas tenisa z Moetlem. I co?

– No? Może cię nie boli, hę?

– Taa, ty się śmiejesz. Dziękuję bardzo.

– Uraziłam cię, co? Obrażona. I jak, poczułaś natychmiast, prawda?…Doprawdy, tragizujesz infantylnie.

– Wiem, że są plusy: większy luz, zero napięcia… Ale -

– Chodź. Zabieram cię na przejażdżkę.

– Nie -

– Chodź, chodź. Jeździłaś już ze mną i dobrze ci to robiło. Konie cię lubią.

– Ach, ona.

„Ona" nawiedzała wyklute z jedwabiu sny Angeliki. Istniały szczegółowe skany wesela Beatrice (także nagrania z lotu do Puermageze) i AngeKka przeszła je całe krok w krok za sobą i, potem, za Zamoyskim.

Zamoyski wydawał się jej człowiekiem bardziej godnym litości aniżeli jakiegokolwiek innego uczucia. Ten jego pijacki wdzięk, nieporadność ruchów, toporność barczystej

sylwetki, no i sposób, w jaki reagował na jej słowa w drodze do Afryki… Widziała to wszystko jasno i wyraźnie. Z pewnością nie traktowałaby go, jak traktowała go „ona".

Teraz natomiast, twarzą w twarz z jego manifestacją… Litość była całkowicie poza zbiorem możliwych reakcji. Zamoyski wymuszał już zupełnie inną konwencję i Angelika czuła niemal fizycznie, jak się w nią zapada.

Niektóre osoby – Judas, ojciec Frenete – samą swą obecnością odkształcają przestrzeń konwencji, tak mocno, że ktokolwiek za bardzo się zbliży – nieuchronnie ulega oddziaływaniu owych supermas i skręca w wyznaczaną mu przez nie nową orbitę.

– Monopol na złoto – odparła – posiadają inkluzje otwarte. My tylko rozpaczliwie bronimy się przed klątwą Midasa.

– A ci, co się nie obronili – to kto? Deformanci? Pokręciła głową, przeskakując już po dwa stopnie.

– Progresy zredukowane do trzeciej tercji – odparła, nie oglądając się.

Popędził za nią, ale i tak zostawiła go w salonie, ledwo mignąwszy w drugich, wewnętrznych drzwiach.

– Wybaczy pan, minutka.

Okna wychodziły na tyły zamku. Jacyś ludzie ćwiczyli tam szermierkę, w większości półnadzy. Dopiero po dłuższej chwili Zamoyski spostrzegł, że walczą bronią ostrą. Był to rodzaj szpad, może rapiery. Jedno z okien pozostawało uchylone, lecz nie słyszał żadnych pokrzykiwań – tylko szczęk metalu.

Jeszcze dalej, za dziedzińcem, znajdowały się korty, kryty basen, rozległy parking; obok zakręcała droga do prywatnego lotniska. Stąd odleciałem do Puermageze. Angelika mówiła, że -

– Przepraszam. Już jestem. Napije się pan czegoś.

– Whiskey.

– Wygląda pan na trochę, mhm, sponiewieranego.

– Faktycznie, rzuca tam nami nielekko. Dziękuję. Mmm. A-a, nie: zjadłem śniadanie z pani ojcem.

Spojrzała nań dziwnie.

Ręką ze szklanką wskazał dziedziniec.

– Kto to?

– Patrick. -Mhm?

– Patrick Gheorg, moju kuzyn, McPherson.

– Który? Ten?

– Wszyscy. Układa nowe pustaki.

Zamrugał, przyglądając się im pod słońce. Fakt, byli do siebie podobni.

– Nie jest stahsem – dodała Angelika, usiadłszy w fotelu. – Czarna owca w rodzinie. Ale ojciec nu lubi. Zresztą, idealny sekretarz powinien móc się rozdwoić w potrzebie, nie sądzi pan?

– Musi to być nielicha potrzeba – mruknął Zamoyski, rzucając ostatnie spojrzenie na legion szermierzy.

– Nie da się ukryć, skomplikowana sytuacja, czas przesileń.

– No więc właśnie – sapnął, również usiadłszy; szklankę postawił na udzie. – Może mi pani wreszcie… Judas, zdaje się, taką rolę pani wyznaczył.

– Guwernantki? – uśmiechnęła się.

– Błyszczki. -O?

– Wie pani, na ryby, zarzuca się wędkę – zademonstrował – i przy haczyku -

– Pijany? Już?

– Ładna sukienka.

– Dziękuję. Patrick, z łaski swojej, sprawdź błony Pól transmisyjnych pana Zamoyskiego.

– Do kogo to było?

– Patricku Gheorgu.

