Wyjął z kieszeni kredę, zdjął kurtkę i wyrysował na plecach i przednich kieszeniach magiczne znaki. Większość z nich sam wymyślił i wypróbował. Lata spędzone na walce z magią zła obfitowały doświadczeniem, które w połączeniu z jego szczególnymi zdolnościami dawały rezultaty niepojęte dla zwykłego człowieka. Sam Anders nie rozumiał czasami wszystkiego, co się z nim dzieje; bywały chwile, gdy tajemnicze siły wprowadzały go w stan powodujący utratę kontaktu z rzeczywistością. Przebywał wtedy jakby w innym świecie, czuł się potężny, niezłomny; był we władzy Mocy, która mogła czynić wszystko. Zdarzało się to bardzo rzadko, ale za każdym razem w osobowości Andersa zostawało coś nowego, co czyniło go bogatszym i silniejszym.

Ścisnął jeszcze zawieszony na szyi amulet i ruszył za wabiącą okrzykiem i czerwienią lianą. Jak byk za matadorem. Lecz świadomie.

Po blisko godzinie takiej włóczęgi, poczuł dym. Niespodziewanie las przerzedził się i Anders wyszedł na niewielką polanę, Na środku płonęło ognisko. Musiało być dopiero co podsycone, bo ogień buchał wysoko, a zwęglające się gałęzie trzaskały z hukiem. Za płomieniami słała kobieta. Rozgrzane powietrze dygotało i przesłaniało obraz, ale rozpoznał ją natychmiast. Czarownica.

W tym momencie coś uderzyło Andersa pod sercem. Cios pochodził od własnej duszy. Stał oczarowany, choć chronił go pancerz magicznych znaków. Ale każdy pancerz broni tylko przed wtargnięciem sił zewnętrznych; nic nie obroni człowieka przed samym sobą. Nic… Może jedynie własna silna wola.

Trzeba niezwykłej siły woli, by postąpić wbrew sobie.

Tymczasem stali naprzeciwko siebie: czarownica i człowiek będący zabójcą jej rasy. A miedzy nimi żywy ogień – ściana nie do przebycia. Oboje podeszli tak blisko, że żar poczerwienił ich twarze. Czarownica – ogień – zabójca. Osobno Zło i osobno Moc zwalczająca je. A ogień jest tym, co dzieli. Czyli wszystkim.

Nagle Anders poczuł pożądanie. Tak silne, jak silnie może mężczyzna pożądać kochanej kobiety. KOCHANEJ! Nie bał się teraz tego słowa. Patrzył w jej oczy i rosło w nim pożądanie. Zmysł telepatyczny mówił mu, że to samo dzieje się po drugiej stronie ogniowej zasłony. Płonął nie jeden, lecz trzy ognie.

Strzał padł z boku… I wraz z hukiem Anders poczuł piekący ból w prawym przedramieniu. Zachwiał się i przyklęknął. Odwrócił twarz od ognia i zobaczył Ilanę. Trzymała w obu dłoniach rewolwer. Mierzyła w Andersa, gotując się do oddania drugiego strzału.

Wtedy Anders pojął perfidię całej akcji. On sam, dzięki magicznym znakom był dla czarownicy nietykalny. Choć pragnęła go zniszczyć, nie mogła uczynić nic, dopóki chroni go Moc. Ale ktoś inny, kto nie jest czarownicą, mógł działać jak każdy człowiek – zabijać kiedy zechce, jeśli nie boi się prawa.

Ilana podeszła bliżej. Anders zobaczył otwór lufy wycelowanej prosto w niego. Odruchowo próbował odczytać uczucia dziewczynki i naraz zrozumiał, dlaczego czarownica ma na nią taki wpływ, Ilana była chora psychicznie. Cały jej umysł był chaosem opanowanym przez zaklęcia. Zamknął oczy, choć nie mógł uwierzyć, że to koniec.

– Stój! – głośny okrzyk pochodził z drugiej strony ogniska, Ilana spojrzała w stronę czarownicy i widząc jej przyzywający gest – podbiegła. Czarownica wzięła rewolwer i wyłuskała z bębenka naboje.

Siedzieli we trójkę przy dogasającym ognisku: Anders, czarownica i Ilana. Zapadał już mrok i na niebie pojawiły się pierwsze gwiazdy.

– W śmigłowcu mam licznik Geigera – mówił Anders. – Ale bez sprawdzania wiem, że złoża rudy uranu są bardzo bogate. Kim jest człowiek, który chce nimi zawładnąć?

– Nie wiem o niczym – odparła czarownica. – Ostrzegam, wycofaj się, bo za drugim razem nie daruję ci życia.

– Zapominasz, że czytam twoje uczucia. Kim jest człowiek, który cię wynajął? Najpierw kazał ci wypędzić naukowców, potem, gdy koloniści ubiegli go w prawach do Chiroptera, przyszła kolej na nich. Wszystko dla zysku, dla uranu. Pieniądze! Nieważne szczęście, nieważny pokój. Kim on jest?

