7
XXXIV
Nun aĉas niaj vojpavimoj,
putradas pontoj en forges',
en la stacioj — puloj, cimoj
malhelpas dormon per agres';
manĝejoj mankas. Nur stabile
prezlisto pompas, senutile
sur muro pendas ĝi: incit'
kaj vana mok' por apetit'.
Kaj dume vilaĝan'-ciklopo
ĉe forĝa flam' kun ruĝa hel'
kuracas flegme per martel'
kreaĵon sveltan de Eŭropo,
benante sulkojn ĉe vojrand'
kaj kavojn de la patroland'.
XXXVIII
Kastel', adiaŭ, atestanto
de l' eksa glor'. Ne haltu, nu!
Jam blankas fostoj ĉe la rando
de l' urbo. Laŭ Tverskaja plu
kaleŝo flugas trans kavetoj.
Preteras budoj, inoj, sledoj,
lanternoj, buboj, apotek',
vendistoj, buĥaran'-uzbek',
palacoj, temploj kaj ĝardenoj,
butikoj kun diversa var',
bulvardoj, turoj, kozakar',
kabanoj, modaj magazenoj,
balkon', leonoj ĉe pordeg',
sur krucoj — da monedoj greg'.
9
XIII
Lin ekobsedis maltrankvilo,
neretenebla vojaĝem'
(turmenta, vere, vivostilo,
ne multaj ĝin elektas mem).
Do li forlasis la bienon,
de kampoj kaj arbar' serenon —
kun sanga ombro en imag',
hantinta lin je ĉiu tag',
kaj ekvojaĝis li sencele,
kun sola sento en obsed';
sed ankaŭ pro vojaĝoj ted'
subpremis baldaŭ lin kruele;
samkiel Ĉackij, por final'
revenis li — de ŝip' al bal'.
XIV
Sed jen la homamas' ektremis
flustreto kuris tra la hal'…
Al la mastrino dam' alvenis
ŝin sekvis grava general'.
Ŝi estis tute ne rapida,
ne parolema kaj ne frida,
sen arogeco por impres',
sen pretendemo je sukces',
sen afektetoj laŭ la rolo,
sen la imita fals-kondut'…
Kviete simplis ŝi en tut',
aspektis ŝi kiel simbolo
du comme il faut…
(Ho ve, Ŝiŝkov': por la traduko mankas pov').
XVIII
“Do vi edziĝis! Ag' ne vana!
Delonge?” — Pasas dua jar'. —
“Al kiu?” — Larina. — “Tatjana!” —
— Ĉu vi ŝin konas? — “Jes, najbar'
mi estas.” — Venu. — Princo iras
al la edzino, kaj altiras
amikon sian por prezent'.
Ŝi lin rigardas… Stranga sent'…
Sed pro konsterno enanima,
konfuz', perplekso kaj mireg'
ŝin ne perfidis la memreg',
kaj restis la sinten' kutima:
la sama tono kaj ĝentil',
kaj klinsaluto en trankvil'.
XIX
Jes ja! neniom ŝi ektremis,
ŝin ne atakis ruĝ aŭ pal'…
Ne movis brovon, ne kunpremis
eĉ lipojn je eventual'.
Eŭgen' rigardis diligente,
sed li ne povis eĉ momente
rekoni trajtojn de l' fraŭlin'.
Li volis alparoli ŝin,
sed — ne kapablis. Ŝi enketis,
ĉu jam delongas la alven',
de kiu lok' — ĉu de l' bien'?
Kaj poste al la edzo ĵetis
rigardon lacan; glitis for…
Kaj li senmovis en angor'.
10
I
Reganto febla kaj kovarda,
nenifarulo, kalva dand',
de gloro favorat' hazarda
potencis tiam en la land'…
XII
Rusi' denove ekkvietis,
la car' diboĉis plu, sed jam
delonge, eble, reflagretis
fajrero de alia flam'…
LETERO DE TATJANA AL ONEGIN
Al vi mi skribas — kio plia
necesus por la sent-esprim'?
Nun povas vi laŭ volo via
ignori min kun malestim',
sed al plorinda sorto mia
havante guton da kompat',
vi min ne lasos en malŝat'.
Komence volis mi silenti,
kaj kredu, ke pri mia hont'
ne scius vi eĉ en estont',
se povus mi esperon senti
ke mi vin vidos — iam ajn,
eĉ unufoje dum semajn',
por aŭdi vian voĉon, diri
replike vorton, kaj dum tag'
kaj nokto, ĉiam en imag'
renkonton novan prisopiri.
Sed vi enuas en soci',
vilaĝo tedas vin kutime,
kaj ni… ne brilas tute ni,
eĉ se vin ŝatas simplanime.
Ho, kial vi vizitis nin?
Izole, en vilaĝa foro
neniam mi ekkonus vin,
kaj vivus sen amar', angoro.
Impetojn de malsperta koro
bridinte iam (eble, jes…),
amikon trovus laŭ inklino,
fidela iĝus mi edzino
kaj la patrino, laŭ neces'.
Alia!.. Sed sur tuta tero
neniu hom' egalus vin!
Decidis la Supera sfero:
mi estos via, laŭ destin'.
Viv' mia estis garantio
de nia nepra rendevu';
al mi vin certe sendis Dio,
ĝis morto vi min gardos plu…
En sonĝoj vi al mi imponis,
min ĉarmis — antaŭ via ven':
rigardo logis min ĝis sven',
la voĉo enanime sonis
delonge… Estis ne vizi'!
Eniris vi — mi tuj rekonis,
ekflamis kaj en sentoj dronis,
enpense diris mi: jen li!
Ĉu ne, mi aŭdis vin kaj ŝatis:
al mi vi diris en intim',
dum mizerulojn mi kompatis,
aŭ per sincera preĝo flatis
angoron preman de l' anim'?
Kaj ĉu ne vi en tiu horo
ekbrilis, kvazaŭ meteoro,
kaj en krepusko de vesper'
kliniĝis super la kuseno?
Al mi, kun amo kaj sereno
vi flustris vortojn de esper'…
Ĉu estas vi anĝelo garda,
aŭ deloganto plej kovarda:
vi miajn dubojn pelu for.
Ĉu tio estas — iluzia
trompaĵo de naiva kor',
kaj min atendas sort' alia?..
Egale! Mian sorton nur
al vi transdonas mi sen plendo,
mi verŝas larmojn sen mezur'
kaj vin petegas pri defendo…
Imagu: vivas mi en sol',
neniu min komprenas tute,
racio mia velkas mute
kaj mi pereas sen konsol'.
Do venu: per rigard' aŭ voĉo
esperon veku en la kor',
aŭ rompu sonĝon kun angor'
per la merita, ve, riproĉo!
Relegi timas mi… Jen fin'!
La honto premas min katene…
Honoro via gardas min,
mi min al ĝi konfidas plene…