Zamoyski odruchowo rozglądnął się. Parsknęła śmiechem – ale nie kpiąco; nawet jakoś sympatyczny i rozluźniający zdał mu się ten śmiech.

– Mówiłam, że nie jest stahsem.

– O co chodziło z tymi błonami?

– Sposób, w jaki korzysta pan z Plateau – Otworzyły się drzwi i do środka wpadł zdyszany trzydzie-

stokilkuletni mężczyzna w niekompletnym garniturze z białej bawełny: bez marynarki, za to w kamizelce. Rękawy jedwabnej koszuli miał podwinięte i Adam momentalnie zwrócił spojrzenie na jego prawe przedramię. Oplatał je kolorowy tatuaż: smok. Bardzo podobne stwory widział Zamoyski na sztandarach i zastawie weselnej – no i na tym herbie.

– Moetle – zmarszczyła brwi Angelika – co ci się, u diabła -

Moetle patrzył na Zamoyskiego.

– Właśnie usłyszałem. Dobrze, że zdążyłem. Musimy porozmawiać.

– To jakieś hasło, czy co? – zirytował się Adam. – Powinienem znać odzew?

Przez otwarte drzwi zajrzału Patrick Gheorg.

– Na Plateau w normie – rzuciłu, po czym cofnęłu głowę.

Zamoyski, do reszty zdezorientowany, zazezował smętnie do wnętrza prawie pustej szklanki.

– Właśnie przypomniałem sobie, że jestem alkoholikiem.

– O to mi chodzi! – zakrzyknął Moetle i podszedł do fotela Zamoyskiego. Usiłował zajrzeć mu w oczy; nie udało się. Wobec tego przykucnął i przechwycił spojrzenie przeznaczone szklance. – Pan sobie przypomniał, prawda?

– Co?

– Wszystko! Prawda?

– Moetle… – mitygowała go Angelika.

Machnął na nią ręką, nie obejrzywszy się nawet. Nie spuszczał wzroku z twarzy Zamoyskiego.

– Mogę spróbować – mruknął ten – sobie przypomnieć -

– Świetnie!

– …za pewną opłatą. Moetle'owi zrzedła mina. Angelika puściła oko do Adama.

– Pan Zamoyski zaczyna się asymilować.

Moetle poderwał się, uniósł ręce i oczy ku sufitowi, wykonał jakiś błagalny rytuał do rytmu basowego murmurando, podreptał do drzwi i z powrotem, po czym z ciężkim westchnieniem przysiadł na oparciu biedermayerow-skiej kanapy.

– Dobra – sapnął – wal.

– Mhm?

– Sumę, człowieku, wysokość tej opłaty. Zamoyski żachnął się.

– Nawet nie znam obowiązującej waluty!

– No to o ci, do cholery, chodzi?

– Och, takie tam duperele – burknął Zamoyski w szkło. – Obywatelstwo. Kawałek tego Plateau. Parę sekretów. – Zerknął w lewo. – Mogę się sam obsłużyć?

– Proszę bardzo.

Barek był zaopatrzony w trunki, o jakich nigdy nie słyszał – alkohole spod obcych słońc, z innych Portów, innych fizyk… Dłuższą chwilę strawił na lekturze etykiet. McPher-sonowie za jego plecami wymieniali monosylabiczne uwagi. Dał im czas.

Kiedy wrócił na swoje miejsce, Moetle pozorował kamienny spokój.

– To są absurdalne żądania. Wszystko, co masz w głowie, znajduje się też w twoich archiwizacjach.

– Co ja mam w głowie… – zanucił Zamoyski. – Mam te wasze fałszywki, karierę emerytowanego zdobywcy kosmosu – w ilu ja negocjacjach handlowych nie uczestniczyłem…! Fałszywki, jak mówię; ale pamiętam. Więc może oszczędź mi tych amatorskich blefów i przeskocz od razu trzy stopnie wyżej? Gdybyś miał dostęp do tamtych archiwizacji, nie byłoby tej rozmowy. Kombinujesz prywatnie, za plecami Judasa. Płać.

Angelika przeniosła wzrok z Adama na Moetle'a.

– Twój serw.

– Za plecami Judasa! – parsknął Moetle. – Dobre sobie! Słyszałuś, Patrick?

– Aha! – zakrzyknęłu Pacrick Gheorg McPherson z korytarza obok.

– Zbyt wiele sobie wyobrażasz. To nie jest żaden spisek wewnątrzfamilijny. Ja po prostu muszę wiedzieć.

– Co?

– To, co mi wtedy powiedziałeś.

– Kiedy?

– Więc nie pamiętasz, tak?

– Nigdy wcześniej nie widziałem cię na oczy – zarzekł się Zamoyski i pociągnął głębszego.

Moetle wskazał na jego szklankę.