– Znajdę go! Próbował mnie zabić. Wynajął ludzi z mafii i tylko łut szczęścia sprawił, że wyszedłem z tego cało. Wtedy jeszcze nie domyślałem się niczego, sądziłem, że to zwyczajny napad, potem, że pomyłka. Dopiero twoje przeloty z Chiroptera na Ziemię i z powrotem dały mi do myślenia. Ktoś musiał je finansować. Wiadomość o złożach uranu była trafnym śladem. Zrozumiałem wtedy twoje dziwne zachowanie – nie działałaś na własną korzyść, lecz dla kogoś innego. Bogatego i gotowego na wszystko. Takie to proste, wynająć czarownicę i swoje zło zapisać na nią.

Czarownica milczała, Ilana bełkotała coś niezrozumiale i wygarniała patykiem popiół z ogniska. Nie obchodziło ją co mówi Anders, nie obchodził ją ten świat. Miała własny.

Czarownica wciąż milczała. Wpatrywała się w tańczący ogień, który niczym w krysztale odbijał się w jej oczach.

Anders nie potrafił określić formy rządzących nią emocji. Czuł się osłabiony, rana w przedramieniu dawała się we znaki.

Wciąż nie ufał czarownicy i nie zmazał z siebie magicznych znaków. One sprawiały, że był nietykalny. Nikt nie odważy się dotknąć wrzącego metalu.

– Kim jest ten przeklęty bogacz?! – wykrzyknął.

– Odejdź – powiedziała kobieta.

– Najważniejsi są dla mnie osadnicy – Anders szybko wstał. Przypadkowo naprężył zraniony mięsień i skrzywił się z bólu. Wyjął kompas i określił kierunek marszu.

– Kocham cię – powiedział wreszcie to słowo.

– Jutro kończymy rozejm…

– Kończymy – Anders chwycił rękę Ilany. Zabierał dziewczynkę ze sobą. Robił to dla Clauda.

– Wynoś się! – usłyszał, gdy opuszczał polanę. Potem w lesie długo jeszcze gonił go upiorny śmiech.

A czarownica siedziała w bezruchu. Skaczący płomień ogniska wywoływał wrażenie drgania jej posągowej twarzy. Pochyliła głowę i wtedy coś zasyczało.

To syknął popiół, na który spadła wielka łza.

– Niech mnie piekło pochłonie!

Pochłonęło ją piekło.

KABAŁA

Zgrzytnął stalowy zamek.

– Do widzenia Benet! – zawołał strażnik, przekrzywiając ironicznie głowę.

Arch Benet obrzucił go zimnym spojrzeniem, patrzył tak przez chwilę, aż wreszcie odwrócił się i wyszedł na ulicę. Nagle zatrzymał się, oczekując na trzask zamykanych drzwi; ten odgłos sprawił mu wyjątkową przyjemność. Więzienie zawsze uważał za potwora połykającego bezlitośnie ludzi, którym życie pokazało swoje najczarniejsze kąty.

– Żegnam – wyszeptał na przekór strażnikowi; nie zamierzał nigdy tutaj powracać.

Ruszył naprzód, lecz za chwilę ponownie znieruchomiał. Sparaliżowała go świadomość odzyskanej wolności, poczucie swobody i niezależności. Rzucił na chodnik parcianą torbę zawierającą cały jego majątek. „Co dalej?” Za murem inni troszczyli się, aby nie zadawał sobie tego pytania, każdy dzień przebiegał zgodnie z ustalonym harmonogramem, lecz teraz miało się to zmienić. Świadomie odrzucił wszelkie ułatwienia proponowane przez władze więzienia, ku zdumieniu naczelnika podarł skierowanie do pracy, nie przyjął również cywilnego ubrania, które – zgodnie z regulaminem – przysługiwało skazanym odbywającym karę pozbawienia wolności na okres powyżej jednego roku.

Spojrzał na swoje ręce i uśmiechnął się smutno; rękawy kurtki były o kilka centymetrów za krótkie. Przez te cztery lata najwidoczniej urósł, z czego wcześniej nie zdawał sobie nawet sprawy. Do więzienia trafił mając szesnaście lat, teraz miał ich już dwadzieścia, lecz doświadczenia życiowego tyle co wtedy. Ufał, że mu to wystarczy.

Westchnął. Powietrze wydało się mu idiotycznie czyste i pachnące, jak gdyby nad więziennym murem wisiał klosz zatrzymujący stęchliznę odosobnienia.

Nagle zorientował się, że jest obserwowany. Po przeciwnej stronie ulicy słał wysoki mężczyzna w sportowej czapce na głowie. Daszek ocieniał jego twarz. Arch speszył się; było jasne, że stojąc nieruchomo przed bramą więzienia, musiał budzić ciekawość przechodniów. Podniósł torbę, pragnął jak najszybciej zniknąć z tego miejsca. Naraz mężczyzna machnął znacząco ręką i przeszedł przez ulicę. Za chwilę stanął przed Archem.